از کارهای خوب که به داستان و بازیها و کارگردانی و صدابرداری و دکور و فضا سازی میشه نمره عالی داد

انقد سه زمان داستان خوب به تصویر کشیده شده بود که جای هیچ سوالی نبود.. ا

گر قسمتهایی که برای عوض کردن دکور نبود،‌ رو حذف میکردیم منم تو خوابشون میموندم و بیرون نمی اومدم و همونجا میرفتم پیش انیس خانوم..

آقای آذرنگ انقد خوب بود و من دیر فهمیدم؟

اما...
کاش فکری به حال صندلیهای تالار شمس بکنن،‌یا حداقل امکان خرید بدون صنلی و نشستن رو تشکچه رو بذارن،‌حیفه واقعا که به حاطر کمر درد ناشی از صندلیهای بد نخوایم تیاترهای بعدی رو ببینیم (تو قبلیها انقدر بد نبود!)

چقدر بازیها عالی بودند و بی نقص،‌ چقدر واقعی بودن...
و صدا و موسیقی بی نظیر
ممنونم،‌پاینده باشید و مستدام

یه سوال داشتم، وقتی نوشته دوره کامل سه شب هست،‌ برای کسی که تهران میخواد نمایش رو ببینه میشه روزهای 12 شهریور و 22 شهریور؟

من و دوستم دو تا بلیط اضافه واسه فردای چارتار داریم،کسی میخواد؟

اگه کسی در زمان نزدیک به نمایش دید که نمیتونه سانس اول رو بره بگه یه بنده خدایی مثه من به جاش بره و ایشون سانس دوم بره، با توجه به شرایط اقلیمی، جنسیتی ، میتونم سانس اول رو برم که بلیطی نمانده است گویا...
با تشکر ویژه از همه کسایی که ممکنه سانس بعدی برن و خانواده محترم رجبی و گروه همیاری

کسی هست واسه امروز ساعت 19 هنوز برنامه ای نریخته باشه و بخواد بلیط تئاتر "آسیدکاظم" رو از من هدیه بگیره؟
البته واسه خودش و یه دوست دیگه؟
یعنی بخواد دوتا بلیط داشته باشه؟

چرا کنسرت رضا یزدانی نیست تو تیوال؟

حریق خزان و ارغوان رو از نزدیک شنیدن حال و هوای دیگه‌ای داره...
حیف که دیرتر از اون یکه بشه پیشنهاد داد رفتم و حظ بردم!
دلم سوخت واسه صندلی‌های خالی تالار وحدت... لایق توجه خیلی خیلی بیشتر بودند

خیلی دوست داشتم برم و کنسرت همایون شجریان رو از نزدیک گوش بدم و واسه روز پنج شنبه گذشته تونستم بلیط بگیرم، نکته جالب یان بود که من ساعت 6 رسیدم و فکر میکردم کنسرت 6:30 شروع میشه و وقتی 6:10 همه داشتن دست میزدن برای ورود همایون شجریان؛ فکر کردم حضور پیدا کرده تا اعضای ارکستر سازهاشون رو کوک کنن، به عبارتی متوجه نشدم که شروع شده...
خوبیش واسه من این بود که متوجه شدم، انتظارم از کنسرت تصنیف نیست، من میرم کنسرت برای پیش درآمد و اوج و فرود... نه شنیدن آلبوم یا 8 تا تصنیف پشت سر هم...
اونم تو شرایطی که صدای آواز و ساز از هم شنیده نمی‌شد.
خب سلیقه‌ای هست دیگه

سلام به همه دوستان اهالی تئاتر و دیدن و شنیدن
راستش وقتی نوشته‌های شما رو میخونم چیزی برای نوشتن ندارم ولی انقدر "ترانه‌های قدیمی" برام زندگی بود که ترجیح دادم بنویسم
اول از همه از لطف آقای زهره وند ممنونم که باعث شد، من خاطره‌های زندگیم رو با حضور کسی که واسم خاطره رو ساخته بود، به تماشا بشینم
و بعد اسنکه، اعتراف می‌کنم تو چند سال گذشته که جدی شروع کردم به تماشای تئاتر کار زیبا و دل نشین زیاد دیدم، زیبایی این نمایش به غیر از هنر کارگردان و اجراهای فوق‌العاده واسه من، تو زنده کردن لحظات زندگیم بود... بوستان آب و آتش، مترو صادقیه، میدان فردوسی، کافه نادری و ... همه جاهایی که زندگی منو ساخته بودند، که اگر قرار باشه یه روزی تهران نباشم ، یا ایران نباشم، همینا رو دارم بگم... همین‌جاها بودم، عاشقی‌هام، گریه‌هام، غصه‌هام، دیدارهام، حرفام، دلتنگی‌هام، شادی‌هام.. همه همینجاها بود، همه کمرنگ و پررنگ همین نمایش بوده....
یه جاهایی خودمم نمی‌دونستم اشک شوق دارم یا اشک دلتنگی
حضور جعفر پناهی و رخشان بنی اعتماد و ... بی نظیر بود واسم
تشکر ویژه هم از حامد حسینان و محمد عمروآبادی دارم، دوستای خوب قدیمی که نمیشه فراموششون کرد
این تئاتر رو باید با دل و جان دید