من مشکلی با این جور نمایشنامه ها که میخوان شبیه زندگی عادی باشن ندارم که حتی میپسندمشون. حتی با بیان فاصله‌گذارانه درونیات شخصیت‌ها به شکل مونولوگ _که قدری در تقابل با ماهیت واقع‌گرایانه اثر قرار می‌گیره_ هم مشکل چندانی نداشتم. اما با اون موسیقی غمگینی که برای تلطیف فضا و احساسی کردن تماشاچی روی مونولوگ‌ها میومد مشکل داشتم. انگار همش داشت بهم یادآوری می‌کرد که این فقط یک نمایشه که میخواد ازت اشک بگیره. البته که با اشک ریختن در نمایش هم مشکلی ندارم ولی به نظرم اگه میخواست اشک بگیره باید با قدرت بازی بازیگران می‌گرفت که نمی‌تونست. برای من یکی از مشخصه‌های تئاتر (رئالیستی) خوب اینه که حداقل در بعضی لحظاتش یادم بره دارم تئاتر می‌بینم ولی با وجود اینکه حرف این نمایش حرف من بود و بسیاری از لحظه‌هاش رو تجربه کرده بودم، هیچ وقت یادم نرفت و در تمام مدت بیرون نمایش ایستاده بودم و غرقش نشدم.
ریتم نمایش در کل بد نبود ولی نیمه دوم نمایش یه کم حوصله‌م سر رفت؛ به نظرم نیاز داشت که باز هم مثل سکانس گیتاریست تنوعی داده بشه.
چند دقیقه اخر اجرا رو دوست داشتم به جز تک گویی علی درباره مادرش که به نظرم نه لزومی داشت و نه با بقیه کار هماهنگ بود.

بعد دیدن نمایش اسمش رو دوست دارم و به نظرم موضوعات متعدد مدنظر نویسنده رو میشه با همین یک جمله ... دیدن ادامه ›› توصیف کرد.
بازیهای 4 بازیگر اصلی تقریبا متوسط ولی یک‌دست بود. در لحظات شاد اجرای بهتری دیدم تا لحظات غمگین.
انتخاب بازیگر نقش گیتاریست مناسب بود و علاوه بر خواندن و نواختن، اکت هاش رو هم دوست داشتم.
اینکه آقای کارگردان بین تماشاچیها نشست و انقدر با توجه نمایش رو دید دوست داشتم.
به نظرم احتمالا خانم ها و کسانی که احساسی‌ترند نمایش رو قدری بیشتر دوست خواهند داشت.
خود سالنش رو هم از نظر معماری دوست داشتم ولی دیدن نمایش برای ردیف‌های پشتی سخته یه کم. به نظرم ردیف 1 کمی متمایل به سمت راست بلوک B و روبروش در بلوک A مناسبتره.
دستتون درد نکنه و خسته نباشید!

موضوع نمایشنامه، مدرن و جذاب و ترجمه‌ش هم خوب بود اما منطق روند داستان _مشخصا در مورد کیفیت عشق مد نظر نمایش_ اون جوری که باید توی ذهن من شکل نگرفت و منطقی جلوه نکرد؛ انگار یه چیزایی کم داشت.
کارگردانی، کیفیت توالی صحنه ها، میزانسن ها و طراحی حرکت ها به طور کلی خیلی خوب بودن.
بازیها اکثرا خوب بودن و دو سه تاشون خیلی خوب؛ از جمله بازیگران کاراکتر نمایشنامه نویس و بازرس. تنها نقشی که بازیش خوب نبود خود آقای نعیمی بودن؛ به نظرم ایشون مناسب نقش فردریک نبودن و انگار تلاشی هم برای نزدیک شدن به نقش نمیکردن؛ در صحنه ای هم که با بازیگر نقش نمایشنامه نویس دیالوگ داشتن تمرکزشون به هم خورد و حدود 10 ثانیه خنده شون گرفت و نظم تئاتر به هم ریخت. به نظرم یکی از نقاط ضعف این نمایش بازی ایشون و البته نقطه قوتش کارگردانیشون بود.
طراحی لباس و نور و موسیقی خیلی خوب بود. خواننده ها عالی بودن و حسابی لذت‌بخش.
طراحی و اجرای حرکات موزون جذاب و دوست داشتنی بود؛ هر چند محدودیت های ممیزی قدری از لذت نهایی کم کرد.
مدت زمان نمایش 130 دقیقه بود. ریتم نمایش یکی دو جا افتاد؛ یکبار اواسط کار که با یک صحنه رقص ریتم برگشت و یکبار نزدیک آخر نمایش. به نظرم با کم کردن 10 تا 20 دقیقه از زمان نمایش این مشکل حل میشد.
در کل نمایش رو دوست داشتم. ممنونم و خسته نباشید!

پی‌نوشت: صحنه های نمایش در نمایش و کمدی کار _مشخصا از نوع کمدی رفتار_ که یه جاهایی خیلی بامزه میشد، جوری بود که تماشاچیا علاوه بر خندیدن وسط نمایش دست می‌زدن که خیلی خوشایند نبود.

خیلی دوستش داشتم و به نظرم بهترین نمایش امسال بوده
کارگردانی قوی. بازی‌های هماهنگ و در راستای هم
اجرای شهرزاد اصلاحاتی نسبت به اجرای مولوی داشت؛ از جمله حرکت بیشتر در نقش رییس زندان و تغییراتی کوچک در متن شعر پایانی که اولیش رو دوست داشتم و دومیش رو نه!
کلا اجرای مولوی یه کوچولو جذاب‌تر بود؛ شاید به دلیل عریض تر بودن اون سالن. البته دیالوگ ها در شهرزاد راحت تر شنیده میشد.
اگه میشد اجرای موسیقی زنده باشه و ارکستری بود که میتونست این قطعات رو بنوازه به نظرم شاهکار می‌شد.
دمتون گرم و خسته نباشید!

عجیب نیست که پیام برای فروش بلیط در روزی که کل بلیطهاش فروخته شده حذف میشه؟!