در کل نمایش خوبی بود. به جرئت میگم شاید تا چهل و پنج دقیقه بعد از شروع نمایش با خودم میگفتم بعد از مدتها یک نمایش فوق العاده دارم میبینم. در واقع همه چیزی که یه نمایش رو عالی میکنه داشت. سناریو قوی و حرف هایی که در دل این سناریو میخواست به مخاطب منتقل کنه و این حرفا به بهترین شکل ممکن روی مخاطب اثر میگذاشتن.
بازی معصومه رحمانی خیلی خیلی خوب بود. کاملا اون شخصیتی که باید رو نشون میداد و اصلا حس نمیکردی این نقشه نه واقعیت!
روایت فلاش بک ها و خاطراتی هم که هر کدام از خواهر ها در جاهایی به یاد می آوردند بسیار نوآورانه بود.
در کل هر چند آخر نمایش حداقل برای من کمی گنگ و نامفهوم شد و حتی تا حدی کسل کننده ولی نمایش، نمایش خیلی راضی کننده ای بود.

یک نمایش ناکامل
بیشترین چیزی که باعث ترقیب مخاطب برای دیدن این نمایش می شود در وهله اول اکیپ بازیگران پرقدرت است که الحق والانصاف همه فوق العاده بازی میکردند. با وجود تمجید های فراوانی که از ویشکا آسایش می شود(که قطعا شایسته آنها است) بنظر من کار سیامک صفری واقعا بی نقص بود. در واقع در این تئاتر که ریتمی کمدی داشت، به جز صدای کاراکتر کارگردان(که خود همایون غنی‌زاده آن را انجام می داد) بار کمدی کار روی دوش سیامک صفری بود. اگر نگوییم فقط او، قطعا او خیلی بیشتر از سایرین در این کار موفق بود. صدای کارگردان و جملات او تاثیر زیادی در طنز داستان داشت و با همان چند جمله اول تماشاگر را قانع می کرد که هر دیالوگی از او می شنود با آن بخندد که خب موفق هم بود. هرچند در انتها بعضی تکه ها تکراری و ملال آور می شد.
البته با کمال احترام برای همایون غنی زاده و در عین تحسین نقش او به عنوان کاراکتر کارگردان، بازی او به عنوان لئون واقعا بیش از حد ضعیف بود و از نقاط ضعف برجسته کار بود.
حرکت بازیگران روی خطوط ذهنی عمود بر روی صحنه جالب توجه بود و بنظر می آمد ایده جالبی باشد. صحنه دوار نیز در دو برهه که ریتم داستان هیجانی تر می شد به این اتفاق کمک می کرد. در صحنه فرار کردن لئون نیز شبیه سازی جالبی برای حرکت در پیاده رو بود.
در کل شاید داستان خیلی جذاب نبود و صرفا روایت و تصویری عجیب از "زن" بود اما یک تئاتر پر خرج بود که شما را کاملا ناراضی به خانه ... دیدن ادامه ›› نمی فرستد ولی به شخصه انتظار خیلی بیشتری داشتم. به جز پایان واقعا تکان دهنده، یک ساعت انتهایی بی اندازه کسل کننده بود و بنظر می رسید پشت داستان حرف های ناگفته ای است که درک آن برای هر بیننده معمولی آسان نبود.