آقای برهمنی ببین چه کردی که نمایش هات رو سه بار سه بار میریم میبینیم.دیشبم برای سومین بار این نمایش رو دیدم و به غایت لذت بردم.طبعن منتظر اجرای دوباره زندگی در تئاتر هم هستیم.

اجرای متوسطی بود و طبعن بعد از اجرا متوجه شدم دلیل امتیازهای بالا برای این اجرا رو.امان از سانتیمانتالیسم.

والا این امتیازهای 5 از 5 و تعریف و تمجید اکانت هایی که چند روز بیشتر از ایجادشون نمیگذره بیشتر ضد تبلیغه.

دیشب بعد از اینکه با 20 دقیقه تاخیر اجازه ورود به سالن داده شد من و دوستم رفتیم سر جای خودمون تو ردیف سوم نشستیم که یکباره مسئول سالن اومد سمت ما و ازمون خواست که اگه امکانش هست بریم ردیف بالاتر که خالی بود بشینیم تا مهمان های ویژه شون بیان جای ما بشینن.من و دوستم یه نگاهی به هم کردیم و رفتیم تو صندلی های خالی ردیف چهارم نشستیم (طبعن با این تصور که بلیطی فروخته نشده برای این ردیف که اگه اینطور بود حتمن درخواست اون مسئول رو رد میکردیم)دقایقی نگذشته بود که دوستانی که برای ردیف چهارم بلیط تهیه کرده بودن اومدن و دلیل پر بودن جاشون رو جویا شدن.خلاصه موقعیت ابزوردی بود.یه تعدادی آدم با بلیط های از قبل تهیه شده به دنبال نشستن روی صندلی های خودشون و مسئولان سالن که درمونده برای پاسخ .دوستان در نهایت نشستن رو پله ها و ما هم روی صندلی های تصرف شده ی اونها.
نمایش شروع شد و من در طول مدت نمایش به دوستانی که روی پله ها نشسته بودن و جاشون رو که ما تصرف کرده بودیم فکر میکردم و نمایش داشت همزمان از رنج ملت و جفایی که در حقشون شده میگفت.

صرفن یه ایده ی خوب بدون هیچ پرداخت و ظرافتی.بیشتر شبیه به تله فیلم های تلویزیونی روی صحنه تئاتر.