با این که کلا تو دیدن نمایش ها کمی سخت گیر هستم ولی از این اجرا توسط بازیگرانی که تو محدوده سنی ۱۸-۲۲ سال بودن کمی جا خوردم. با اونکه نمایشنامه می‌تونست کمی ساده تر نوشته بشه و بازیگران فرم کمتری داشته باشه و دیالوگ های بیشتری رد و بدل بشه ولی کلیت نمایش خیلی قابل قبول بود و نسبت به نمایشهایی که از بازیگران بزرگ دیگه ای دیدم بیشتر رضایت داشتم.
بازیگر ها موضوع نمایش رو خیلی خوب درک کرده بودند و خوب حس مربوط به موضوع رو منتقل کردند.
نور پردازی در جاهای مختلف اجرا خیلی تاثیر گذار بود. موسیقی هم خیلی خوب انتخاب شده بود و حس و حال سریال مریم مقدس رو القا میکرد.
گریم و انتخاب لباس و رنگ اونا هم قابل قبول بود.
تشکر میکنم

دیشب به تماشای این تئاتر رفتم. زمانی که پوستر رو دیدم از اسم نمایش یه برداشت احتمالی از موضوع کردم که با اندکی تفاوت تقریبا درست در اومد. اینکه مورچه ها، موجودات بی دفاعی هستند و سوزاندن اونا می‌تونه نمادی از یه فلسفه سادیسمی باشه و احتمالا درد و رنجی که قراره کسی سر کس یا کسان دیگه بیاره. اولش فکر میکردم نمایش باید حول موضوع مسیحیت و مشکلی که مارکی دوساد با مسیحیت در رابطه با تجربه لذات داره باشه. کمی که از اجرا گذشت متوجه شدم موضوع اصلی نه خود مارکی دوساد هست نه مسیحیت . موضوع فقط رنج بود و اینکه چطور رنج تو زندگی ریشه میگیره و تا لحظه مرگ می‌تونه شخص رو به جنون بکشه و زندگی یه کودک رو تا لحظه مرگ به تاریکی و تباهی بکشونه.
فاصله بین رنج و درد به اندازه یه تار مو هست. تفاوت معنایی کمی دارند و فقط به توجه ما به حل اون بستگی داره.
وقتی آسیبی از محیط به ما وارد میشه این اولش یه درده که تحمل رو مشکل می‌کنه. ولی وقتی که خانواده و جامعه نمیتونه به ما کمک کنه تا اون رو حل کنیم و به ما راه حل بده کم کم تو وجودمون ریشه میده و به رنج تبدیل میشه و باید تا آخر عمر بار روانی اونو به دوش بکشیم. آسیب های بیان نشده توسط افراد بخصوص کودکان، آزار جنسی به کودکان و دختران در مدرسه و خیابان، خفت شدن و ... که به دلیل مسائل اجتماعی از بیان اونا به دیگران عاجزیم از این قسم هستند.
نگاه اصلی این نمایش رنج وارد شده به یه کودک بوده که نتوانسته بوده اونو بیان کنه و تو نمایش به سوزاندن مورچه های قرمز تشبیه شده بود. مورچه هایی که میسوزند ولی صدایی ندارن که درد خودشون رو ابراز کنند. قسمت دردناک هم اینه که برای رهایی از رنج اون شیشه هم نمی بره.
امیدوارم این نمایش یه آغازی باشه برای بیان اینگونه مشکلات تا جامعه آینده ما از لحاظ روان شناختی شرایط بهینه تری داشته باشه.

یه موضوع دیگری رو هم میخواستم اضافه کنم البته به صورت جداگانه:
کنار من تو ردیف اول یه بازیگر خیلی معروف نشسته بودن که اسم بردن ازشون درست نیست. ایشون بارها با خنده حواس منو از بازی پرت کردن. با اینکه شاید کسان دیگه ای هم می‌خواستن بخندند ولی به احترام بقیه این کار رو نکردن.
اولش فکر کردم هماهنگ شدست با بازیگران برای کمک به تکنیک فاصله گذاری ولی بعید میدونم.
از کسانی که پیشینه دارن تو اجرا ، احترام گذاشتن به حقوق تماشاچی ها بیشتر انتظار می‌ره.
در کل خسته نباشید میگم 🌹🌹

در کنار حس خوبی که این اجرا بهم داد و تو گفتگو بیان کردم یه گلایه ای رو هم میخواستم برادرانه عنوان کنم. تو ایران سال هاست که داره تئاتر اجرا میشه. اجرای تئاتر کار خیلی سخت و بسیار هنرمندانه ایه و با سینما فرق های زیادی داره. متاسفانه هنوز هم وطن هایی هستند که نمی‌دونن یه سری آداب برای نشستن سر صحنه تئاتر وجود داره. این که خیلی بده تلفن رو حالت پرواز نباشه و بلند زنگ بخوره و بعدش هم بلند جواب بدی، این که باید هر کس خودش داستان رو متوجه بشه و نباید با صحبت با کناردستی داستان رو براش تعریف کنی، این که نباید ظرف چیپس و رانی رو باز کنی و اینکه تا جای ممکن باید کودکان رو توجیه کرد که سر و صدا نکنند.
تو اجرای دیشب که من رفتم این موارد خیلی باعث آزارم شد.
صحبت کردن هم امکان داره تمرکز هنرمندان رو به خطر بندازه ، هم نمیزاره اطرافیان خوب تمرکز کنن و چون خود افراد هم نمیتونن موضوع رو خوب درک کنن حوصلشون سر می‌ره و تا آخر دوست دارن حرف بزنن و این میشه یه چرخ معیوب.