تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
مجموعه تئاتر لبخند
بلک باکس ایران مال
S2 > com/org | (HTTPS) 78.157.41.91 : 16:01:56
پیمان شیرپور فرهنگ از نگاه من
. . .
ویترین
دیوار
اطلاعات
پروفایل کاربری
پیمان شیرپور فارغ‌التحصیل رشتۀ مهندسی مکانیک با گرایش فیزیک صوت و دانش‌آموختۀ موسیقی و آهنگ‌سازی (خصوصاً نوازندگی پیانو) است و صداوَرزیِ تارهای صوتی (وکال کوچینگ) را در آلمان، نه‌تنها درحد حرفه‌ای، بلکه تا مقام مربیگری آموزش دیده است. او همچنین تهیه‌کنندگی و کارگردانی اجراهای صوتی را در کارنامۀ هنری خود دارد. این مربیِ گفتارشناس و پرورش‌دهندۀ صدا بیش از ۱۴ سال است که در زمینۀ شناخت و پرورش صداهای متقارنِ گفتاری فعالیت دارد. پیمان شیرپور بخشی از این سابقه را با چند سال کار و مطالعه در خارج از کشور و پژوهش در زمینۀ شناخت فیزیکی جنبه‌های تأثیرگذاری و تأثیرپذیری صدا و چرایی و چگونگی آن‌دو به دست آورده است و در این مدت، بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ آزمایش حنجره و تأثیر و تأثر آن را به انجام رسانده است. وی همچنین به عنوان کارشناس فرهنگی هنری تا بحال نقدهای بیشماری را در مراکز مختلف به انجام رسانیده است. آثار منتشر شده:
[۱] : آلبوم تک نوازی پیانو به نام جاده‌ای برای نرسیدن
[۲] : آلبوم تک نوازی پیانو به نام تنها یک رویا
[۳] : کتاب تالیفی به نام کارگردانی صدا
۱۲ تیر ۱۳۶۴
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
چیزی که نکشتت قوی‌ترت نمیکنه عوضت میکنه
همین جمله تمام این تئاتر است، یک مفهوم نخ‌نما و شعارگونه. تمام لحظه‌های اجرا که با المان شوخی‌های کلامی مخلوط می شود تا مخاطب؛ داستان تکراری و بدور از خلاقیت های موضوعی را فراموش کند باز هم کمکی نمی کند تا پایان داستان بگوییم: خوب؟! آخر چه بکنیم؟ راه کار چیست؟
روایتِ داستان حضور ندارد، مرده است! بازیگران به صورت مجزا نقشی ایفا میکنند که همگی با مهندسی معکوس وارد داستان شده اند! خواهری که پیشنهاد دزدی را اخلاقی نشان میدهد تا نرسیدن خودش به معشوقش را تلافی کند. برادری که دنبال زمینی برای پرورش زنبود است. پسری که در دانشگاه دنبال دختریست که همه دوسش دارند. واقعا گیج کننده است! این همه شخصیت پردازی تکراری و قدیمی و از بین رفته همه در یک تئاتر.
جلو و عقب بردن داستان در طول اجرا البته که بی نقص و خوب انجام شده و به خوبی هم پرداخت شده ولی واقعیت اینست هسته اصلی و مفهوم داستان و بازی های گسسته و اغراق آمیز چیزی از کلیات نمایش باقی نمی گذارد.
حاصل میشود یک فیلم ترکی ساده یا یک روایت دست چندم که همین چند ماه آینده هم به یاد نخواهد بود.
همین جمله تمام این تئاتر است، یک مفهوم نخ‌نما و شعارگونه. تمام لحظه‌های اجرا که با المان شوخی‌های کلامی مخلوط می شود تا مخاطب؛ داستان تکراری و بدور از خلاقیت های موضوعی را فراموش کند باز هم کمکی نمی کند تا پایان داستان بگوییم: خوب؟! آخر چه بکنیم؟ راه کار چیست؟
روایتِ داستان حضور ندارد، مرده است! بازیگران به صورت مجزا نقشی ایفا میکنند که همگی با مهندسی معکوس وارد داستان شده اند! خواهری که پیشنهاد دزدی را اخلاقی نشان میدهد تا نرسیدن خودش به معشوقش را تلافی کند. برادری که دنبال زمینی برای پرورش زنبود است. پسری که در دانشگاه دنبال دختریست که همه دوسش دارند. واقعا گیج کننده است! این همه شخصیت پردازی تکراری و قدیمی و از بین رفته همه در یک تئاتر.
جلو و عقب بردن داستان در طول اجرا البته که بی نقص و خوب انجام شده و به خوبی هم پرداخت شده ولی واقعیت اینست هسته اصلی و مفهوم داستان و بازی های گسسته و اغراق آمیز چیزی از کلیات نمایش باقی نمی گذارد.
حاصل میشود یک فیلم ترکی ساده یا یک روایت دست چندم که همین چند ماه آینده هم به یاد نخواهد بود.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
من اصلا نمیدانم فرم چیست شخصیت چیست نور چیست کارگردانی چیست من نمیدانم اساطیر کیستند.
من فقط این همین را میدانم که حالم دگرگون شده است.
همه ما در پرده های مختلف زندگی می کنیم. آرامیم؛ بی قرار میشویم. همه میروند ما تنها میمانیم ما میترسیم و در پایان ما خودمان را هم تحمل نمیکنیم. ما میکُشیم ما غمگین میشویم ولی ما هراسان حضور داریم زندگی میکنیم و میمیریم.
پرده اول می آید ما مرعوب میشویم. نقاب میزنیم در زندگی ای که دوست دارد با ما بازی کند. در این پرده ما بالاییم او پایین. پرده دوم ما پایین می آییم او بالا می رود. ما میترسیم او میخندد.
ولی ...
ولی نه ما صاحبیم نه ما قرار. کسانی دیگر حضور دارند ترسانده اند همه را فراری داده اند. و ای کاش ما هم رفته بودیم. اینجا ترس همه را فرا میگیرد. بازیگران اینجا دو نفر نیستند همه ما هستیم. همه ما میترسیم. هم رفته اند همه آزاد شده اند ولی ما ماندیم و دفاع کردیم ما ماندیم و ... دیدن ادامه ›› پیروز میشویم.
پیروز؟
نه این را شک دارم. پیروزی اگر سهم ما نباشد ما نه زندگی کرده ایم نه شادی کرده ایم نه صاحب بوده ایم نه قدرت داشته ایم. اینجا پرده ی ترس می آید. اینجا امید هم رفته است. اینجا دیگر به جای رقص های بدن رقص های کلمات پیروزند. حرف از امید پیروز است تا رقص یک امید.
حالا ما رها شدیم ما میخواستیم رها شویم که گرفتار تر شدیم. گرفتار یعنی دچار استیصالی بیهوده. دیگر فهمیده ایم ما هم رفتنی هستیم. نکند آن ها که رفته اند هم نرفته اند! نکند آن ها هم در بند این زندان بانهای غریبه آشنا شده اند! آشنای مرگی انکار نشدنی. ما همه رفتنی هستیم چه به بیرون از قفس چه به درون قفسی دیگر.
پیمان شیرپور
منتفد و فعال فرهنگی
من فقط این همین را میدانم که حالم دگرگون شده است.
همه ما در پرده های مختلف زندگی می کنیم. آرامیم؛ بی قرار میشویم. همه میروند ما تنها میمانیم ما میترسیم و در پایان ما خودمان را هم تحمل نمیکنیم. ما میکُشیم ما غمگین میشویم ولی ما هراسان حضور داریم زندگی میکنیم و میمیریم.
پرده اول می آید ما مرعوب میشویم. نقاب میزنیم در زندگی ای که دوست دارد با ما بازی کند. در این پرده ما بالاییم او پایین. پرده دوم ما پایین می آییم او بالا می رود. ما میترسیم او میخندد.
ولی ...
ولی نه ما صاحبیم نه ما قرار. کسانی دیگر حضور دارند ترسانده اند همه را فراری داده اند. و ای کاش ما هم رفته بودیم. اینجا ترس همه را فرا میگیرد. بازیگران اینجا دو نفر نیستند همه ما هستیم. همه ما میترسیم. هم رفته اند همه آزاد شده اند ولی ما ماندیم و دفاع کردیم ما ماندیم و ... دیدن ادامه ›› پیروز میشویم.
پیروز؟
نه این را شک دارم. پیروزی اگر سهم ما نباشد ما نه زندگی کرده ایم نه شادی کرده ایم نه صاحب بوده ایم نه قدرت داشته ایم. اینجا پرده ی ترس می آید. اینجا امید هم رفته است. اینجا دیگر به جای رقص های بدن رقص های کلمات پیروزند. حرف از امید پیروز است تا رقص یک امید.
حالا ما رها شدیم ما میخواستیم رها شویم که گرفتار تر شدیم. گرفتار یعنی دچار استیصالی بیهوده. دیگر فهمیده ایم ما هم رفتنی هستیم. نکند آن ها که رفته اند هم نرفته اند! نکند آن ها هم در بند این زندان بانهای غریبه آشنا شده اند! آشنای مرگی انکار نشدنی. ما همه رفتنی هستیم چه به بیرون از قفس چه به درون قفسی دیگر.
پیمان شیرپور
منتفد و فعال فرهنگی
خریدار امیرمسعود فدائی (amfadaei)
تیوال این کانال
دنبال
از ۱۷ بهمن ۱۳۹۴
پیمان جان مشخصاً تاری تا عمق جانت نفوذ کرده برادر😊😊
چون همون‌قدر که من نفهمیدم تاری چی می‌خواست بگه، متوجه چیزی که شما می‌خوای بگی هم نشدم😅😅
چون همون‌قدر که من نفهمیدم تاری چی می‌خواست بگه، متوجه چیزی که شما می‌خوای بگی هم نشدم😅😅
۲۱ مرداد
دوستدارم
( ۸ )
پاسخ
پیمان شیرپور (shirpoor)
از ۲۸ آذر ۱۴۰۰
امیرمسعود فدائی
سلام امیرحسین جان. از شما انتظار نداشتم که تیاتر بینی و قطعا خیلی بهتر از یک بیننده عادی مفاهیم رو متوجه میشی چنین حرفی بزنی. یعنی باید با ادبیات کوچه و بازار مفهومی رو نقد کرد؟ مفهوم اسمش روشه یعنی مباحثی که درک بشند. ولی قبول یکم ادبیات کوچه بازار بگیریم: یعنی متوجه نشدی ادم هایی که عمارت رو تنها رها نکردند و موندند ولی برای تحمل درد این روزها نقاب زدند یک روز نمایش من رئیسم و تو کارگر بازی میکنند و روز بعد جاشونو عوض میکنند؟ یعنی متوجه نشدی دیوارهای عمارت هم تحمل ورود مگس ها به حیاط خانه رو ندارند و اختناق تا پشت در های اصلی عمارت رسیده؟ یعنی متوجه نشدی اهالی عمارت هنوز امید دارند تا عده ای به کمکشون بیاد؟ یعنی متوجه نشدی وقتی میفهمند واقعا تنها شدند خودشون دست به کار میشند و به امید پیروزی رها میکنند خودشون رو ؟ و متوجه نشدی که وقتی نقاب خودشونم بر میدارند حتی به خودشونم رحم نمیکنند؟ واقعا این مفاهیم ارزشمند رو ندیدی؟ حالا من ازت می پرسم مگس ها چی هستند؟ کجا هستند؟ امیر حسین جان دوباره به تماشا بنشین. پیمان جان مشخصاً تاری تا عمق جانت نفوذ کرده برادر😊😊
چون همون‌قدر که من نفهمیدم تاری چی می‌خواست بگه، متوجه چیزی که شما می‌خوای بگی هم نشدم😅😅
پیمان شیرپور
والا اینایی که فرمودی رو که اصلاً متوجه نشدم😅😅سلام امیرحسین جان. از شما انتظار نداشتم که تیاتر بینی و قطعا خیلی بهتر از یک بیننده عادی مفاهیم رو متوجه میشی چنین حرفی بزنی. یعنی باید با ادبیات کوچه و بازار مفهومی رو نقد کرد؟ مفهوم اسمش روشه ...
دربارهٔ ادبیات هم حالا کوچه بازاری نه، ولی یه جوری حرف بزنیم بقیه بفمن بد نیست به نظرم😊😊
و اینکه نظر شخصی من اینه که نمایشی که برای فهمیدنش لازم باشه دو یا چند بار دیده بشه، یا چیزی فراتر از اطلاعات عمومی ساده لازم داشته باشه، برای من مفت نمی‌ارزه! اگه چیزی برای گفتن داری یه جوری بگو من بفهمم!! چیزی که من نفهممش به چه کارم میاد؟!
این دو جملهٔ پایانی رو با هنرمند بودم ها، نه با شما.
پیمان شیرپور (shirpoor)
از ۲۸ آذر ۱۴۰۰
امیرمسعود فدائی
درسته امیرمسعود جان. فقط اینم در نظر بگیر نیازمندی یک تیاتر که دوبار یا چند بار باید دید به همسو بودن طرز تفکر مخاطب با دغدغه مندی های ارائه شده داره. یادمه یه بار تو کلاس یه شعر از سهراب سپهری خوندم خودم کلی حالم بهتر شد. یکی از هنرجوها گفت ببخشید یه چیزی بگم؟ گفتم اره حتما. برگشت گفت این همه حرف زد این همه آرایه ادبی گفت تا بگه دوست دارم؟ خود از همون اول میگفت دوست دارم و تمام. میدونی منظور ادبیات روایی، روایت مستقیم نیست. والا اینایی که فرمودی رو که اصلاً متوجه نشدم😅😅
دربارهٔ ادبیات هم حالا کوچه بازاری نه، ولی یه جوری حرف بزنیم بقیه بفمن بد نیست به نظرم😊😊
و اینکه نظر شخصی من اینه که نمایشی که برای فهمیدنش لازم ...
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
من هنوزم از این تئاتر شوکه‌ام !
یکی یا شاید بگم معدود اجراهایی بود که از حد ضعف و بی محتوایی قادر به نوشتن چند کلمه هم نیستم. بی نظمی همان اول با 15 دقیقه تاخیر نمایان شد. شروعی بسیار ضعیف، دکور نامناسب و بازی‌های متوسط رو به پایین به شدت به چشم نمایان بود. وقتی روند داستان به جلو می رود می‌فهمیم که خط داستان و شخصیت پردازی به شدت کهنه؛ کلیشه ای، بی دلیل و ساده انگارانه است.
شخصیت‌پردازی به حدی میشود که خود بازیگران هم به سختی بازی را ادامه میدهند، سکوت های بی دلیل؛ روندی خسته کننده؛ شوخی های پیش پا افتاده در ادامه به حدی زیاد میشوند که مخاطب چیزی جز آن پیدا نمیکند.
یکی یا شاید بگم معدود اجراهایی بود که از حد ضعف و بی محتوایی قادر به نوشتن چند کلمه هم نیستم. بی نظمی همان اول با 15 دقیقه تاخیر نمایان شد. شروعی بسیار ضعیف، دکور نامناسب و بازی‌های متوسط رو به پایین به شدت به چشم نمایان بود. وقتی روند داستان به جلو می رود می‌فهمیم که خط داستان و شخصیت پردازی به شدت کهنه؛ کلیشه ای، بی دلیل و ساده انگارانه است.
شخصیت‌پردازی به حدی میشود که خود بازیگران هم به سختی بازی را ادامه میدهند، سکوت های بی دلیل؛ روندی خسته کننده؛ شوخی های پیش پا افتاده در ادامه به حدی زیاد میشوند که مخاطب چیزی جز آن پیدا نمیکند.
امیرعلی تقی زاده (amirali2153)
از ۲۰ دی ۱۴۰۱
ممنون از وقتی که برای کشتی نوح گذاشتید 🌹🙏
جسارتا شما یه کار خوب معرفی کنین ما ببینیم اگه از نظر شما این کار بده
ارشیا زمانی
جسارتاً بنده هم مثل شما با آقای شیرپور موافق نیستم که این کار انقدر ضعیف بوده، از نظر من خیلی خیلی بالاتر از متوسط این روزهای تئاتر ما است. اما با رویکرد شما هم چندان موافق نیستم! اجازه بدیم تماشاگران نظراتشون رو صادقانه و بدون واهمه بیان کنند. اینکه حالا به واسطهٔ یک نظر بیایم تفتیش عقاید کنیم که «خب حالا که از نمایشی که ما خوشمون اومده خوشت نیومده دو تا کار خوب معرفی کن ببینیم به چی میگی کار خوب» خیلی جالب نیست به نظرم! جسارتا شما یه کار خوب معرفی کنین ما ببینیم اگه از نظر شما این کار بده
امیر دلفانی (amir.delfani)
از ۳۰ تیر ۱۴۰۲
ممنون از مهرتون 🦋🙏❤️ نظرتون قابل احترامه
محمود احدی نیا (mahmoudahadinia)
از ۰۹ تیر ۱۳۹۵
پروفایل شمارو دیدم، امیدوارم اون تئاتر ایده‌آلی که هنوز نوشته و ساخته نشده رو به تماشایش بنشینید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
وقتی از خوبی و بدی حرف میزنیم، منظورمان چیز پیچیده ای نیست. یک شروع خوب از جایی که انتظار داریم داستان و روایتی شروع شود. یک شخصیت پردازی مناسب و یک پایان بندی درست و کامل در کنار معانی و اهداف مفهومی و استعاری، که مناسب یک تئاتر باشد تمام آنچیزیست که ما را دلگرم می کند. و همه این موارد به خوبی در این تئاتر به اجرا درامد.
هر آنچیزی که میبینیم استعاره از توصیفیست که میشود برایش ساعت ها حرف زد. حتی هرآنچه که به تصویر در نمیاید هم پر از حرف است.
از استعاره ای به نام فلاسک چای گرفته تا دیوار حمال یک ساختمان تا نگاه خانواده به فرزند و حتی نگاه جنیسیت زده؛ همه و همه ترکیب بندیِ جذابی را درست میکند که هیچ وقت در طول اجرا ساعت خودتان را نگاه نمی کنید و هر لحظه با شخصیت های داستان احساس نزدیک تری پیدا می کنید.
محیط زیست روایتیست دردناک از جامعه ای که از هر آنچیزی که دارد میگذرد تا با دروغ فاصله ای بیاندازد بین نزدیک ترین عواطف انسانی.
هر آنچیزی که میبینیم استعاره از توصیفیست که میشود برایش ساعت ها حرف زد. حتی هرآنچه که به تصویر در نمیاید هم پر از حرف است.
از استعاره ای به نام فلاسک چای گرفته تا دیوار حمال یک ساختمان تا نگاه خانواده به فرزند و حتی نگاه جنیسیت زده؛ همه و همه ترکیب بندیِ جذابی را درست میکند که هیچ وقت در طول اجرا ساعت خودتان را نگاه نمی کنید و هر لحظه با شخصیت های داستان احساس نزدیک تری پیدا می کنید.
محیط زیست روایتیست دردناک از جامعه ای که از هر آنچیزی که دارد میگذرد تا با دروغ فاصله ای بیاندازد بین نزدیک ترین عواطف انسانی.
ممنونم
پیمان جان ممنون از نظرت.واقعا فارغ از موفقیت و شکست، تمام چیزی که در تعامل با کارگردان دنبالش بودیم که به مخاطب منتقل بشه همین بود و بسیار خوشحال شدم از این انتقال و دریافت.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
من از دیدن این نمایش پشیمانم!
اول از همه از عوامل اجرا‌کننده سالن تشکر میکنم که تا دقیقه 40 نمایش، تماشاچی به داخل سالن راه میدادند و حتی یک بار برای کمک به تماشاچیان با تاخیر آمده؛ نور آزاردهنده قسمت تماشاچیان را هم روشن کردند!
و اما داستان ...
نوشته‌ای پند گونه‌ی بسیار رو از رابرت اندرسون آمریکایی که توام با دگردیسی جامعه و روبرگردانی از بنیان خانواده در دهه حدود 70 میلادی آمریکا نوشته شده و سعی میکنه و یا قصد داره جامعه اون زمان آمریکا رو قانع کنه که ارتباطات خانوادگی باید محکم و درونی و واقعی باشه.
ارتباط بین عقل و احساس
عقلانیتی که جدایی رو طلب میکنه و احساسی که تا آخرین لحظه در تلاش برای رسیدن به وصل و احترام است.
نوشته‌ای بدون جرات و جسارت که گاهی به ... دیدن ادامه ›› نقش پسر میپردازه و گاهی به نقش پدر. گاهی عقلانیت را بزرگ و گاهی احساس را در جنگ با آن قرار میده. نمایش نامه‌ای شعار گونه که اگر امروز نوشته میشد حتی یک مخاطب هم در جامعه آمریکا پیدا نمیکرد.
اما اجرا چگونه پیش رفت؟
از لحظه اول؛ شروع بازی گیرا با نورپردازی بسیار خوب و موسیقی دلنشین آغاز شد. باور نمیکنم متوجه میشم اجرا به شدت افت میکنه بازی‌ها به شدت اغراق آمیز میشند و داستان یک خطی روایت، هیچ گونه بسط و عمقی پیدا نمیکنه. با پسری رو به سن گذاشته روبرو هستیم که در نقش خود به شدت اغراق میکند، میمیک صورت کاملا ضد ضرباهنگ پیش میرود و مخاطب به دنبال احساس ترحمی که ایجاد میشود غرق در احساس میشود! احساسی که نه از عمق داستان؛ از صحنه آرایی خلوت و بی‌پیچیدگی ای نشات میگیرد که اول از داستان خطی نویسنده برآمده و دوم از عدم رویاپردازی بازیگران در اجرا.
این داستان داستانی در عمقِ روابط خانواده است، خانواده‌ای که از بیرون همه چیز دارد و از درون شکست خورده و خورد شده است. ولی در این اجرا بازیگر نقش پسر به شدت کاراکتر را ضعیف و پوشالی ساخته که ما یادمان میرود بازیگر این روایت فردی شکست خورده است تا مردی پوچ و ساده همراه حرکات صورت و بدنِ ترحم برانگیز. حتی وقتی داستان (مثلا) به اوج خود میرسد فریادهای او هیچ عمقی نمیسازد و مخاطبی که غرق در داستان شده فقط خواهان دیدن این ترحم است تا این شکست عاطفه.
نوشته کوتاه اندرسون هرچند قدیمی؛ نخ نما و شعارگونه است اما نوشته‌ای کوتاه اما عمیق است. برشی از یک فاصله نسلیست. این شکاف بین متنِ کوتاه و مفهوم بلند باید و باید در اکت و بازی بازیگران دیده شود، باید نگاه‌ها طولانی‌تر شوند باید سکوت‌ها بیشتر شوند باید موسیقی از یک چشم سومی دور از صحنه به درون نمایش بیاید. اما چنین نشده اصلا حتی نزدیک چنین رویایی هم نمی‌شویم. هیچ صحنه‌ای سکوت وجود ندارد هیچ جایی ارامش، مخاطب را به فکر فرو نمیبرد. البته نه فکری ترحم‌انگیز و نه فکری که به یاد رابطه خود و پدر و مادر بیاندازدش، فکری سرشار از تفکری ژرف که به چگونگی رواج عاطفه در بنیان سست شده‌ی خانواده باندیشد.
یکنواختی اجرا به اوج خودش میرسد، بازیگر نقش پسر از حد خارج است؛ اغراق آمیز همراه با گریه‌های تصنعی برای القای ترحمی بیشتر. اوج داستان نویسنده آن زمانیست که پدر در هنگام انتخاب تابوت در اوج بیماری روحی به نمایش گذاشته میشود. صحنه‌ای که قطعا موسیقی میخواهد نه صحنه‌ای خالی با چشمان بغض آلود و بچگانه‌ی پسری در این سن و سال!
ما متوجه آلزایمر پدر نمی‌شویم. اشارات محدود و سرسری تا جایی که دلیل قانعی برای اصرار بر گرفتن پرستار نمی‌یابیم. بازیگر دختر خانواده بارها دیالوگ خودش را گم میکند! مگر میشود بعد از این همه اجرا باز هم کلمات را خورد!
در پایان از دید من نوشه‌ی داستان بسیار یک خطی و شعارگونه است. موسیقی روایت‌گر نیست و اصلا ورود نمیکند. انتخاب بازیگران چنگی به دل نمیزند و هرچند اجرا انقدر طولانی نیست بسیار یکنواخت و خسته‌کننده پیش میرود. اغراق در بازی‌ها چنان است که اجرا به شدت خارج از واقع گرایی به چشم می‌آید. بیان بازیگران مناسب چنین اجرایی نیست و لول صدایی بازیگران متفاوت و در بعضی بازیگران از جمله دختر خانواده به شدت (به علت سعی بر حجم داشتن) بی‌احساس جلوه میکند.
اول از همه از عوامل اجرا‌کننده سالن تشکر میکنم که تا دقیقه 40 نمایش، تماشاچی به داخل سالن راه میدادند و حتی یک بار برای کمک به تماشاچیان با تاخیر آمده؛ نور آزاردهنده قسمت تماشاچیان را هم روشن کردند!
و اما داستان ...
نوشته‌ای پند گونه‌ی بسیار رو از رابرت اندرسون آمریکایی که توام با دگردیسی جامعه و روبرگردانی از بنیان خانواده در دهه حدود 70 میلادی آمریکا نوشته شده و سعی میکنه و یا قصد داره جامعه اون زمان آمریکا رو قانع کنه که ارتباطات خانوادگی باید محکم و درونی و واقعی باشه.
ارتباط بین عقل و احساس
عقلانیتی که جدایی رو طلب میکنه و احساسی که تا آخرین لحظه در تلاش برای رسیدن به وصل و احترام است.
نوشته‌ای بدون جرات و جسارت که گاهی به ... دیدن ادامه ›› نقش پسر میپردازه و گاهی به نقش پدر. گاهی عقلانیت را بزرگ و گاهی احساس را در جنگ با آن قرار میده. نمایش نامه‌ای شعار گونه که اگر امروز نوشته میشد حتی یک مخاطب هم در جامعه آمریکا پیدا نمیکرد.
اما اجرا چگونه پیش رفت؟
از لحظه اول؛ شروع بازی گیرا با نورپردازی بسیار خوب و موسیقی دلنشین آغاز شد. باور نمیکنم متوجه میشم اجرا به شدت افت میکنه بازی‌ها به شدت اغراق آمیز میشند و داستان یک خطی روایت، هیچ گونه بسط و عمقی پیدا نمیکنه. با پسری رو به سن گذاشته روبرو هستیم که در نقش خود به شدت اغراق میکند، میمیک صورت کاملا ضد ضرباهنگ پیش میرود و مخاطب به دنبال احساس ترحمی که ایجاد میشود غرق در احساس میشود! احساسی که نه از عمق داستان؛ از صحنه آرایی خلوت و بی‌پیچیدگی ای نشات میگیرد که اول از داستان خطی نویسنده برآمده و دوم از عدم رویاپردازی بازیگران در اجرا.
این داستان داستانی در عمقِ روابط خانواده است، خانواده‌ای که از بیرون همه چیز دارد و از درون شکست خورده و خورد شده است. ولی در این اجرا بازیگر نقش پسر به شدت کاراکتر را ضعیف و پوشالی ساخته که ما یادمان میرود بازیگر این روایت فردی شکست خورده است تا مردی پوچ و ساده همراه حرکات صورت و بدنِ ترحم برانگیز. حتی وقتی داستان (مثلا) به اوج خود میرسد فریادهای او هیچ عمقی نمیسازد و مخاطبی که غرق در داستان شده فقط خواهان دیدن این ترحم است تا این شکست عاطفه.
نوشته کوتاه اندرسون هرچند قدیمی؛ نخ نما و شعارگونه است اما نوشته‌ای کوتاه اما عمیق است. برشی از یک فاصله نسلیست. این شکاف بین متنِ کوتاه و مفهوم بلند باید و باید در اکت و بازی بازیگران دیده شود، باید نگاه‌ها طولانی‌تر شوند باید سکوت‌ها بیشتر شوند باید موسیقی از یک چشم سومی دور از صحنه به درون نمایش بیاید. اما چنین نشده اصلا حتی نزدیک چنین رویایی هم نمی‌شویم. هیچ صحنه‌ای سکوت وجود ندارد هیچ جایی ارامش، مخاطب را به فکر فرو نمیبرد. البته نه فکری ترحم‌انگیز و نه فکری که به یاد رابطه خود و پدر و مادر بیاندازدش، فکری سرشار از تفکری ژرف که به چگونگی رواج عاطفه در بنیان سست شده‌ی خانواده باندیشد.
یکنواختی اجرا به اوج خودش میرسد، بازیگر نقش پسر از حد خارج است؛ اغراق آمیز همراه با گریه‌های تصنعی برای القای ترحمی بیشتر. اوج داستان نویسنده آن زمانیست که پدر در هنگام انتخاب تابوت در اوج بیماری روحی به نمایش گذاشته میشود. صحنه‌ای که قطعا موسیقی میخواهد نه صحنه‌ای خالی با چشمان بغض آلود و بچگانه‌ی پسری در این سن و سال!
ما متوجه آلزایمر پدر نمی‌شویم. اشارات محدود و سرسری تا جایی که دلیل قانعی برای اصرار بر گرفتن پرستار نمی‌یابیم. بازیگر دختر خانواده بارها دیالوگ خودش را گم میکند! مگر میشود بعد از این همه اجرا باز هم کلمات را خورد!
در پایان از دید من نوشه‌ی داستان بسیار یک خطی و شعارگونه است. موسیقی روایت‌گر نیست و اصلا ورود نمیکند. انتخاب بازیگران چنگی به دل نمیزند و هرچند اجرا انقدر طولانی نیست بسیار یکنواخت و خسته‌کننده پیش میرود. اغراق در بازی‌ها چنان است که اجرا به شدت خارج از واقع گرایی به چشم می‌آید. بیان بازیگران مناسب چنین اجرایی نیست و لول صدایی بازیگران متفاوت و در بعضی بازیگران از جمله دختر خانواده به شدت (به علت سعی بر حجم داشتن) بی‌احساس جلوه میکند.
فرزاد، حامد ارجمند، رضا کریمی، سپهر، امیر مسعود، نفیسه حسنی نیا و احسان مشعل چی این را
خواندند
مهشید ۷۰، فروزین تقوی نژاد، گالنا (Polima Azad) و مجید طاهری این را دوست دارند
مهشید ۷۰، فروزین تقوی نژاد، گالنا (Polima Azad) و مجید طاهری این را دوست دارند
در این که مسولین سالن براساس متن نوشته شده در بلیط نباید تماشاچیان رو بعد از شروع نمایش راه بدن هیچ شکی نیست با این حال فکر نمی کنین نقدی که نوشتین کمی بی رحمانه است ؟ راستش من وقتی نقد شما رو خوندم یاد اقای مسعود فراستی افتادم .
محمد طیب طاهر (mohatayebtaher)
از ۱۹ آذر ۱۴۰۰
ممنون که به تماشای کار ما نشستید و با دقت همه چیز رو مورد توجه قرار دادید. درمورد راه دادن تماشاگر حق با شماست این برای خود ما که روی صحنه بازی می کنیم بسیار آزاردهنده ست.
فقط یک نکته : دوست گرامی متن اصلی رابرت اندرسون کوتاه نیست بلکه بسیار مفصل تر از متن اجرایی ماست ضمنا فکر می کنم در مورد شعاری بودن متن باید قدری بیشتر تعمق کرد هر متنی که تماشاگر رو دعوت به چیزی می کنه که لزوما شعار نیست . انفاق درون متن در دهه ۱۹۶۰ و۷۰ در آمریکا و اروپا اوج گرفته بود و البته با تأخیر چند دهه ای در مملکت ما هم در حال شکل گرفتنه که چندان هم مایه مباهات نیست حرف و هدف اصلی این نمایشنامه شعار دادن نیست بلکه دعوت به فهمیدن دنیای یکدیگره اینکه هر فردی در دنیای خودش دارای حقه و مشکل اصلی ما در عدم ارتباط تلاش نکردن یا ناتوانی برای فهم جهان دیگریه. هر دعوتی برای رسیدن به چیزی انسانی مه شعار محسوب نمیشه ضمنا پیشنهاد می کنم‌که نمایشنامه اصلی رو بخونید . ضمنا اینکه باید سکوت و مکث و … بیشتر باشه من هم موافقم ولی به دو دلیل میسر نیست اول اینکه اغلب مخاطبان امروز متأسفانه مانند شما حوصله چنین چیزی رو ندارن و بخصوص ... دیدن ادامه ›› تماشاگران جوان همه چیز رو‌در ریتم تند می بینن پدرم می کنن و‌دوم اینکه در سالنی که چندین اجرا پشت هم روی صحنه میاد بخاطر محدودیت بسیار وقت چنین چیزی امکانپذیر نیست. در هر صورت ممنون از اینکه به تماشای ما نشستید و با دقت به همه چیز توجه کردید.
ای کاش در مورد بازی‌ها نظر کارشناسانه تری می‌دادید تا برای گروه راهگشا تر باشه.
فقط یک نکته : دوست گرامی متن اصلی رابرت اندرسون کوتاه نیست بلکه بسیار مفصل تر از متن اجرایی ماست ضمنا فکر می کنم در مورد شعاری بودن متن باید قدری بیشتر تعمق کرد هر متنی که تماشاگر رو دعوت به چیزی می کنه که لزوما شعار نیست . انفاق درون متن در دهه ۱۹۶۰ و۷۰ در آمریکا و اروپا اوج گرفته بود و البته با تأخیر چند دهه ای در مملکت ما هم در حال شکل گرفتنه که چندان هم مایه مباهات نیست حرف و هدف اصلی این نمایشنامه شعار دادن نیست بلکه دعوت به فهمیدن دنیای یکدیگره اینکه هر فردی در دنیای خودش دارای حقه و مشکل اصلی ما در عدم ارتباط تلاش نکردن یا ناتوانی برای فهم جهان دیگریه. هر دعوتی برای رسیدن به چیزی انسانی مه شعار محسوب نمیشه ضمنا پیشنهاد می کنم‌که نمایشنامه اصلی رو بخونید . ضمنا اینکه باید سکوت و مکث و … بیشتر باشه من هم موافقم ولی به دو دلیل میسر نیست اول اینکه اغلب مخاطبان امروز متأسفانه مانند شما حوصله چنین چیزی رو ندارن و بخصوص ... دیدن ادامه ›› تماشاگران جوان همه چیز رو‌در ریتم تند می بینن پدرم می کنن و‌دوم اینکه در سالنی که چندین اجرا پشت هم روی صحنه میاد بخاطر محدودیت بسیار وقت چنین چیزی امکانپذیر نیست. در هر صورت ممنون از اینکه به تماشای ما نشستید و با دقت به همه چیز توجه کردید.
ای کاش در مورد بازی‌ها نظر کارشناسانه تری می‌دادید تا برای گروه راهگشا تر باشه.
محمد طیب طاهر (mohatayebtaher)
از ۱۹ آذر ۱۴۰۰
رضا کریمی
ممنون از لطف و دفاع شما دوست گرامی در این که مسولین سالن براساس متن نوشته شده در بلیط نباید تماشاچیان رو بعد از شروع نمایش راه بدن هیچ شکی نیست با این حال فکر نمی کنین نقدی که نوشتین کمی بی رحمانه است ؟ راستش من وقتی نقد شما ...
محمد طیب طاهر (mohatayebtaher)
از ۱۹ آذر ۱۴۰۰
ممنون از اینکه به تماشای کار ما نشستید و با دقت به همه چیز توجه کردید. اول از همه در مورد راه دادن مخاطب در میانه اجرا با شما بسیار موافقم خود ما که روی صحنه بازی می کنیم چند برابر عذاب می کشیم
دوست گرامی در مورد متن رابرت اندرسون چند نکته را لازم‌می‌دانم خدمتتان عرض کنم اول اینکه هر متنی که مخاطب رو دعوت به چیزی بکنه لزوما شعاری نیست تلاش نویسنده در این متن ترسیم موقعیت جامعه مدرن دهه ۶۰ و ۷۰ آمریکاست که ارزش‌های گذشته را چه خوب و چه بد پشت سر گذاشته و نویسنده قصد داره ما رو به بازنگری دعوت کنه. این اتفاق با تأخیری چند دهه ای در کشور ما هم‌در حال افتادنه . ضمنا متن رابرت اندرسون اصلا کوتاه نیست پیشنهاد می کنم نمایشنامه را که به تازگی ترجمه شده بخوانید .
در مورد ریتم تند اجرا و نبود مکث و سکوت اگرچه با شما تا حدی موافقم اما دو مشکل مهم وجود داره اول اینکه مخاطب امروز و بخصوص مخاطب ... دیدن ادامه ›› جوان تئاتر چنین حوصله ای رو نداره و همه چیز رو در ریتم تند درک می کنه من خودم خیلی موافق نیستم ولی این حقیقت عصر کلیپ و یوتیوبه .
دوم اینکه به خاطر چندین اجرای پشت هم در سالن ما با محدودیت زمانی بسیار شدیدی روبرو هستیم و در قورت تمایل امکان جنین چیزی رو نداریم.
کاش در مورد بازی ها قدری کارشناسانه تر و جزئی تر نظر می‌دادید تا برای هم گروهی ها مفید و کاربردی باشه چون به هر حال استقبالی که از این با وجود دارا نبودن عناصر گیشه پسند نمایش شده قطعا قدری به بازی دوستان بر می گرده.
اما سپاس به خاطر نگاه پر از جزئیات شما
دوست گرامی در مورد متن رابرت اندرسون چند نکته را لازم‌می‌دانم خدمتتان عرض کنم اول اینکه هر متنی که مخاطب رو دعوت به چیزی بکنه لزوما شعاری نیست تلاش نویسنده در این متن ترسیم موقعیت جامعه مدرن دهه ۶۰ و ۷۰ آمریکاست که ارزش‌های گذشته را چه خوب و چه بد پشت سر گذاشته و نویسنده قصد داره ما رو به بازنگری دعوت کنه. این اتفاق با تأخیری چند دهه ای در کشور ما هم‌در حال افتادنه . ضمنا متن رابرت اندرسون اصلا کوتاه نیست پیشنهاد می کنم نمایشنامه را که به تازگی ترجمه شده بخوانید .
در مورد ریتم تند اجرا و نبود مکث و سکوت اگرچه با شما تا حدی موافقم اما دو مشکل مهم وجود داره اول اینکه مخاطب امروز و بخصوص مخاطب ... دیدن ادامه ›› جوان تئاتر چنین حوصله ای رو نداره و همه چیز رو در ریتم تند درک می کنه من خودم خیلی موافق نیستم ولی این حقیقت عصر کلیپ و یوتیوبه .
دوم اینکه به خاطر چندین اجرای پشت هم در سالن ما با محدودیت زمانی بسیار شدیدی روبرو هستیم و در قورت تمایل امکان جنین چیزی رو نداریم.
کاش در مورد بازی ها قدری کارشناسانه تر و جزئی تر نظر می‌دادید تا برای هم گروهی ها مفید و کاربردی باشه چون به هر حال استقبالی که از این با وجود دارا نبودن عناصر گیشه پسند نمایش شده قطعا قدری به بازی دوستان بر می گرده.
اما سپاس به خاطر نگاه پر از جزئیات شما
< نظر مورد پاسخ، در دسترس نیست >
من با اینکه تخصصی در تاتر ندارم با این وجود فکر می کنم که اجرای یه نمایش ممکنه در شبهای مختلف و براساس عوامل مختلفی مثل مود خود بازیگرها هم متفاوت باشه و یا همین موضوع راه دادن بی موقع تماشاگران به سالن هم باعث به هم خوردن تمرکز بقیه تماشگران و البته بازیگران ... دیدن ادامه ›› روی صحنه بشه به طوری که برای لحظه ای خودشون هم ندونن که روی صحنه چیکار می کنن. من روزی که به دیدن این نمایش اومدم شاهد این راه دادن های بی موقع بودم ولی خوشبختانه این عدم تمرکز رو تو بازی بازیگران به ویژه خانم دلاوری ندیدم. این مشکل مربوط به مسولان سالن های پردیس شهرزاد میشه و ارتباطی با عوامل اجرای یه نمایش نداره. شاید بهتر باشه شما این نقد رو زیر صفحه خود پردیش شهرزاد
بنویسین.
محمد طیب طاهر
خواهش میکنم. راستش من به عنوان یه تماشگر احساس کردم که نقد ایشون نه تنها سازنده نیست و کمکی به بهبود کار گروه شما نمی کنه بلکه همون انرژی رو هم از شما می گیره و باعث میشه که شما کارتون رو به خوبی انجام ندین . به نظرم نقد در هرزمینه ای هدفش باید تلاش برای رشد و بالندگی باشه نه صرفا تخریب. ممنون از لطف و دفاع شما دوست گرامی
فروزین تقوی نژاد (foroozin)
از ۰۹ آبان ۱۳۹۲
سپاس فراوان از توضیحات جامع و کاملتان
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
او تنها بود
او از همه چیز در ذهن خود هیچ چیز نساخته بود
او غریب بود
او در خانه خود هم غریبه بود
غریبه ای نادان، سرگردان و در عین حال عاقل و زیرک!
ضربه اول را شروع اجرا میخورد، روایتی که در ثانیه های اول گیرا نیست، غریبه است. مربوط به دورانیست که بسیار سیاست زده و فرهنگ زده بوده است. مخاطب ایرانی در سال 1402 به شدت با این فضا نا آشناست. حرف از این نکته که این نوشته اولین بار است که ترجمه و اجرا میشود خود شاهدیست بر عدم جذابیت آن نه شاهدی بر حرکتی نو و تازه.
کسی دنبال چنین حرف هایی نمیگردد! قبول. ولی اگر هم مخاطب خاص را میخواهیم باید به شدت به فضای اثر نزدیک شویم. اثری فوق جدی که نباید حتی لحظه ... دیدن ادامه ›› ای کلامِ خارج از چارچوب وارد آن شود. اجرایی که اگر کمدی هم درگیر آن شود باید خنده های دردناک داشته باشد نه هنجارها و ناهنجارهای نوین کلامی.
داستان جلو میرود. از شوک اول خارج میشویم. روایت بهتر میشود. جدی تر میشود. دردناک تر میشود. ما گرفتار چیزی میشویم که خود همه چیز است. ما در هزارتوی اتاق های زندگی هم تنها نیستیم. ما همیشه در همه جا حتی در قدرت، بستری از ضعف هایی هستیم که خود ناآگاه آن ها را به شماره انداخته اند. آن ها هستند. همیشه منتظر برای سربراوردن و برای بلعیدن ما. نه از بیرون بلکه از درونِ سایه های زندگی ای که حتی دیوارهای تو در توی خانه هم از بینشان نمیبرد.
روایت قدرت میگیرد. مخاطب میفهمید اثر لایه های مخفی ای دارد که اگر به نظاره ننشیند چیزی از آن سر در نمیاورد. به نظاره نشستن همان دیدن نیست. دیدن دردی دوا نمیکند باید نشت و فکر کرد. من هم همانم که در زندگی خود را در اتاق هایی پنهام کرده ام که روزی همان دیوارها به کشتنم میدهند.
سایه ها خودمان را هم میکشند.
و در پایان به اول برمیگردم، ما زندگی نمیکنیم ما زیستن خود را به نظاره نشسته ایم.
پیمان شیرپور
منتقد و کارشناس فرهنگی
او از همه چیز در ذهن خود هیچ چیز نساخته بود
او غریب بود
او در خانه خود هم غریبه بود
غریبه ای نادان، سرگردان و در عین حال عاقل و زیرک!
ضربه اول را شروع اجرا میخورد، روایتی که در ثانیه های اول گیرا نیست، غریبه است. مربوط به دورانیست که بسیار سیاست زده و فرهنگ زده بوده است. مخاطب ایرانی در سال 1402 به شدت با این فضا نا آشناست. حرف از این نکته که این نوشته اولین بار است که ترجمه و اجرا میشود خود شاهدیست بر عدم جذابیت آن نه شاهدی بر حرکتی نو و تازه.
کسی دنبال چنین حرف هایی نمیگردد! قبول. ولی اگر هم مخاطب خاص را میخواهیم باید به شدت به فضای اثر نزدیک شویم. اثری فوق جدی که نباید حتی لحظه ... دیدن ادامه ›› ای کلامِ خارج از چارچوب وارد آن شود. اجرایی که اگر کمدی هم درگیر آن شود باید خنده های دردناک داشته باشد نه هنجارها و ناهنجارهای نوین کلامی.
داستان جلو میرود. از شوک اول خارج میشویم. روایت بهتر میشود. جدی تر میشود. دردناک تر میشود. ما گرفتار چیزی میشویم که خود همه چیز است. ما در هزارتوی اتاق های زندگی هم تنها نیستیم. ما همیشه در همه جا حتی در قدرت، بستری از ضعف هایی هستیم که خود ناآگاه آن ها را به شماره انداخته اند. آن ها هستند. همیشه منتظر برای سربراوردن و برای بلعیدن ما. نه از بیرون بلکه از درونِ سایه های زندگی ای که حتی دیوارهای تو در توی خانه هم از بینشان نمیبرد.
روایت قدرت میگیرد. مخاطب میفهمید اثر لایه های مخفی ای دارد که اگر به نظاره ننشیند چیزی از آن سر در نمیاورد. به نظاره نشستن همان دیدن نیست. دیدن دردی دوا نمیکند باید نشت و فکر کرد. من هم همانم که در زندگی خود را در اتاق هایی پنهام کرده ام که روزی همان دیوارها به کشتنم میدهند.
سایه ها خودمان را هم میکشند.
و در پایان به اول برمیگردم، ما زندگی نمیکنیم ما زیستن خود را به نظاره نشسته ایم.
پیمان شیرپور
منتقد و کارشناس فرهنگی
علی عبدالرحیم، stanco، سپهر و نیلوفر ثانی این را
خواندند
Behzad Gohari، فهیمه شایان فر، علیرضا (نیما) قربان زاده، ظفر سهرابی نیا و سارا مقدم این را دوست دارند
Behzad Gohari، فهیمه شایان فر، علیرضا (نیما) قربان زاده، ظفر سهرابی نیا و سارا مقدم این را دوست دارند
سپاس از نقد و نکته سنجیتان و سپاس که برایمان نوشتید 🙏🎭
ظفر سهرابی نیا
تشکر از توجه شما. سپاس از نقد و نکته سنجیتان و سپاس که برایمان نوشتید 🙏🎭
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
ریتم پنهان و آشکار
روند اپیزودی و تکه های این تئاتر به خوبی به یک کلیت اشاره میکنند. جزییات به خوبی رعایت شده اند. ریتمی درونی در تمام اجرا از راه رفتن راوی در ابتدا تا انتها به خوبی در نظر گرفته شده. حتی وقتی در اپیزود نهایی یعنی خوابیدن؛ این ریتم کاملا شکسته میشود همین شکستن خود معنا پیدا میکند.
با روایتی روبرو هستیم که در معنا حرف خیلی های جامعه امروز است. اعتراضی به خود. اعتراضی به نبود عمل در حرف های جامعه ای که خود را پایبند اخلاقی میداند که حتی در کوچک ترین اجزای زندگی خود هم رعایت نمیکند.
گزندهایی که به خوبی در صحنه ها نقاشی شده اند و حتی وقتی متوجه میشویم نویسنده هیچ گاه سعی نمیکند اعتراض را علنی تر کند و خط قرمزی را رد کند هم دوست داریم به تماشا ادامه دهیم و همه چیز را در ذهن خودمان تکمیل کنیم.
پیمان شیرپور
منتقد فرهنگی هنری
روند اپیزودی و تکه های این تئاتر به خوبی به یک کلیت اشاره میکنند. جزییات به خوبی رعایت شده اند. ریتمی درونی در تمام اجرا از راه رفتن راوی در ابتدا تا انتها به خوبی در نظر گرفته شده. حتی وقتی در اپیزود نهایی یعنی خوابیدن؛ این ریتم کاملا شکسته میشود همین شکستن خود معنا پیدا میکند.
با روایتی روبرو هستیم که در معنا حرف خیلی های جامعه امروز است. اعتراضی به خود. اعتراضی به نبود عمل در حرف های جامعه ای که خود را پایبند اخلاقی میداند که حتی در کوچک ترین اجزای زندگی خود هم رعایت نمیکند.
گزندهایی که به خوبی در صحنه ها نقاشی شده اند و حتی وقتی متوجه میشویم نویسنده هیچ گاه سعی نمیکند اعتراض را علنی تر کند و خط قرمزی را رد کند هم دوست داریم به تماشا ادامه دهیم و همه چیز را در ذهن خودمان تکمیل کنیم.
پیمان شیرپور
منتقد فرهنگی هنری
امیرمسعود فدائی، امیر مسعود، stanco، سپهر، سید حسام حجازیان، mahaya، محمد فروزنده و پردیس تئاتر شهرزاد این را
خواندند
حامد مقدسی، Zhaleh Sam، سالار ناجی، شاهرخ دریانورد و افشین واعظی این را دوست دارند
حامد مقدسی، Zhaleh Sam، سالار ناجی، شاهرخ دریانورد و افشین واعظی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
سرآغاز
وقتی صحبت از تئاتر میشود نکته‌ی اولی که باید به آن توجه کرد روح و اعتبار تئاتر است که در این اجرا جریان دارد. روحی به وسعت تلاش و پشتکار و عشق در تک تک بازیگران دیده میشود.
و اما اجرا؛ از پرداخت تا محتوا
از ایرادات اصلی این اجرا نبود روند منسجم و مناسب در نویسندگی اثر است. در این دنیایی که تعلیق و استعاره در آثار هنری موج میزند و مخاطب انتظار پیچیدگی محتوایی دارد چنین اثری که فقط به مفهوم عشق آن هم بی‌هیچ پیچیدگی ای بپردازد جایگاهی ندارد. این اثر قصد دارد با مفهوم کلی و نامفهومی از عشق به مخاطب تلنگر بزند. اما کدام تلنگر؟ وقتی ما نه کیفیت عشق را میبینیم نه ارتباط عاطفی و روایی داستان را درک میکنیم مجبوریم درگیر روند موسیقایی اثر بشویم که درعین زیبایی فقط چراغ‌هایی هستند که مسیر داستان را روشن میکنند تا مخاطب از بی‌محتوایی خسته نشود.
یک کلام؛ در این اجرا اصلا ما روندی نداریم. همه اتفاقات با مهندسی معکوس در دقایق داستان نشسته‌اند تا مخاطب موسیقی بشنود. موسیقی ای که گاهی ... دیدن ادامه ›› چنان خسته‌کننده میشود که مخاطب با این احساس که به کنسرت آمده خودش را دلداری میدهد.
گاهی نوشته چنان از دست اجرا در میرود که شخصیت منشی صحنه (در داخل روایت) بی‌دلیل وارد شوخی‌های سطح پایین میشود، نقال به شدت درگیر بیان اشتباه میشود، بازیگران از کادرهای اشتباه رو به تماشاچیان مینشینند و همه و همه وقتی یک شخصیت داستان روایتی آواز گونه میخواند به فراموشی سپرده میشوند.
این اجرا یک روند کاملا گسسته است که به سختی به هم وصل شده و تا نیمه اول داستان بی‌جهت قصد کشاندن مخاطب به داستانی را دارد که گنگ و بی‌محتواست.
پیمان شیرپور منتقد و کارشناس فرهنگی
وقتی صحبت از تئاتر میشود نکته‌ی اولی که باید به آن توجه کرد روح و اعتبار تئاتر است که در این اجرا جریان دارد. روحی به وسعت تلاش و پشتکار و عشق در تک تک بازیگران دیده میشود.
و اما اجرا؛ از پرداخت تا محتوا
از ایرادات اصلی این اجرا نبود روند منسجم و مناسب در نویسندگی اثر است. در این دنیایی که تعلیق و استعاره در آثار هنری موج میزند و مخاطب انتظار پیچیدگی محتوایی دارد چنین اثری که فقط به مفهوم عشق آن هم بی‌هیچ پیچیدگی ای بپردازد جایگاهی ندارد. این اثر قصد دارد با مفهوم کلی و نامفهومی از عشق به مخاطب تلنگر بزند. اما کدام تلنگر؟ وقتی ما نه کیفیت عشق را میبینیم نه ارتباط عاطفی و روایی داستان را درک میکنیم مجبوریم درگیر روند موسیقایی اثر بشویم که درعین زیبایی فقط چراغ‌هایی هستند که مسیر داستان را روشن میکنند تا مخاطب از بی‌محتوایی خسته نشود.
یک کلام؛ در این اجرا اصلا ما روندی نداریم. همه اتفاقات با مهندسی معکوس در دقایق داستان نشسته‌اند تا مخاطب موسیقی بشنود. موسیقی ای که گاهی ... دیدن ادامه ›› چنان خسته‌کننده میشود که مخاطب با این احساس که به کنسرت آمده خودش را دلداری میدهد.
گاهی نوشته چنان از دست اجرا در میرود که شخصیت منشی صحنه (در داخل روایت) بی‌دلیل وارد شوخی‌های سطح پایین میشود، نقال به شدت درگیر بیان اشتباه میشود، بازیگران از کادرهای اشتباه رو به تماشاچیان مینشینند و همه و همه وقتی یک شخصیت داستان روایتی آواز گونه میخواند به فراموشی سپرده میشوند.
این اجرا یک روند کاملا گسسته است که به سختی به هم وصل شده و تا نیمه اول داستان بی‌جهت قصد کشاندن مخاطب به داستانی را دارد که گنگ و بی‌محتواست.
پیمان شیرپور منتقد و کارشناس فرهنگی
امیر مسعود، سپهر، امیرمسعود فدائی، stanco و Vahid asgari این را
خواندند
محسن فتاحی، محمد رستمی، Shadi Kadkhodazadeh، اردوان عزیزی، forough didar و رامین عبداللهی این را دوست دارند
محسن فتاحی، محمد رستمی، Shadi Kadkhodazadeh، اردوان عزیزی، forough didar و رامین عبداللهی این را دوست دارند
اگه شما منتقد هستید چرا فقط راجع به این کار نظر دادید 😏😏
سحر کریمی
دوست عزیز تیوال مرجع نقد شده ما خبر نداریم؟ اگر به مطبوعات رجوع کنید خواهید دید. یاد بگیرید اول حرف ها رو بخونید و یاد بگیرید نه دنبال بهانه. من بی سواد و مخاطب بی حرف. شما یاد بگیرید تعقل کنید. اگه شما منتقد هستید چرا فقط راجع به این کار نظر دادید 😏😏
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
زمینه‌های فعالیت
سینما
شعر و ادبیات
تئاتر
موسیقی
