بهاره برنجی فعال هنری

یکی از نمایش های عجیب و غریبی که امسال دیده ام و روح و روانم را قلقلک داد . در بین کپی کاری های سطحی و بی سر و ته این روزها ، نمایشی حقیقی با لایه های عمیق از دل تاریخ نه چندان گذشته، از دل مردمان همین چند سال پیش، استنادی کوتاه بر زندگی قهرمان و اسطوره ای گمنام از تهران قدیم، گنده لاتی که لوطی مرام بود و نه عربده کش و کتک زن ضعیفه های شهر ...(و البته چهارپایه خوان و عاشق امام حسین هم بوده...)
آری زبان نویسنده زبان گذشته است، او هنوز حسرت گذشته را در دل دارد و از هیاهوی مدرنیته و تنهایی و سرگردانی انسان امروزی دلزده و خسته است.
راستش بخاطر بعضی بازخوردهای منفی از شب اول ، قرار نبود به تماشای این نمایش بروم و بعد از تماشایش هم قرار نبود درباره اش بنویسم چون جنسش از جنس من نبود و سبکش سلیقه ی من نبود. ولی با دیدن هجمه کامنت های منفی، نشد که وجدانم را راضی کنم به بی تفاوت نشستن و سطحی گذشتن از یک اثر هنری قابل قبول ! آری میشود راحت با زدن برچسب مذهبی بودن از ان سطحی گذشت و لایه ها و پاتکس های عمیقش را ندیده گرفت که در این صورت هم باز نمیشود از بازی های خوب ، اکت های هنرمندانه ، طراحی صحنه و نورپردازی که فضای سورئال دنیای خواب و خیال و مرگ را به خوبی بازنمایی می‌کرد و از متن خوب و پیشینه مستند آن و شناخت نویسنده از جهان پیرامونش و سواد اجتماعی اش و خلاقیتش در ادای حق مطلب ، به آسانی گذشت...

که تماشاچی اگر آگاه و دقیق باشد نباید سلیقه ای برخورد کند و به تخریب یک اثر برخیزد که از نظر من هر اثر هنری ارزش یکبار دیدن و عمیق شدن را ... دیدن ادامه ›› دارد، حتی اگر سبک و سلیقه ما نباشد!
و این را هم اضافه کنم که نویسنده و کارگردان پسرخاله های من نیستند و اگر در فضای دیگری ببینمشان شاید اصلا آن ها را به جا نیاورم.

یک نمایش ایرانی فاخر با متن و دیالوگ های وزین و مسجٓع در ادبیات کهن پارسی و نقش آفرینی چهار بازیگر قدر و توانمند...
بازی ها اونقدر عالی و یکدست است که نمی‌توان گفت کدام بازیگر قوی‌تر ظاهر می‌شود. بماند که طراحی لباس و صحنه و دکور و نورپردازی و موسیقی و ... چقدر فضای درستی از زمان قصه ایجاد می‌کند و تصویر درستی از ایران قدیم را به مخاطب می دهد. دورانی که مردم نان دل و اعتقادشان را می‌خوردند و دینداری و مذهب هنوز به لجن کشیده نشده بود. قصه ی غصه هایی از جنس زن بودن و مادر بودن و از جنس مرد بودن و مرد ماندن ...
کار فاخر و ارزشمندیست دیدنش رو از دست ندید! شاید ابتدا فکر کنید کاری مذهبی می بینید در حالیکه قصه ای ساده و شاید واقعی از ایران قدیم را خواهید دید و حتی باورهای دینی و عامیانه خیلی رندانه زیر سوال خواهد رفت...

خسته نباشید میگم به همه ی عوامل این نمایش جذاب✌
آخرین سه شنبه سال ؛ کاریه شریف و تیزهوشانه به فراخور حال این روزهامان و قابل تقدیره 🙏🏻🌺🍃

خماری را دیدم. به جانم نشست . چقدر ساده و واقعی بود. به دور از شعارزدگی و عرض اندام و کلمات قلمبه سلمبه .
نویسنده چه خوب و عمیق آدم های جهان واقعی را دیده و شنیده بود و به تصویر کشیده بو،. بی هیچ قضاوتی و صدور حکم و بیانیه ای ...
صحنه، نور و موسیقی هم ساده و بی تکلف بود. همه چیز مینیمال ولی زیبا.
بازیگران بیشتر راوی قصه هایشان بودند . بازی هایشان هم مینیمال بود ولی دقیق و تاثیرگذار .
انتخاب نقش ها و شخصیت پردازی کاراکترها نیز بسیار درست، دقیق و به جا بود .
خلاصه اش کنم، نمایش خماری، به روح و قلب و جانم نشست و نمایش خوب یعنی همین!
من چند سال پیش نمایش "روزهای بی باران" از همین نویسنده و کارگردان را دیده بودم که همینقدر ساده ، خوب و زیبا بود ، اما اگر بخواهم مقایسه کنم، به نظرم خماری قصه زیباتری داشت .

امروز اجرای سندروم استکهلم رو دیدم و لذت بردم .
بازی نقش های اصلی درخشان بود . موضوع و متن خوب بود . در مجموع نمایش تاثیرگذار و خوبی بود

تبریک میگم به این خلاقیت و ایده پردازی . چه خوب شد که در آخرین روزها این کار رو تماشا کردم . بسیار متفاوت و خلاقانه دردهای جامعه و سیر نزولی زندگی و افول انسانیت در ابعاد مختلف به تصویر کشیده شد .

حس و حال این اجرا رو دوست داشتم . زنی که در ابتدا می خواست آموزش آشپزی بدهد ولی ذهن آشفته اش داستان را به سمت و سوی دیگری برد.
خانم آنلاین مرا یاد خودم انداخت. وقتی هر صبح با احساس دختربچه ای بیدار می شوی که دلش برای مادرش تنگ شده و مادرش را می خواهد . نمی دانی کجا هستی و در چه زمانی به سر می بری و بعد در کمتر از چند ثانیه انگار درون حفره ای تاریک سقوط می کنی و خود را مادری می یابی که دختر کوچکش در اتاق کناری خواب است . حس مبهمی از ترس، دلهره، اضطراب، نگرانی و احساس مسئولیت در قبال آن کودک ! آری باید بمانی ! باید قوی باشی و ادامه دهی ...............
فراموشی گاهی تسکینی است بر دردهایی که اگر فراموششان نکنیم ما را خواهند کشت.

درباره نمایش قتل در موقعیت ۳۵ درجه شمالی:

اولین دلیلم برای انتخاب این نمایش کارگردانش بود چرا که قلباً به هنرش، دغدغه هایش و رسالتش در تئاتر ایمان دارم. امین میری اینبار دغدغه های اجتماعی اش را در قالب داستانی پیچیده، معمایی و جنایی و با استفاده از جلوه های ویژه، آهنگ سازی های دقیق و تاثیرگذارِ استاد فریدون شهبازیان و صدای طنین انداز و مسحور کننده ناصر طهماسب به نمایش میگذارد. از فضاسازی های ترسناک و رُعب آور به زیبایی برای جذب مخاطب بهره میبرد و الحق که برای نقش های حساسش بازیگران قابلی نیز انتخاب نموده است.
در لابه لای ماجراهای پیچیده داستان نکته های ظریف و قابل تامل زیادی نهفته است ؛ اینکه در جریان اتفاقات تلخی چون قتل ، افراد زیادی ممکن است مستقیم یا غیر مستقیم، خواسته یا ناخواسته در پیش آمدن آن موثر و مقصر بوده باشند. همینطور خرافه پرستی، پوچ گرایی و فساد اخلاقی در جامعه از جمله نکاتی است که در لابه لای جریان اصلی داستان به آن ها اشاره می شود...
استفاده از طنزهای کلامیِ به اندازه و به موقع در متن ، تلخی داستان را برای تماشاچی متعادل و قابل ... دیدن ادامه ›› هضم میکند.

کارگردان این نمایش معتقد است که همگی ما انسانها به نوعی قاتل هستیم چرا که همه ما روزی چیزی را در خودمان یا در روابطمان کشته ایم ؛ شاید آرزویی، احساسی ، شوقی و یا عشقی را...

با احترام بهاره برنجی
آذر ۹۸

نمایش جذابی بود. بازی ها خوب ، طراحی صحنه و لباس و ...همه چی خوب بود . متن و موضوع نمایش هم جذاب بود .لذت بردیم . مرسی و خسته نباشید