تو در تو , گیج کننده , بدون هدف, سرگردان و خسته کننده کلماتی هستند که میتونم در مورد فیلم بگم!

حیف از حاتمی کیا؛ حیف از پولی که پای این فیلم رفت, حیف از منی که وقتم رو برای این فیلم گذاشتم, اقای حاتمی کیا بزاری با روبان قرمز و آژانس شیشه ای یادتون بیافتیم, نه "به وقت شام" !!!

تو سری فیلم های جشنواره من به جرات من به جرات مزخرف ترین بوده تا الان

یه طنز خوب, یه طنز فوق العاده , یه فیلم پر از حس و حال و شور و شوق و زندگی, چقدر جای خالی این فیلم ها زیاده تو سینما, چقدر حالم خوب بود بعد دیدن این فیلم , فقط کاشکی پایان فیلم کمی و فقط کمی میتونست شعار گونه نباشه.

به شدت توصیه میکنم این فیلم دوست داشتنی رو برای حال و هوای خودتون ببینین.

با کامیون و امیر استارت زدم! باورم نمیشه روز اول جشنواره هنوز شروع به غرغر کردن نکردم! امیدوارم باشم آیا؟

شاید اگر این فیلم رو هر کسی غیر از پرتوی میساخت جای تقدیر و تشکر داشت. اما انتظار ما از خالق کافه ترانزیت خیلی بیشتر از این حرفهاست.
فیلمی خوب , ساده و روان, قصه ای نسبتا تکراری که حتی با استفاده از شخصیت های هیجان انگیز نیز نتونست از تکراری بودنش در بیاد.
شاید برجسته ترین نکته فیلم , احساس زندگی و امیدی بود که در بدترین شرایط به بهترین وجه و بدون بزرگنمایی بیش از حد به تماشاگر عرضه میشد.
سعید اقاخانی خوب از پس نقشش براومده بود ولی نه در حد یه سیمرغ! شاید همه ارکان فیلم فقط معمولی بود و بس!
در هر حال دیدن فیلم خالی از لطف نیست, فقط هی به خودتون بگین این فیلم رو پرتوی نساخته.

قضاوت در مورد این فلم کار بسیار سختی خواهد بود,

روایتی از یک زندگی پر مشکل بدون فریاد آه و ناله , روایتی بی قضاوت , بی قهرمان و ضد قهرمان , قطعا فیلمبرداری این فیلم , بستن قاب ها و ... شجاعت بسیار میخواست و از نظر من خوب از کار دراومده بود, کادری نیمه که شاید نشان از شناخت نصف و نیمه ما از زندگی آدم ها داره, قاب بندی های کج و پرتره مانندی که تو کمتر فیلمی میشه دید.
روایت شاید کمی کند ولی متعدد و قصه گو. تنهایی و بی هدفی ای که این روزها تو جامعه موج میزنه صدای فریاد فیلم بود و بازی هایی از بازیگران بدون نام که بازی های ستاره های فیلم بخصوص سحر دولتشاهی رو ناپدید میکرد.
میلاد کی مرام ستاره فیلم بود و شخصیتی جذاب و در عین حال شلوغ. شخصیتی که همه کاراکترهای فیلم باید به اون تکیه میکردند و "امیر"ی که بدون تکیه گاه فقط نظاره گر بود و سیگار به لب میگرفت.
شاید خیلی از تماشاچی ها از دیدن فیلم سرگردان بشن و با یه " آخرش که چی" از سالن بیان بیرون, ولی بغضی که فیلم داشت و هیچوقت نترکید حداقل یک شب مهمان تماشاچی های خسته از کلافگی این روزها خواهد بود.

فکر میکنم دوستان اغلب نظرات یکسانی داشتند. مختصر عرض کنم:
1- فضاسازی و فیلمبرداری فیلم عالی بود. یخورده میبرتتون تو حال و هوای فیلمای لینچ
2- ریتم داستان بسیار بسیار کند بود و موضوعات حاشیه ای و بی ربط بسیاری مطرح میشد
3- سوتی های وحشتناک !!!! ( موبایل در حال زنگ خوردن و داره باهاش صحبت میکنه)
4- این نکته رو شاید خیلی ها باهاش موافق نباشن ولی به نظر من بازی بازیگری مثل لیلا حاتمی میتونست دو سه مرحله فیلم رو ارزشمند تر کنه. شاکر دوست خیلی تلاش کرد خوب باشه و بود ولی نه در حدی که باید!!
5- متاسفانه نوید محمدزاده شده یک شخصیت تیپ که نمیتونه ازش فرار کنه! منتظر حضور کمرنگش در سالهای آتی باشیم!
6- در مجموع فیلم رو دوست داشتم و به نظرم تجربه کمی متفاوت بود برای سینمای ایران!
امتیاز: 3 از 5

موضوع بسیار جالب , جدید و البته مبتلا به جامعه امروز ما که تا حالا خیلی جرات مطرح شدن به عنوان یک سوژه رو نداشته. بازی خیلی خوب و روان از زهرا داوود نژاد. ولی مساله اینجاست که نکات مثبت فیلم همین جا تموم میشه .
کاشکی داستان فیلم کششش بیشتری داشت و سعی میشد موضوع به این مهمی و جذابی بیشتر پرورش پیدا کنه.
با اینکه مدت فیلم فقط 77 دقیقه هست اما به حدی قسمت هایی از فیلم کسل کننده میشه که مرتب تماشاگر ساعت رو چک کنه. فیلم مجبوره برای سرپا نگهداشتن خودش دست به اضافه کردن شخصیت های مختلف بشه ولی چاره کار نشد که نشد .

امتیاز: 1.5 از 5

وقتی همه چی سر جاش باشه , میشه یه فیلمی که برات جذابیت داره , خسته نمیکنه و باهاش همراه میشی.
بیست و یک روز بعد داستان ساده و تکراری ای داره اما خوب روایت میشه , گره های داستانی که یکی بعد دیگری بوجود میاد و باعث میشه تماشاگر خودش رو با قهرمان داستان ببینه و جلو بره.
ریتم بسیار مناسب , بازی های خوب و ساده از یه سری بازیگر نوجوان , قاب های استاندارد فیلمبرداری ( و نه ویژه) و نکات دیگه که باعث میشه بیست و یک روز بعد فیلمی خوب باشه .
امتیاز: 3 از 5
توصیه میشود

وقتی همه چی سر جاش باشه , میشه یه فیلمی که برات جذابیت داره , خسته نمیکنه و باهاش همراه میشی.
بیست و یک روز بعد داستان ساده و تکراری ای داره اما خوب روایت میشه , گره های داستانی که یکی بعد دیگری بوجود میاد و باعث میشه تماشاگر خودش رو با قهرمان داستان ببینه و جلو بره.
ریتم بسیار مناسب , بازی های خوب و ساده از یه سری بازیگر نوجوان , قاب های استاندارد فیلمبرداری ( و نه ویژه) و نکات دیگه که باعث میشه بیست و یک روز بعد فیلمی خوب باشه .
امتیاز: 3 از 5
توصیه میشود

"چگونه میتوانیم با سرمایه ای بالا و یک لشگر بازیگر تراز اول, فیلم افتضاح بسازیم"

اثر:تینا پاکروان

تب تعلیق به موتمن هم رسید. فیلمنامه جمع و جور و بدون حاشیه. بازی عرب نیا خوب و بی نقص. ژاله صامتی هنر بازی تاتری خودش رو رخ میکشه.
شاید من اگه جای موتمن بودم یه سکانس هایی رو حذف میکردم ولی باز هم بنظرم ایراد عمده ای به فیلم وارد نیست. هم تماشاگر رو راضی کرد و هم ایراد فاحشی نداشت.
فیلمنامه ای جنایی که هم میخئاد با تعلیق باشه و هم اصرار موتمن رو تقاطعی بودن فیلمنامه. به شخصه معتقدم بازی ها خوب بودن و فیلم خوب دراومده بود.
هم برای فیلم خوب (و نه خیلی خوب)دیدن و هم برای سرگرمی دیدن فیلم اکیدا توصیه میشود.

فیلمی برای ش.ج ..... برسدبه دست ن.م.خ
خیلی سال هست میام جشنواره و فیلم میبینم. ومنتظر و شوق فیلم خوب دیدن داشتم..هومن سیدی چند سالی هست "کارگردان" شده.تمام فیلمها هم تا الان متوسط.اما خشم و هیاهو....
خشم وهیاهو همه مواردلازم برای فیلم خوب بودن روداره. خوب شاید واژه کمی باشه. من میتونم بگم بهترین فیلم امسال.
تو دوره ای که تمام فیلم سازا سعی میکنن از "تعلیق" فرهادی و اثرش رومخاطب تقلید کنن یا دربهترین حالت الهام بگیرن, خشم و هیاهو میاد و نشون میده روش های دیگه ای هم هست. داستانی که نباید شبیه داستانی باشه که توده مردم برای سالهااونو پیگیری کرد و اخرش هر کی نظری داشت در مورد قاتل و مقتول دست مایه ای شد تا سیدی این فیلمو بسازه. بنظر میاد داره نظر خودشو فریادمیزنه وشاید این تنها نقطه ضعفه ماجراباشه.
پیمان شادمانفر بعنوان فیلمبردار کاری میکنه که مو به تن هرکسی که سررشته ای از فیلمبرداری داره سیخ بشه.
تدوین کار و جلوه های بصری داده شده رو فیلم میتونه دستمایه یه کلاس باشه. بازی تند و اگزجره نوید محمد زاره که غیر از این برای درآوردن شخصیت کاری نمیتونست انجام بده. گریم و انتخاب لباس عااالی برای طناز طبابایی و البته بازی که باید "ساده" باشه.
کارگردانی.... نمیتونم چیزی بگم. دکوپاژ ... دیدن ادامه ›› ها و نماهایی که بسته میشد... فقط باید دید!! و باید به این پختگی تو این سن تبریک گفت. تغییر رنگ فیلم که با عوض شدن زندگی از بین میرفت و جامعه خسته و سطحی ای که شعار میداد , کف میزد و لعن میکرد!
دوستان عزیز تیوالی من , این فیلمو با دقت ببینید... و خواهشا باز هم ببینید. آقای سیدی ... از صمیم قلبم ازتون متشکرم.