جنگ همیشه معنی از دست دادن می دهد چه در خاورمیانه چه در غرب دور...از دست دادن ها متفاوت است! یکی عشقش را از دست میدهد، دیگری هویت و اعتماد به نفسش را!
در اپیزود اول، آنجلا از عشق میگفت، از خوابی که دیده بود در روستای دورافتاده ای اطراف کابل، و من به خود لرزیدم! وقتی نجمه باغچه ای درون خانه ش را نشان داد و به او گفت همه ی آنچیزی که تو را از غرب دور به اینجا کشانده، آنجا آرام گرفته است!
اپیزود دوم روایت زنی بود عرب! که در پاسگاهی در لندن هویت از دست رفته اش را مرور میکرد، در ابتدا فکر میکردم تمام مشکلش ای بود که زبان نمیدانست، اما گویی بعد از جنگ ، او هیچ چیز نمیدانست! زنی که وجود نداشت چون هویتش را در لابلای تیرباران پدرش و کشته شدن برادرش و مرگ مادرش باخته بود!
بهترین اپیزود این نمایش زمانی بود که زیبا وارد صحنه شد، زنی که دیگر زیبا نبود! آه... چشمهایش! چقدر غمگین انگیز بود و نمیتوانستم حتی با وجود چشم بندها حالش را درک کنم! اسید، تنها صورتش را از او نگرفته بود! اسید، فکر آزاد و شوق حس دویدن در پارچه های رنگی او را هم، سوزانده بود! هر چه گفت، نتوانستم تصور کنم باد را! پارچه های زرد و سرخ و..را! نمیتوانستم صدای افسون را بشنوم وقتی زیبا ازو خواست صدایش را آزاد کند! مگر میشود زنی افغان در خفقان جنگ، آزادانه آنطور که میخواهد زندگی کند! مگر میشود اصلا زندگی کند!! و من در پایان نمایش، گوشه ای از قربانی شدن زنان را در جنگ لمس کردم! زنانی که در لابلای جنگ، فراموش کردند زندگی را! فراموش کردند ... دیدن ادامه ›› خود را!
داستان کلی این نمایش برای من تاثیرگذار بود! ولی با همه احترامی که برای عوامل نمایش قائلم به جز اپیزودی که پانته آ پناهی های عزیز وارد صحنه شد میتوان گفت بقیه صحنه ها و بازی دو بازیگر آنقدر قوی نبودند! موسیقی در حد انتظار من نبود! ولی در کل بخاطر موضوع بسیار تاثیرگذار جنگ، نمایش را دوست داشتم ولی همچنان امیدوارم در آینده کارهای بهتر و بسیار قویتر در این زمینه ببینیم.

چند هفته پیش به تماشای نمایش نشستم. طراحی صحنه و دکور آن من را برد به همان فضای کلاسیک سینمای هالیوود. دورانی که از نظر زیبایی شناسی هنوز هم با شکوه است.
ابتدای نمایش، نقدی دیدم طنزگونه به سینمای کنونی و برخی فیلم های رنگ و لعاب دار و بی محتوا... آناستازیا نمایانگر زنی بود از همین جامعه . زنی با طنزی تلخ، که خواهان زیادی داشت و این خواستن ها برایش دستمایه ای بود برای رسیدن به اهدافش. که آناستازیا راحت ترین روش را انتخاب میکرد و خود را به عنوان طعمه ای جذاب و دلفریب قرار میداد تا شکارهایش برایش شکار کنند. اوبلهه برای آناستازیا ، همان شکار ساده و خوش قلب بود، نماد انسانی که در دنیای امروزی هر چه صداقت بیشتری داشته باشد احمقترست و در نهایت برای اینکه او را جدی بگیرند همه را به مرگ محکوم کرد. پیشتر که رفت در نمایش ته مایه هایی از دیکتاتوری و روحیه خودسرانه می سی سی پی هم دیده میشد و گریزی به اندیشه های مکتب کمونیستی سن کلود که گذشته می سی سی پی را در مقابل چشمانش قرار میداد تا در دوران حکمرانی موسی گونه اش، که اکنون به پایان نزدیک میشد. آن را فراموش نکند...
برخلاف نظر دوستانم که اعتقاد داشتند راوی و صدایش اضافه بود و اینکه یک نمایش نباید انقدر توضیح داده شود و همه چیز را به عهده مخاطبش بگذارد. به نظر من راوی یکی از نقاط قوت بود که خیلی موارد را گوشزد میکرد. به نوعی غنی زاده از دیدگاه خودش روایت میکرد توضیح میداد میخنداند و من به صدایش گوش میدادم و لذت میبردم به پایان کار که نزدیک شدیم دیگر صدای راوی نبود که مرا همراه خود میبرد و انگار در ذهنم، راوی به موقع سکوت کرد و حذف شد. در کل برایم نمایشی لذت بخش بود و بهترین بازی و بازیگران را دیدم که میخکوبم کرد. فقط صحنه های مربوط به لئون بود که مثل وصله ای کهنه به یک لباس زیبا دیده میشد. با همه احترامی که برای همایون غنی زاده قائل هستم، زمانی که لئون روی صحنه بود زمان خیلی دیر و سخت میگذشت و من به یاد کارگردان و تهیه کنندگان سینمای کنونی افتادم ... دیدن ادامه ›› که بعضی نقش ها، در قالب کلی اثرشان اضافی است! گویی به آنها تحمیل شده اند! و جالبتر برایم اینست، که همایون غنی زاده، خود به طنز بارها این معضل سینمای کنونی را در این نمایش به ما نشان داد!!! در پایان به سیامک صفری ، ویشگا آسایش، بابک حمیدیان، داریوش موفق، سجاد افشاریان و همایون غنی زاده عزیز و دیگر بازیگران و عوامل نمایش، خسته نباشید میگویم و برایشان آرزو میکنم همیشه بدرخشند.