نمایشی متفاوت با بداهه گویی بازیگران و تعامل با تماشاگران! یک دقیقه و سیزده ثانیه زمان کمی است برای بازگویی دردها، برای شنیدن آزارهای روحی یک دانشجوی هنر! از نظر من بهترین و قویترین بخش را خانم بهرام بازی کردند و تلخ ترین بخش نمایش آنجا بود که پانته آ بهرام عزیز از تماشاچیان سوال کرد چند فارغ التحصیل و دانشجوی هنر در این سالن است واز آن ازدحام جمعیت فقط سه نفر دست بالا بردند! چقدر دردناک است! تنها سه نفر در یک سالن تئاتر!!! این قصه سر دراز دارد...با احترامی که برای عوامل نمایش قائل هستم نقش خانم لادن مستوفی به اندازه دو نقش دیگر باورپذیر نبود! شاید اگر شخص دیگری دردهای یک زن کارتن خواب را که بارها زایمان کرده است را بازگو میکرد، بهتر بود! خانم تیرانداز بازی جذابی داشتند. در کل نمایش برایم جذاب بود طوری که سختی روی تشکچه بر روی زمین نشستن را کمتر حس کردم و این از نقاط قوت یک نمایش است! در آخر از تمام عوامل نمایش تشکر میکنم و امیدوارم در اجراهای آینده موفق باشند.