بعد از دیدن این اجرا نکاتی به نظرم رسید که در این بخش اون هارو بیان می کنم:
اجرای بازیگر به شکل مونولوگ رو به دو بخش موسیقایی و نمایشی تقسیم می کنم. بار موسیقایی اجرا قوی تر و پر رنگ تر از بار نمایشی بود و نکات و حرکاتی رو که خانم بازیگر درباره موسیقی و نوازندگی ساز کنترباس در داستان روایت می کرد بیشتر مورد قبول واقع میشد. چرا که خود ایشان نوازنده کنترباس و مسلط به این ساز هستند. اما در بخش نمایشی تکلیف لحن کار مشخص نبود. لحن محاوره در بخش هایی از کار توی ذوق میزد که گویی بازیگر فقط در مقابل شما ایستاده و به سرعت در حال تعریف کردن خاطراتش است. این لحن محاوره از اثر پذیری کار و درگیر کردن مخاطب با روایت کم می کرد. به نظر من این اجرا به لحنی جدی تر و ریتمی کندتر نیاز داشت. استفاده از صفتی مثل «خفن» اون هم سه مرتبه در اجرا نمونه ای از لحن محاوره بود که شاید بهتر میبود با صفاتی سنگین تر و مناسب جایگزین شود. از 4 یا 5 تپق خانم بازیگر هم که بگذریم، در کل این اجرا راضی کننده بود و امتیاز قابل قبولی می گیره.