جنگ؛ تجاوز و تن‌هایی که به تاراج می‌رود…

انسان در معرض تجارب گوناگونی قرار می‌گیرد، از آنها تاثیر می‌پذیرد و در تعامل با آن تجارب دگرگون می‌شود. ... دیدن ادامه ›› برخی از این تجارب آسیب‌زا و تروماتیک اند و جنگ جز خشن ترین این تجربیات است.
گاهی تجارب آسیب‌زا بر “گروهی” از افراد اثر می‌گذارند گویی مانند درد مشترک، تحملشان نه آسان که روان‌تر است، اما تجربه‌های “فردیِ” آسیب‌زا شخص را به سقوط در تنهایی خود وا می‌دارد.
تجاوز به حریم تن در هر فضا و بستری، و در هر مکان و موقعیتی رخ دهد از آسیب‌رسان‌ترین تجربیات است.
در نمایش آقای افشاریان با پدیده دردناکِ اختلال اضطرابی: استرس پس از حادثه (post traumatic stress disorder) مواجهه می‌شویم. عمق ترس، تنهایی، خشم، غم و وحشتِ دختری را به نظاره می‌نشینیم که گویی با سکوت به تمام تجربیاتش معنا می‌دهد. از سخت‌ترین ویژگی‌های این اختلال احساس تجربه مجدد تروماست و شخص حملات اضطرابی شدیدی تجربه می‌کند، بارها و بارها…
در نگاه من نقطه‌ی ویران‌کننده نمایش خبر حامله بودن دختر است. انگار فاجعه تکمیل می‌شود. دیگر فقط با اختلال اضطرابی روبرو نیستیم، اکنون با شرایطی مواجهه‌ایم که دخترک به مرز جنون و فکر تمام کردن زندگی خود یا فرزندش ‌می‌رسد.تلاش شده بود قدری از مصائب این تجربیات تروماتیک به صحنه دربیاد.
درمان و بهبودی مسیری طولانی است؛ مسیری که دُرا با همراهی دکتر سپری کرد و چه خوب که دُرا از این شرایط عبور کرد اما چه بسیار زنان و دخترکانی که در میانه جنگ و خشونت و تجاوز دوام نیاورده و زندگی را رها کرده‌اند.
فراتر از شیوه مواجهه با موضوعی این چنین دردناک یا بازی هنرمندان؛ دیدن نمایش را توصیه میکنم.
سپاس از تیم نمایش

تفکیک شخصیت از نظریه فروید.

فروید همیشه جذاب بوده؛ شخصیت پیچیده ایی داشته و البته همیشه در معرض نقد قرار گرفته و این به واسطه شناخت ناکافی از نظریه‌ی متفاوت و البته عمیق‌ش هست.
دوست داشتم بدونم در این نمایش کدام ویژگی‌های فروید برجسته میشه.
مشخص نبود مخاطب عام در نظر گرفته شده یا مخاطب خاص، انگار چیزی بود بین این دو، که قطعا برای مخاطب عام برخی قسمت ها گیج کننده ست (مثل جدال بین id و ego؛ یا دیالوگ یونگ و فروید و البته موارد دیگر)؛ و برای مخاطب خاص کلا عجیب تره که چرا مثلا برجسته ترین قسمت نظریه‌ی فروید (ادیپ کامپلکس) اینگونه سطح پایین مطرح میشه؛
شاید اگر از اول با نگاه محکوم کننده و منفی نمایشنامه مواجه نمیشدیم در نهایت مخاطب خودش میتونست تصویر دوگان شخصیت فروید رو در ذهنش بازسازی کنه.
قسمت‌های کمدی‌طوری در متن نمایش آورده شده بود که مشخص نبود هدف چی بوده؟ قرار بود کار طنز باشه یا اجتماعی؛ و این مورد به نظرم جای تفکر بیشتری ... دیدن ادامه ›› داره.
در مورد نکات مربوط به صحنه‌آرایی یا بازی هنرمندان و مواردی ازین دست نظری ندارم چون در موردش تخصصی ندارم، فقط شاید بتونم حس‌م رو بگم:
بازیگر نقش فروید جذاب بازی نکردند؛ انگار خیلی نقاب داشتند، به نظرم خوب ننشسته بودند در نقش‌شون.
صحنه خالی بود ولی همین خالی بودن جالب بود؛
نورپردازی سایه ها به ویژه در صحنه دیالوگ فروید و خاخام هیجان انگیز بود (ولی دقیقا در همون صحنه با وجود جذابت نورپردازی، دیالوگ‌ها ناسازوار و سطحی بودند).

چه خوب که همچین فضایی برای پرداختن به شخصیت‌های برجسته مهیاست.

سپاس از تیم سازنده 🌱
یادداشت یک روانشناس