غروب جمعه دلگیر و
عکس و
یک سیگار
تمام سهم من از بودنت
نه بیش و نه کم...

دلم را سخت در آغوش می گیرم
لبم می لرزد و چیزی نمی گویم
و چشمانم دو برکه رو به لبریزی

همان پوتین های کهنه را می پوشم و این بار
آغاز سفر اینجاست
پاهایم توان رفتن و کندن ندارد لیک
اینجا جای ماندن نیست

هر گوشه از این خانه دچار خنده های توست
پس بن بست های شهر
پی هر کوچه
هرجا مرغ چشمانم تواند رفت
از بوی تو سرشار است

توضیح دلیل گریه هایم بس غم انگیز است
تلاش بی سرانجامم برای خنده های بی مزه رسوایی ناب است
من دردی دگر دارم
و اینک وقت رفتن سخت نزدیک است...

باز هم خواهم ماند

تا تماشا بکنم لرزه ی اندام زمین

لحظه پرشدن صومعه از کافرها

باز هم خواهم خواند

تا بخوانم غزلی در خور ابر و باران

که به هنگام جدایی چه هوایی دارند

باز هم می پرسم

به چه امّید در این بادیه غم می زایید

به ... دیدن ادامه ›› چه نیرنگ خزان را به بهاران دادید

و چرا بوی لطیف قدم شبنم را

به تمنای وصال تل خاکی کشتید

و در آخر گریان

خبر رفتن مهر و مه و دریاها را

به جهان خواهم داد