آنگاه که
گهواره های کهنه را
در گورهای تازه
تکان دادی
و همزمان
پروانه را
از پیله اش
پراندی
تا ترمه های باران خود را
برشاخۀ گوزن
بیاویزد
مشقم کن
وقتی عشق را
زیبا بنویسی
فرقی نمیکند که قلم
از ساقه های نیلوفر باشد
یا از پر کبوتر

از: حسین مُنزوی

"کودکانه"

بی راهه رفته بودم،
آن شب!
دستم را گرفته بودُ می کشید!
زین بعد همه ی عمرم را
بی راهه خواهم رفت!

--------------------------------------

http://rahbarafigh.blogspot.com/2012/03/blog-post_06.html

از: حسین پناهی

بی تو،
نه بوی خاک نجاتم داد،
نه شمارش ستاره ها تسکینم.
چرا صدایم کردی، چرا؟
سراسیمه و مشتاق، سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی...
نشان به آن نشان،
که دو هزار سال از میلاد مسیح میگذشت،
و عصر، عصر والیوم بود،
و فلسفه بود،
و ساندویچ دل و جگر!

از: حسین پناهی

نمیتونم نگم که زمان اجرا یکم برای این صندلی های ناراحت (!) سالن زیاد بود! یسری از صحنه ها شاید خیلی لزومی نداشت که تو اجرا باشه. از اواخر پرده دوم کاملاً داشتم حس خستگی رو تو سالن حس میکردم. تنفس میان اجرا هم خیلی بد موقع بود! درست در ابتدای پرده سوم که البته اصلی ترین دلیلش شاید تغییر دکور صحنه بود.

این اثر پی رنگ قوی داشت ولی از نظر من پایان قدرتمندی نداشت. یعنی اون حس انتقام "به بانو" و رابطه عاطفی بین "جمهور" و "سُورمه" میتونست یه داستان خیلی قوی تر بسازه. من موقع اجرای اثر روی هر احتمالی برای پایان حساب میکردم جز حضور "میر دستان" در اجرا! البته این نقد من اصلاً دلیل بر این نیست که از این اجرا لذت نبرده باشم. فقط تنها نکته ای که حتی در موقع تشویق بازیگران هم داشتم بهش فکر میکردم این بود که حیف، و واقعاً حیف که این پی رنگ قوی این پایان نه چندان قوی رو در بر گرفت.

در کل از آقای "حسین کیانی" تشکر میکنم و همینطور از همه ی گروه و البته گروه موسیقی. یه تشکر ویژه هم از خانم "رویا نونهالی" نازنین دارم بابت این بازی مسلط و چشم نواز. با آرزوی بهترین ها برای تک تک اعضای گروه و شما دوستان.