به نظرم جدی ترین مشکل نمایش مشروطه بانو در عدم توزیع مناسب زمان نمایش به ماجراها و داستان ها بر میگرده ، به عنوان مثال مدت زمان مراجعه اعضای خانواده صاحب دستور به خانه مشروطه بانو برای تغییر نظر او درباره پدرشان بیش از اندازه کش دار و طولانی است اما در پایان نمایش یکسری اتفاق های سرنوشت ساز در کمترین زمان ممکن پشت سر هم اتفاق می افتد ، شاید اگر نمایشنامه ، یکدستی و انسجام روایی بیشتری می داشت نتیجه کار خیلی بهتر از این می بود . اما در هر صورت مشروطه بانو اقتباس قابل قبولی از نمایشنامه ملاقات بانوی سالخورده دارد و به خوبی توانسته از تم اصلی داستان اون نمایشنامه و همچنین استفاده های کمرنگی از ایده های نمایشنامه های هملت و شاه لیر اثری ایرانی با درونمایه کاملا بومی و ملی پدید آورد و پیام صلح و آزادی با اتکا به عشق و محبت را به مخاطب ارئه کند .
بازی های کار اگر چه یکدست نیست ( بعضی بازی ها ضعیف است ) ولی قابل قبول است به خصوص در مورد بهزاد فراهانی ، رویا نونهالی ، لیلا برخورداری ، مسعود میر طاهری ، علی سلیمانی ، شهرام حقیقت دوست و محمود جعفری ، سیامک صفری هم تاثیر گذار است . موسیقی کار رو با توجه به نزدیکی به سلیقه ام و همچنین هماهنگی با اثر پسندیدم و طراحی صحنه و لباس هم خوب بود .

در مورد نمایش باید بگم میکائیل شهرستانی برای من قابل احترام بود و بازی خوبی ارائه داد و بقیه موارد از نمایشنامه تا کارگردانی و اجرای دیگر بازیگران همه و همه من رو با یک اثر متوسط روبرو کردند.

l

به نظر خیلی ها مکاشفه و کالیگولا هم چنگی به دل نمی زدنند

خیلی دوست ندارم طول و تفسیر بدم . خیلی کلی نظرم رو میگم . نمایش منهای دو روی هم رفته نمایش متوسطی بود . ویژگی های مثبت کار یکی بازی های روان و دلنشین سیامک صفری و حسن معجونی بود و دیگری طراحی صحنه و لباس . و اما ویژگی های منفی کار یکی بازی ضعیف پگاه آهنگرانی و همچنین اجرای بد پرده آخر نمایش و پایان بندی نه چندان جالب اثر بود . و مابقی چیزها از موسیقی گرفته تا بازی دیگر بازیگران چندان قابل ذکر نیست . و تمام این چیزها این کار رو تبدیل به یک کار متوسط میکنه که البته به خاطر اجرای خوب دو بازیگر اصلی ، شاید بتونه خودشو کمی بالا بکشه . در کل از آقای داود رشیدی انتظار بیشتری داشتم .
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
نظری که در بالا مشاهده میکنید مربوط به فردای شبی بود که نمایش رو دیدم و حالا که بعد از مدت ها دوباره اون رو خوندم نظرم کمی متفاوت تر از قبل شده ، باید بگم هفته بعد از اولین باری که نمایش رو دیدم به دلیلی به همراه دوستی دوباره به تماشای این نمایش رفتم و بعد از گذر زمان و ته نشین شدن نمایش در ذهنم باید بگم حس جاری در نمایشنامه و اجرا رو خیلی دوست دارم اون غم ها و تنهایی هایی که در زندگی این دو شخصیت وجود داره و این سادگی و صداقتی که تو رفتار و آرزو های اونها جا گرفته و این طی طریق و این لحظه هایی از زندگی دیگران که از حضور این دو سروسامان میگیره و این غم و تنهایی که انگار همیشه در کنار سرنوشت اونها وجود داره و لحظه ای اونها رو فراموش نمیکنه و این بی تفاوتی این آدم ها به این همه سختی و نا امیدی و تلاش برای جستجوی یک جای دلنشین برای طی کردن باقیمانده اندک عمر و همه همه آدم رو میخندونه و به فکر فرو میبره و غمگین میکنه و عبور میکنه و میره درست مثل زندگی.
در مورد بازی ضعیف پگاه آهنگرانی نظرم کماکان پابرجا است ولی در مورد بازی لیلی رشیدی تغییر کرده به نظرم اون هم در کنار صفری و معجونی بازی خوبی ارائه کرد.
بهمن 1390

نمایش گل یک نمایش فیزیکال با حرکات زیبای بدن و بسیار جذاب از نظر ساختار و اجرا و بسیار پر مفهوم از نظر مضمون . من به شدت توصیه میکنم این نمایش رو ببینید و از آرامشی که این نمایش به شما هدیه میکنه استفاده کنید . بازی های این نمایش عالی بود .

من دیشب موفق به تماشای این نمایش شدم . راستش با توجه به عوامل این کار انتظار خیلی بیشتری داشتم . باید بگم که متاسفانه اجرای چندان خوبی نداشت مجموعه بازیگران چندان قابل توجه بازی نمی کردند و نمایش تا حدودی خسته کننده بود البته سعی در ایجاد نوآوری های شده بود که به نظر من بیشتر دست و پای بازیگران را بسته بود تا به جذابیت کار بیافزاید . اما با همه این موارد اگر دوست دارید بازی رضا کیانیان رو ببینید بهتون توصیه میکنم این نمایش رو ببینید ، چرا که رضا کیانیان به تنهایی با بازی گرم و روان و صمیمی اش خستگی شما رو به در میکنه .

وقتی توی سالن نشستم و دارم یه نمایش خوب رو تماشا میکنم درست اونجایی که کاملا از لحاظ حسی ارتباطی تنگاتنگ با اثر بر قرار کردم یه ندایی بهم میگه که این نمایش هم مثل همه نمایش ها بالاخره تموم میشه و درست همون جاست که من آرزو میکنم ای کاش چراغ ها هرگز روشن نمی شد تا ما برای بازیگران دست بزنیم.