خیلی دوست ندارم طول و تفسیر بدم . خیلی کلی نظرم رو میگم . نمایش منهای دو روی هم رفته نمایش متوسطی بود . ویژگی های مثبت کار یکی بازی های روان و دلنشین سیامک صفری و حسن معجونی بود و دیگری طراحی صحنه و لباس . و اما ویژگی های منفی کار یکی بازی ضعیف پگاه آهنگرانی و همچنین اجرای بد پرده آخر نمایش و پایان بندی نه چندان جالب اثر بود . و مابقی چیزها از موسیقی گرفته تا بازی دیگر بازیگران چندان قابل ذکر نیست . و تمام این چیزها این کار رو تبدیل به یک کار متوسط میکنه که البته به خاطر اجرای خوب دو بازیگر اصلی ، شاید بتونه خودشو کمی بالا بکشه . در کل از آقای داود رشیدی انتظار بیشتری داشتم .
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
نظری که در بالا مشاهده میکنید مربوط به فردای شبی بود که نمایش رو دیدم و حالا که بعد از مدت ها دوباره اون رو خوندم نظرم کمی متفاوت تر از قبل شده ، باید بگم هفته بعد از اولین باری که نمایش رو دیدم به دلیلی به همراه دوستی دوباره به تماشای این نمایش رفتم و بعد از گذر زمان و ته نشین شدن نمایش در ذهنم باید بگم حس جاری در نمایشنامه و اجرا رو خیلی دوست دارم اون غم ها و تنهایی هایی که در زندگی این دو شخصیت وجود داره و این سادگی و صداقتی که تو رفتار و آرزو های اونها جا گرفته و این طی طریق و این لحظه هایی از زندگی دیگران که از حضور این دو سروسامان میگیره و این غم و تنهایی که انگار همیشه در کنار سرنوشت اونها وجود داره و لحظه ای اونها رو فراموش نمیکنه و این بی تفاوتی این آدم ها به این همه سختی و نا امیدی و تلاش برای جستجوی یک جای دلنشین برای طی کردن باقیمانده اندک عمر و همه همه آدم رو میخندونه و به فکر فرو میبره و غمگین میکنه و عبور میکنه و میره درست مثل زندگی.
در مورد بازی ضعیف پگاه آهنگرانی نظرم کماکان پابرجا است ولی در مورد بازی لیلی رشیدی تغییر کرده به نظرم اون هم در کنار صفری و معجونی بازی خوبی ارائه کرد.
بهمن 1390