کاش تیوال مسئولانه و در جهت اهمیت موضوع privacy کاربرانش، مثل تمام پلتفرمهای دیگه، امکان بلاک کردن پروفایل دیگران رو سریعتر فعال بکنه.

علی مقدم کارگردان و نویسنده فیلم کوتاه بی پدر است.

آقای هادیان عزیز؛ قصه ی رضا خوش مرام تموم شد و به بهترین نحو ممکن اجرا نه، زندگیش کردی(:
دم شما گرم امیدوارم همیشه درخشان و موفق باشی و باز بتونیم روی صحنه تئاتر تماشاگر هنرت باشیم پسر با استعداد♡⁩

واقعا بهترین

خانم نادری بی نظیر هست اجراتون. .... چقدر صدای خوبی دارید و آینده ای درخشان

(نوشتاری در باب ابتذال پست مدرن)

همیشه بر این باور بودم که با وجود علاقه بسیار زیاد خودم به هنر نمایشی پست‌مدرن، این هنر در صورت عدم رعایت شرایطی می‌تواند از مرز بین هنر ارزشمند و هنر مبتذل عبور کرده و به امری آزاردهنده تبدیل شود. مترصد فرصتی بودم تا در مورد نمایش‌های پست مدرن که از مرز باریک بین پست مدرن و ابتذال می‌گذرند و ویژگی‌های عمومی آن‌ها که تا به اینجا دیده‌ام نوشتاری خرد ایجاد کنم که بالاخره فرصت این کار فراهم شد. به نظر من هنر نمایشی پست‌مدرن آزادی زیادی برای فرا رفتن از قواعد دارد که این پتانسیل بزرگ شانسی بزرگ برای این هنر نمایشی جهت خلق تجربیاتی نو و البته تحریک اندیشه‌ورزی است. حال، اگر این پتانسیل بزرگ درست مدیریت نشود به راحتی می‌تواند آن اثر را تبدیل به اثری سطحی و مبتذل تبدیل نماید. در این نوشته سعی کردم چند مورد از مصادیق این موضوع را از دیدگاه خودم مستند کنم.

۱. شکستن ساختارها بدون توجیه ... دیدن ادامه ›› محتوایی
شکستن قواعد و سنت‌های تئاتری، یکی از ابزارهای اصلی هنر پست‌مدرن است. اما زمانی که این شکستن ساختارها فاقد توجیه محتوایی باشد، به‌جای ایجاد عمق، تنها به اغتشاش و هرج‌ومرج بی‌معنی خواهد رسید. مصداق‌های این موضوع شامل و نه محدود به استفاده از ژانرهای متضاد در یک نمایش، بدون انسجام یا هدفی مشخص، تغییر ناگهانی نقش‌ها و هویت‌های کاراکترها بدون هیچ زمینه‌سازی، صرفاً برای شگفت‌زده‌کردن مخاطب و کاربرد افراطی از تکنیک‌هایی مانند قطع و وصل روایت بدون افزودن لایه‌ای به درک مخاطب می‌باشند.

۲. استفاده‌ی سطحی از ابزارهای پست‌مدرن
هنر پست‌مدرن از ابزارهایی شامل و نه محدود به فاصله‌گذاری، شکستن دیوار چهارم، یا روایت غیرخطی برای تحریک فکری مخاطب خود استفاده می‌کند. اما وقتی این ابزارها صرفاً به‌عنوان تکنیک‌های تزئینی و بدون معنا به‌کار گرفته شوند، به نظر من به ابتذال نتیجه میشوند. مصداق‌های این موضوع شامل و نه محدود به شکستن دیوار چهارم برای خنداندن مخاطب، بدون ایجاد هیچ چالش ذهنی یا احساسی، استفاده از آینه‌ها در طراحی صحنه، بدون آنکه مفهومی جدید به اجرا اضافه کنند و دعوت از مخاطب به مشارکت، اما بدون فراهم‌آوردن بستر جدی برای تأثیرگذاری آن‌ها بر روند اجرا می‌باشند که به بحث تعامل در بخش بعدی ریزتر خواهم پرداخت.

۳. تقلیل تعامل به مشارکت سطحی
یکی از رسالت‌های هنر تعاملی در پست‌مدرنیسم، درگیر کردن مخاطب در تجربه‌ای واقعی و معنادار است. اما اگر تعامل به کنشی سطحی و بی‌چالش بدل شود، نمایش تنها در حد یک بازی نمایشی باقی می‌ماند. مصداق‌های این موضوع شامل و نه محدود به دعوت مخاطبان به ایفای نقش در صحنه، اما در قالب حرکاتی پیش‌پاافتاده و کم‌اثر، استفاده از نظرات مخاطبان صرفاً برای تعیین نحوه پایان اجرا، بدون آنکه در جریان کار تأثیری واقعی بگذارند و ارائه‌ فرصت بازنویسی یا تغییر روایت، اما بدون داشتن روایت یا ساختار مشخصی که مخاطب بتواند بر آن اثر بگذارد می‌باشند.

۴. فقدان دغدغه‌ی اجتماعی یا فردی عمیق
هنر نمایشی پست‌مدرن، به‌رغم ظاهر گسسته‌اش، به نظر من نیازمند ریشه‌داشتن در دغدغه‌های اصیل است. بی‌توجهی به این دغدغه‌ها باعث می‌شود اجرا به اثری بی‌هویت و بدون عمق تبدیل شود. مصداق‌های این موضوع از نظر من شامل و نه محدود به پرداختن به موضوعات کلیشه‌ای مانند رنج هنرمندان، بدون ارائه‌ی زاویه‌دید تازه، استفاده از ابزارهای فرمالیستی برای پرداخت به موضوعاتی بی‌ارتباط با مسائل اجتماعی یا فردی و بی‌توجهی به چالش‌های واقعی زندگی مخاطبان، و ارائه‌ی موضوعاتی بی‌ربط به دغدغه‌های روزمره می‌باشند.

۵. بهره‌گیری صرف از شوک و جنجال
هنر پست‌مدرن بعضا از شوک به‌عنوان ابزاری برای بیداری ذهن استفاده می‌کند. اما زمانی که شوک صرف به هدف نمایش بدل شود، اثر به ابتذال کشیده می‌شود. مصداق‌های این موضوع شامل و نه محدود به استفاده از صحنه‌های خشونت‌آمیز یا برهنگی، بدون هیچ ارتباط معناداری با روایت یا پیام اجرا، بیان جملات یا حرکات توهین‌آمیز، صرفاً برای تحریک مخاطب و جلب توجه و نمایش احساسات افراطی (مانند خشم یا غم)، بدون ایجاد بستر مناسب برای همدلی مخاطب می‌باشند.

۶. تأکید بیش از حد بر خودآگاهی اثر
هنر پست‌مدرن گاه با خودآگاهی در مورد "نمایشی‌بودن" خود، و یا به عبارت تاکید افراطی بر مصنوع بودن فضا (به خیال خودش برای ایجاد یک فضای برشتی) مخاطب را به چالش می‌کشد. اما اگر این خودآگاهی به محور اصلی اثر بدل شود، اجرا به تجربه‌ای خسته‌کننده و خودشیفته تبدیل می‌شود. مصداق‌های این موضوع شامل و نه محدود به یادآوری مکرر به مخاطب که "این فقط یک نمایش است"، بدون افزودن چیزی به تجربه‌ی کلی، تلاش برای نمایش فرایند ساخت اجرا، بدون اینکه این فرایند به کشف حقیقتی تازه منجر شود و استفاده از دیالوگ‌های مستقیم درباره‌ی محدودیت‌های تئاتر، بدون خلق ارتباطی مؤثر با مخاطب می‌باشند.

شما هم اضافه کنید!

یک سوال مگه بهتر از این تئاتر هم هست؟

واقعا شگفت زده شدم از دیدن هنرتون جناب هادیان در جامعه امروز که افسردگی و غم زیاد شده به شدت این تئاتر نیازه برای همه حتما برید من خودم تجربه بارها در رفتن تئاتر دارم اما این بهترینشه خصوصا آقای هادیان با ایفا نقششون درخشیدن😍❣

رهام هادیان به عنوان اولین تجربه اش در زمینه تئاتر بی نظیر اجرا کرد و به شخصه از بازی فوق العاده اش شگفت زده شدم👌🏻
بسیار بسیار از بازی ایشون لذت بردم و از همینجا خسته نباشید میگم خدمتشون

جناب زر آبادی عزیز
محسن دوست داشتنی
مثل همیشه در ماهرخ هم درخشیدی
درخشان باشی همیشه

امشب به تماشای نمایش زیبای هیدن نشستم اما در یک مینی بوس که برای درآمد بیشتر صندلی ها رو هرچه کوچکتر و تنگ تر گذاشته بود که مسافر بیشتری سوار کنه😑 متاسفم که کسبه ی هنر این طوری به آن ضریه می زنند.

تماشاچی شصت و پنجمین اجرای دردنوشان در شب جمعه بودم برنامه در محلی مناسب برگزار شد . در ابتدا قشر تماشاچی که در پشت درب سالن اجرا منتظر شروع برنامه بودند توجه مرا جذب کرد که نسبت به تئاتری که چند شب پیش شاهد آن بودم بنظرم افرادی فرهیخته تر و با سواد تر آمدند که متوجه موضوع تئاتر هستند . در پشت درب سالن و قبل از شروع برنامه تعدادی در مورد اسم تئاتر بحث می کردند که (درد) دردنوشان به فتحه است یا به ضمه تعدادی در باب اشعار سعدی و تعدادی در مورد اشعار مولانا صحبت می کردند . بگذریم . نمایش شروع خوبی داشت از ابتدا با حضور جناب تفتی در میان تماشاچیان انس و الفت بیشتری بین گروه و اجرا و تماشاچی ایجاد شد و تا زمان تکمیل صندلی ها اجرای موسیقی آواز و صدایی از کمانچه سرگرم کننده بود . سپس با اجرای همزمان موسیقی و رقص سماع و اجرای نمایش توسط خود جناب تفتی سرگرم شدیم . بنظر من داستان هرچند بر اشعار شیخ اجل سعدی استوار بود ولی اصل داستان بر اساس مطالب روانشناسی و بر گرفته شده از کتاب وضعیت آخر خود را می نمود . در نهایت پس از اتمام برنامه عوامل اجرا و بازیگران در میان تماشاچیان حضور داشتند و محیطی گرم ایجاد شده بود ولی متاسفانه من امکان حضور در آن جمع را نداشتم و سالن را ترک نمودم همان طور که سالن را ترک می کردم نقد تعدادی از تماشاگران را نیز گوش می دادم که یکی از نظرات با نظر من یکی بود و آن این که جناب تفتی خیلی از مطالبی را که در این نمایش نقل می کردند را می توانستند به صورت نمایش و با کمک از افراد بازیگر دیگر اجرا نمایند که قطعا مورد پسندتر خواهد بود . بطور مثال خانم دف نواز قسمت کوتاهی از داستان ، همبازی آقای تفتی بودند که بسیار خوشایند بود و بازی خوبی ارائه نمودند و قطعا ایشان توانایی اجرای سکانسهای دیگری از این تئاتر را داشتند که مطلوب بود از ایشان بیشتر استفاده می شد. در نهایت دیدن این نمایش را به همه افراد مخصوصا قشر 20الی 100 ساله توصیه می کنم. و به امید اینکه چنین نمایشهایی در شهرستانها نیز به اجرا در آید تا بینندگان زیادتری لذت حضور در چنین رویدادهایی را داشته باشند.

به عنوان خواننده هم باید شما رو تگ کنند. 🙏

❤️❤️❤️