احساس میکنم
اینکه رادی ناشناخته است و کمتر کسی به سراغش میرود
این است که هرگز اسیر تشویق های دروغین و لبخند دوستان ریاکار و خالی از ایمان نشد
او ورای چهره ی انسان را می دید

در نمایش پلکان چنان سیلی محکمی به وجدان انسان میزند
که انگار آن نور قرمز بر چهره ی تو تماشاچی می افتد
آیا داشتی و ندادی
آیا به پشت سرت نگاه میکنی
آیا می توانی نه بگویی

در آخر او تکیه گاهیست برای نسلی که میخواهد تئاتر را بشناسد و بداند تئاتر برای چیست
و من میدانم
چرا که کلمات رادی را لمس کردم

هر چند از پشت شیشه ها
از پشت شیشه ها