تئاتر متوسطی بود و من علت خیلی از تمجیدها و تحسین ها رو نفهمیدم...بازی ها هم چیز خاصی نبود و بیشتر جنبه سینمایی داشت البته بجز چنگیزیان ولی باران کوثری خیلی تئاتری نبود...نکات خلاقانه ی خوبی در نمایش بود مثل استفاده از بزرگسال در نقش کودک، صحنه ی خودکشی و ریختن اسباب بازی ها و البته سامورایی بازی....ولی بطور کلی داستان پیچیدگی خاصی نداشت و یک داستان ساده مثل رنج های ورتر جوان بود ولی در اینجا رنج های نویسنده ی جوان...طراحی صحنه هم عادی بود و بجز دود سیگاری که در تاریکی حلقه های زیبایی درست کرد چیز خاص دیگه ای نبود....