«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
انتخاب عالی موضوع! اجرای بی نظیر میکاییل شهرستانی! این کار رو دیدنی کرده. فقط ای کاش اشکالاتی که در تنظیم حجم صداهای پس زمینه و صدای بازیگران بود وجود نداشت که گاهی موجب نشنیدن صدای بازیگران میشد.
شکلک!
قصه ای سیال میان دو زمان گذشته ی نه چندان دور و اکنون. با بازی های درخشان پانته آ بهرام و امیر جعفری. فضایی مشابه فضای ((پستچی هایی که کمتر از سه بار در میزنند!)) از دست ندین!
در باره ی ملکه زیبایی لی نین: بر خلاف همه ی زحماتی که برای اجرای دکور این کار کشیده شده بود اما متاسفانه شکل فیزیکی صحنه آکوستیک سالن رو به هم زده و باز متاسفانه درصد زیادی از کلمات بازیگران توی پژواک بوجود آمده گم میشه. هر چی تقلا میکنی بخش زیادی از دیالوگ ها رو نمیشنوی. شاید ۲۰ درصد شنیده نمیشه! بنابراین درست وارد داستان نمیشی و میبینی که خدود یک ساعت از کار گذشته ناخوداگاه همه به ساعتاشون نگاه میکنن!
حیف!!!
این تاتر برای علاقمندان حکم کلاس درس را دارد.
متن بسیار زیبا و درخشان در کنار بازی های به یاد ماندنی و تاثیرگزار بازیگران این کار از جمله آقای دهکردی عزیز از نقاط شاخص این کار هستن. بازی ای که از لحظه ی ورود و دیدن بازی پینگ پنگ قبل از شروع متن اصلی داستان خودش رو معرفی میکنه. البته خود روند داستان کمی طولانی و خارج از حوصله تماشاگر عادی به نظر میرسه که اطمینان دارم هیچ لحظه ای رو از این داستان نمیشه حذف کرد. به هر حال این متنیه که حضور دایم ذهن تماشاچی رو در کنار خودش لازم میکنه که البته از ویژگی های یک متن پیچیده ی اینچنینیه. و دیگه از جذابیت این کار ویژگی غافلگیر کنندگی تماشاچیه که تا آخرین پرده ادامه داره. در کل خوشحالم که موفق به دیدن این کار شدم.
دیروز این نمایش رو دیدم. سه روایت مختلف از یک تصویر در کشاکش جنگ ایران و عراق. این تصویر که زنی رو بیهوش در گورستان با نوزادی مرده نشان میده که مردی رهگذر با یک کیسه آرد بر دوش به کمک او و نوزاد خونالودش میره. این تصویر در سه اپیزود دستمایه ی سه داستان مختلف در این نمایش شده که همگی سعی در نمایش عواقب سیاه جنگ دارند. ایده ای خوب که البته در اجرا موفقیت چندانی ندارد چون بیننده رو سردرگم برای یافتن سرانجام برای هر اپیزود تنها میگذاره و در واقع باید خیلی دنبال سر نخ ها بگردی تا ساختار نمایش رو درک کنی بجای اینکه از جزییات و کلیات نمایش لذت ببری. نور موسیقی و بازی هنرمندان این نمایش از نقاط قوت اون هستن. اما تلخ ترین موضوع عدم استقبال تماشاگر از این کاره!