محسن شعبانی بازیگر

سلام
به تعداد همه ی کسانی که با جنگ مخالفن و کبوتر آزادی رو
میپسندن که بال باز کنه به پرواز، بدون دغدغه ی بال اش که نکنه بشکنن اش.
نمایش صحنه ای جامپ کات با ایجاد فضایی قاب بندی شده و بهتر بگم سینمایی روایت کردن و تلفیق خرکت و موزیک دست مخاطب حیروون خودش رو گرفت و تا منزل مقصود رسوند.
روایتی بی کلام و واضح و در خانه اگر کس است یک حرف بس است که با جمله ی (مامی، ددی) کودک همه ی گره های مغزی و جسمی قصه را برای مخاطب، گشود.( نگاه شخصی است و میتواند نظرِ گروه جامپ کات نباشد) به نظر من شال کوردی خانوم بازیگر یک المان بود از مردمانی که بیشترین آسیب را طی ۸ سال جنگ ایران تحمل کردند و ادای احترامی به مردمانی که مصیبت هم در مقابلشان سر فرود آورد.
فضا سازی ها حساب شده بودند و به جا و نیمی از تماشاچیان که پس از اتمام نمایش هنوز بهت زده بودند، از کاری که جنگ با ‌پدرها و مادرها و کودکان کرد.....
عرض خدا قوت به صورت حضوری ابلاغ شد .در پایان این نقد نیز تقدیمش میکنم.

آقای کیانی عزیز وقت نشد در تیوال بنویسم ولی حالا که این پست رو دیدم غنیمتیست که نظر بدم. اول اینکه پنج ستاره ی کیفیت از آن این نمایش است بلا شک. در ادامه از اول شروع میکنم اینکه با طراحی صحنه ی به جا درست و دارای کادر چشم منِ مخاطب به هیچ شکلی راه فرار نداشت که در سایه ی نور پردازی دقیق این اتفاق دو چندان افتاد که نه من بلکه اساتید فن هم ازعان داشتند که خود صحنه به تنهایی چشمگیر است و نمایی درست و دقیق تحویل چشممان داده است. علی سلیمانی که یار غار شماست سنگ تمام گذاشت و سیروس همتی که جان دل ماست تجربیاتش را به رخ کشید. همه ی این دو نفر یک طرف و آن سه نفری که در رفت و آمد به چشممان آمدند یک طرف دیگر قضیه بوووووود تا اینکه شد پایان داستان و مونوگ سیاهی که آن سرخ روی ایراد کرد با بدنی هماهنگ و نوری به جا. گاهی نا به جایی هایی در طول نمایش بروز کرد ولی مسلم است شب اول اجرا این اتفاقات عادی است. من به شخصه هم اشک ریختم و هم طوری خندیدم که نزدیک بود ..... بماند. در این تلورانس حسی که در من ایجاد شد صحنه هایی بودند که نیم خیز شدم و الله اکبر گفتم.به این بازوی محکم کلام که در یک بازیِ ساده و بدون اضافه کاری متبلور شده بود. راس همه ی این گفته ها رسید به آنجایی که علی سلیمانی تدبیر و امید را به بازی کلامی گرفت و چه ها که نکرد با تماشاچی.گاهی هم اتفاقاتی که کاملا معلوم بود فکر خلاق آنها را خلق کرده به سحر میماند که تماشاچی نیز چاره ای جز مسحور شدن نداشت. ایستادن های دو و چهار و سه نفره که حجم صحنه را چنان زیبا میکرد که میترسیدم بگویم قاب عکس میدیدم ولی از آنجا که زندگی تشکیل تشکل همین عکسهاست در قاب تصویری که در لحظه نمایان میشود فقط تیاتر ندیدیم. القصه اینکه دستخوش شما تمام اشکها و لبخندهایی بود که از سر رضایت در وجودمان جاری شد. خدا خیرتان دهد. مستدام باشید و پیرو صحبت جناب رحمانیان دست از کار نکشید که این حرفها اگر میماند در ذهنتان و به کاغذ نمی آمد و به صحنه نمیرسید .حیفی عظیم تا ابد بر دل ما می ماند.

سلام خدمت مخاطبین عام و خاص تیاتر.
وقتتون به خوشی
محمد رحمانیان عزیز افتتاح فرمودند و چراغ اول این نمایش رو روشن کردن نه با فندک که با کبزیت.
باقیش هم به من ربطی نداره به امید تدبیر من به تدبیر و امید تن ندهید.
حتما ببینید این همه میزانسن و حرکت و بیان و داستان و وااااااای.
خودتون ببینید و به این درد وابی سابی بنده پایان دخید

سلام برهمه . وقت به خیر . امروز سه شنبه بود و من برای دیدن نمایشی فارغ از اینکه نسیم اش تاج سرم و بازیگرانش عزیزان دلم بودند کما فی السابق کمر بد بینی و لذت نبردن بستم و در ردیف سه صندلی ۷ تیاتر را به تماشا نشستم.
آخ که اگه بدونید به سه دقیقه نرسید بسته موندن کمر بدبینی ام. بند از بندم باز شد وقتی محیط رو دیدم و ترانه ی آهوی دشت زنگاری رو گوش دادم و اسم کتونی هایی رو شنیدم که روزی برای خریدنشون پول جمع کرده بودم که نه از پول تو جیبیام بلکه از کارکردنای بعد مدرسه ام. قدرت نمونه ی بارز یه بچه وسطیه مسئولیت پذیر بود که هیچ کاریش به چشم نمیاد ولی همه کاره اس. زنش اصل جنس بود. داماد خانواده یه نون به نرخ روز خور بالفطره و آخ آخ از دست عروس مذهبیه. و در تلاطم این همه در هم برهمی آزاده ای که بر عکس اسمش بود، زندگیش. صفر تا صد در نظر میگیریم‌ . صفر خنده و صد گریه. چه متن و چه کارگردانی طوری روند درستی ارایه داده بودند که ما با لبخند ریز شروع کردیم لبخند تر، لبخند تر.... خنده....خنده.... قه قهه.... قه قههه هه هه هه و لبخند.لبخند معمولی .لبخند ماسیده. اخم کردیم. اخم تر. چونه جمع شد و لرزید و با جیغ آزاده ی کتک خورده و مرگ ستون خونه چشمامون تر بودن. بدونه این که متوجه باشیم ایستادیم و کف زدیم که کف کردیم از این همه هنر پراکنی کسایی که هنرشون رو نه به زبان که بر روی صحنه بهمون ثابت کردن. به تک تکشون خسته نباشید حضوری ابلاغ شد. متاسفانه سعادت دیدار نسیم بانو عایدم نشد ولی شایان جان رو دیدم و نشکر حضوری انجام شد. واما نقد بر طراحی صحنه. در آن سالها ضبط و پخش سی دی خور نیومده بود. اسم از کمیته اومد و قایمکی فیلم دیدن. این اتفاق برای سال های ۷۰ به قبله.اینم تز نقد که نگن هوا رفیقاشو داشت.