یه دیالوگی توو نمایش بود که می‌گفت: "ما نَه می‌تونیم با هم زندگی کنیم؛ و نَه می‌تونیم با هم زندگی نکنیم". تناقض عجیب و البته درستی هست. این دیالوگ، من رو یاد ترانه‌ای انداخت که می‌گفت: "تو ماهی و من ماهیِ این برکه‌ی کاشی/اندوه بزرگیست؛ چه باشی، چه نباشی".

در مجموع، نمایش قابل‌قبولی بود. بازی سرکار خانم "برقی" برجسته بود. به نظرم در متن نمایش، بیش‌ از حدِ لازم، از عباراتی مثل "گم‌شو"، خفه‌شو"، و عبارات دیگری از این‌ دست، استفاده شده بود؛ که اگر هم حذف شده بودن، آسیبی به متن وارد نمی‌شد.

برای این گروه بااستعداد و بی‌ادعا، آرزوی درخشیدنِ بیش‌تر رو در آینده دارم.

نمایشنامه‌ی بسیار ضعیفی داشت. بار نمایشنامه، عمدتن بر دوش فحاشی‌هایی بود که هر دو دقیقه یک‌بار تکرار می‌شد و سعی داشت به‌واسطه‌ی تکرار این فحاشی‌ها، مخاطب رو بخندونه. بازیِ خانم سلطانی هم در حد انتظار نبود و اون چیزی که از بازی دیشبِ ایشون به یاد من مونده، صرفن جیغ‌زدن‌های ایشونه! تنها نکته‌ی مثبت این نمایش رو بازی جناب آقای "رجبی‌معمار" می‌دونم که واقعی، روان، اغراق‌نشده و باورپذیر بود.

درباره‌ی محل نمایش هم که سالن چهارسو هست؛ به‌هیچ‌وجه مناسب نمایش تیاتر نیست. چینش صندلی‌ها به‌گونه‌ای هست که تماشاگرِ ردیف جلو، امکان دیدنِ صحنه‌ی نمایش رو از تماشاگر ردیف عقب، سلب می‌کنه. سالن نمایش تهویه‌ی مناسبی نداره و خنک نیست. تجربه‌ی بدِ دیگه‌ی من هم این بود که با وجود این‌که دو بلیط برای ردیف اول خریداری کرده بودم، وقتی وارد سالن شدم، دیدم دو نفر از کسانی رو که جزو مهمانانِ به‌اصطلاح ویژه‌ی نمایش بودن و مدعو بودن، نشوندن‌شون روی صندلی‌ای که من خریداری کرده بودم و بابتش پول پرداخت کرده بودم. اعتراض من هم جواب نداد و برای همین مجبور شدم در صندلی‌های ردیف چهارم که خالی بودن بشینم.