از ستون چوبی که داخل صحنه گذاشته شده بود حس خونه تداعی میشد. دکور سیاه و به فراخور اسم اثر تیره روز بود. کم کم با دیالوگ های موجز فهیمه امن زاده و و پونه عبدالکریم زاده آگاهی ها بیشتر میشه و حس رئال جای فضای انتزاعی کار رو میگیره. تک تک نقش ها دقیق نوشته شده و وجود زن قربانی در لایه های مختلف جامعه رو نشون میده. با دیالوگ هایی که تماشاچی رو منقلب میکرد و دل خیلی ها رو لرزوند. از بتول قمی گرفته که عروسشیه با جمعه که همیشه تعتطیله و همیشه پایین میره تا مادر که چشم به راه علیرضاست و روح انگیز که آرزوش اینه که بمیره ولی بعدش بیداربشه و به قبل عروسیش برگرده. جملات روح انگیز مسخ میکنه : " آرزوم اینه که هرچی عروسیه عزا بشه .... " روح انگیز عشق، نفرت، اندوه و خشم داره. چه عاشقانه برادرش ، کله رو میبینه و براش بشکن میزنه. کاراکترهایی که در این نمایش هست هنوز هم دارند زندگی می‌کنند و جریان دارند. نگاه و منظری که «روح انگیز» به زندگی داره، شرایطش به عنوان زنی که قربانی جریانی فرهنگی است و در این فرهنگ فقیر داره له می‌شه چیزی در گذشته نیست.
این دومین کار علیرضا نادری بود که میدیدم. قبلا توی "فرجام سفر طولانی طوبا " از قلمش حسابی لذت برده بودم. اثرهایی که اندوه عمیقی در انسان ایجاد میکنه و زمانی طولانی در فکر میمونه. کارهای نادری تاریخ مصرف نداره . ارتباط بین آدم هاش فراتاریخیه .از فرهنگی میگه که اگه تغییرش ندیم از ازل تا ابد میمونه. روح انگیز چه دردناک میگه "من الکی الکی زن شدم ".

واقعا بابت این همه حس زیبا و قشنگ و این بازیهای عمیق از همه عوامل و به خصوص بازیگران این اثر تشکر میکنم.

هرچه فکر کردم نتونستم طراحی صحنه رو مناسب این کار ببینم. تک بازیگر نقش اصلی به نظرم با شیرین کاریها و بازی خوبش تونست جور دیگران رو به دوش بکشه. اگه نیم نگاهی به فیلم فرانسوی این اصر بندازیم نقایص کار رو بیشتر متوجه میشیم. پرداخت کاراکتر اصلی به نظرم با دقت انجان نشده بود. کپی برداری از موسیقی فیلم کار جالبی به نظر نیومد. از دید بنده نمایش خیلی خوبی نبود. باز هم عرض میکنم این دید شخصیه من هست.

اگر یک نگاه منصفانه به طراحی صحنه و بضاعت تاتر امروز بندازید به هوشمندی کار آروند دشت آرای پی میبرید . به نوع قدم برداشتن بر روی انها و حرکات و انعطاف وسایل مورد استفاده توجه کنید. بازی هنرمندانه نوید محمدزاده عزیز که یکی از بازی های فوق العاده خودش رو در این تاتر نمایش داد در خور توجه بود. همینطور پوریا رحیمی سام که هنرمندانه تقابل دو فرهنگ کرد و گیلک رو به چالش کشید. تاتر ایران همیشه زنده خواهند ماند ولو با کمترین امکانات چون هستند افرادی که با هیچ ، اثر قابل تحسین خلق میکنند.

یکی ار بهترین نمایش هایی بود که امسال دیدم ، بازی ها عالی ، فن بیان عالی و طراحی صحنه و نورپردازی هم عالی . به همه دوستانی که دنبال یه نمایش بی بدیل هستن توصیه میکنم.

روی گویش قمی خیلی زیبا کار شده بود . تقریبا همچین اثری تاحالا اینقدر دقیق اجرا نشده بود. واقعا از کارگردان محترم تشکر میکنم.