دیدن و ارتباط گرفتن با این نمایش خیلی بستگی با حال و هوای این روزای آدم داره. به شخصه آمادگی دریافت و درک این حجم از درد و رنج رو نداشتم.

متن به شدت پرش داشت و از طرفی میتونست طولانی هم نباشه و با ریتم تندش نهایت توی ۱ ساعت اجرا بشه.

طراحی نور و صحنه معمولی بود (بنظر فضای عمارت نوفل لوشاتو بیشتر از این جای کار نداره)

یه تضادی هم بین کاراکتر نقش اصلی مرد و موزیک‌های انتخابی دیده میشد (ولی بسیار توانمند در اجرا بودن)

بازی خانم هاشمی‌ و آقای کیایی سرشار از احساسات بود.

گروه موسیقی خوب بود، مخصوصا هماهنگی و ضرب‌هایی که تو پس زمینه اجرا شنیده میشد.

در نهایت خیلی دوسش نداشتم و پیشنهاد هم نمیکنم (مخصوصا اگه احوالات خوب و خوشی دارید این روزا...)

همه چیز به اندازه بود.

زمان اجرا
تعداد کاراکترها
شوخی‌ها
نکات بهداشتی (منظورم لوکیشن داستان نیست😉)

از تماشای این نمایش لذت بردم. امیدوارم این دوستان خلاق بتونن با ایده‌ها و نمایش‌های جدید، کارشون رو ادامه بدن و به موفقیت‌های بیشتری برسند.

کلیت قصه سنگین بود (پیشنهاد میکنم قبل اجرا بروشوری که میدن رو مطالعه کنید) ولی خط داستانی روان بود و سریع متوجه کاراکترها و نمادها شدیم (به جز اصل و هدف قصه که پرده‌ آخر بود و اصلا میخواست ما رو به اونجا ببره)

نظر دیگه‌ای نمیتونم بدم چون خیلی باید در موردش فکر کنم و شاید یه بار دیگه باید برم و ببینم. اما پیشنهاد میکنم اگه دنبال مسائل اجتماعی و انسانی هستید برید و ببینید. اگه نمایش‌های تعاملی رو میپسندید ردیف‌های اول رو تهیه کنید.

کاش اگه تو لیست اجرا هم نیست برای یکشنبه ۲۷ اسفند آهنگ "آخرین یکشنبه سال" رو اجرا کنید.