دیدن و ارتباط گرفتن با این نمایش خیلی بستگی با حال و هوای این روزای آدم داره. به شخصه آمادگی دریافت و درک این حجم از درد و رنج رو نداشتم.

متن به شدت پرش داشت و از طرفی میتونست طولانی هم نباشه و با ریتم تندش نهایت توی ۱ ساعت اجرا بشه.

طراحی نور و صحنه معمولی بود (بنظر فضای عمارت نوفل لوشاتو بیشتر از این جای کار نداره)

یه تضادی هم بین کاراکتر نقش اصلی مرد و موزیک‌های انتخابی دیده میشد (ولی بسیار توانمند در اجرا بودن)

بازی خانم هاشمی‌ و آقای کیایی سرشار از احساسات بود.

گروه موسیقی خوب بود، مخصوصا هماهنگی و ضرب‌هایی که تو پس زمینه اجرا شنیده میشد.

در نهایت خیلی دوسش نداشتم و پیشنهاد هم نمیکنم (مخصوصا اگه احوالات خوب و خوشی دارید این روزا...)