جزیره‌ی گنج استوینسن یکی از کتاب‌های مورد‌علاقه‌ی من تو بچگی بود و بارها قبل مدرسه رفتنم داستان ملایم شده‌اش رو بابا برام می‌خوند و از اولین کتاب‌هایی بود که بعدها که باسواد شدم خوندم، برای همین این اجرا برام دوست‌داشتنی بود و حتی تلاش برای تقریبا بومی‌سازی کردنش هم به نظرم به درستی انجام شده.
دیدن این نمایش برای من فارغ از بازیگرهایی که بسیار مسلطن، دکور، نورپردازی، طراحی لباس و موسیقی خوب، به خاطر انتخاب این داستان و سعی برای دور کردن مخاطب برای ساعتی از دنیای بیرون و خصوصا دیدن دوباره‌ی خانم نقوی روی صحنه خیلی ارزشمند بود. ممنونم و خسته نباشید می‌گم به تمامی عوامل این اجرا.

پ.ن: اواخر اجرا تا قبل ورود کاظم سیاحی کار از ریتم می‌افته و کسالت‌آور می‌شه، شاید ریتم اجرا می‌تونست کمی تندتر باشه و متن مطابق سلیقه‌ی زندگی شلوغ و پرسرعت امروز.