از نقاط قوت اجرا می‌تونم به
دکور, هماهنگی و تسلط بازیگر‌ها اشاره کنم.

اما نقطه ضعف اصلی این اجرا به زعم من متنه، متن یه هسته‌ی اصلی داره که خوب پرورش پیدا نکرده و شاخه و برگ‌های اضافی زیادی داره، زمان‌هایی که کار درام می‌شه به مخاطب اجازه نمی‌ده که غم رو حس کنه و به سرعت یه موقعیت طنزی که غالبا بسیار تکراری و کلیشه‌ایه رو وارد صحنه می‌کنه.
من آخرین اجرا رو دیدم و فکر نمی‌کنم اگر هنوز اجراها ادامه داشت این نمایش رو به کسی معرفی می‌کردم، گرچه بسیار خسته نباشید می‌گم به تمامی عوامل این اجرا.

موضوع داستان موضوع آشناییه، اما برای من شیوه‌ی روایت و نزدیک شدن به تجربه‌های زیستی متفاوت در خلال یک موضوع واحد و دغدغه‌مندی نویسنده جالب توجه بود.
موسیقی مناسب فضای داستان بود و نوازنده‌ها واقعا ژوست بودن.
طراحی صحنه‌ و لباس معمولی بود، حضور وحید آقاپور و خانوم داننده‌فرد چندان لازم و ضروری به نظر نمی‌اومد[خصوصاً که وحید آقاپور حضور منفعلانه‌ای داشت] و بیشتر به نظر برای پر کردن صحنه حضور داشتن. نقطه‌ی ثقل اجرا به نظرم بازی هومن کیایی و عارف عباسی بود.
نورا هاشمی مثل همیشه درخشان بودن، اما متأسفانه به نظرم برای این نقش مناسب نبودن و مدام بازی‌شون تو گالیله جلوی چشم‌هام می‌اومد که تا حد خوبی اکت‌هاشون مثل همین اجرا بود.
در کل، من با توجه به تجربه‌ی خوبی که از اجرای قبلی این گروه داشتم نمایش رو انتخاب کردم، به نظرم گرچه اجرای قبلی خیلی قوی‌تری بود، این اجرا هم ارزش تماشا داشت.

ممنونم و خسته نباشید به همه‌ی عوامل این نمایش.