سلام .
قطعا هنر تئاتر با مخاطب معنا پیدا میکنه.بنابراین به شخصه نظر مخاطب برای من اهمیت ویژه ای داره.
اما متاسفانه من هیچ جمله ی قابل تاملی در مطلب شما نمی بینم.
شما نوشتید پر کردن رزومه.خب آیا شما رزومه ی آقای بهرامی یا مثلا آقای صالحی و دیدید؟ اگر دید این جمله محلی از اعراب ندارد.شما بحث مجوز و مطرح کردید.دوست عزیز یک اثر هنری به طور کلی نباید با مجوز محدود بشه.بعد حالا شما ... دیدن ادامه ›› ناراحتید؟
اما نکته ی اصلی...شما نوشتید تا کی شما باید مغز بذارید.
در درجه اول باید بگم این جمله در زبان فارسی غلط هست کسی مغز نمیذاره وقت میذاره.بعد در صورتی که این جمله ی اشتباه و بپذیریم!شما چه وقتی گذاشتید برای اثبات آماتور بودن کار که اونم باید می نوشتید به لحاظ کیفی نه فنی!!
شما صرفا با عصبانیت صحبت کردید.
اگر مطلبی یا مقاله ای جایی در مورد تئاتر دارید معرفی کنید به ما.
و دوستانه میگم.اگر میخواهید نقد کنید حتی منفی بکنید.
اما چیزی که ارزشمند باشه.و البته بهتره از جملات و اصطلاحات درست استفاده کنید

سلام دوست عصبانی ! من عذر میخوام که وقت گرانبهای شما هدر رفت ، به عنوان یک دانش آموز تئاتر خواهش میکنم هر زمان اجرا داشتید ، به بنده اطلاع دهید که برای تماشا و آموختن حتما بیایم ، سپاس بینهایت و آرزوی سلامتی و عشق برای شما

از لحن‌تون،مشخصه که خیلی خشمگین هستین.هروقت خشم‌تون فروکش کرد، ممنون میشم یکی از این ایرادات فنی وارد به این نمایش رو بفرمایید.به عنوان مخاطب این کار و علاقه‌مند به تئاتر دوست دارم بشنوم نظرتون رو.

به عنوان یک عضو کوچکِ هنر تاتر و هنرجوی کارگردانی نقد شما فقط و فقط یک سیل عظیمی از هیجان و احساسات بود و کاملا سلیقه ی شخصی شما بود. اینجا بحث بر نقد هستش نه سلیقه ی شخصی فرد دوست عزیز. امیدواریم در آینده ی نزدیک کار پر سر و صدا و بسیار حرفه ای تر از شما ببینیم. موفق باشید

برادر جان به این جملات میگن فرار به جلو ، و با این شیوه هنرمند فقط میتونه در توهم خودش باقی بمونه و با انکار ضعف های اثرش عمر خودش و وقت مخاطب رو تلف کنه . من اگر ادعا داشتم لابد در سالن استاد سمندریان اجرا می کردم و جوابگوی مخاطبانم بودم . اینکه در تئاتر ایران روابط و ملاحظات مانع نقد فنی میشه ، اینکه جشنواره های سر تا پا رابطه و رانت با جوایزشون مدعی برای تئاتر درست می کنند و اینکه سلایق مدیران بر تمام معیارهای فنی جهت اجرای عموم اولویت داره ، همه به کنار . شما بفرمایید خاطره تعریف کردن دیگران درباره قهرمان یا جملاتی که شخصیت درباره خودش بطریق مستقیم بیان می کنه اسمش شخصیت پردازیه؟ واقعا برای شناخت آدمها ازشون می خوایم که درباره خودشون مستقیم با ما حرف بزنن یا نوع عمل و عکس العمل که در مواجهه با رویدادهای برنامه ریزی شده در پیرنگ از خودشون بروز می دن ، موجب شناخت و پردازش شخصیت میشه؟ به من بگید چه دلیلی داره رویدادهای درام رو به زمان گذشته ببریم و با اخته کردن تاثیر درام، گذشته رو برای تماشاگر بازی کنیم؟ شما به ما بگید با چه منطقی و به چه دلیلی باید بپذیریم آدم های یک نمایش یک مشت ملافه را روی بند پهن کنند ، گره بزنند ، باز کنند ، بنظرتون مدیر کاباره با چه تو جیهی اینکارو انجام میده ؟ و اساسا به لحاظ مفهومی چه پیوندی بین این تصاویر و مفهوم اجرا برقرار میشه؟ مگر اینکه ایده های شما در حد یک نماد پردازی ساده تنزل پیدا کرده باشه ... دیدن ادامه ›› و ازینکه تماشاگر متوجه میشه ملافه گره زده یعنی پیکر شهید ، ذوق زده بشید . برادر جان گاهی ما تصاویری رو از جایی به ذهنمون میسپاریم و بعد همه چیزو به اون تصویر وصله می کنیم .نتیجه میشه چیزی که روی صحنه شما اتفاق میفته .یک مشت رفتار بی ارتباط با مفهومی که قصد دارید به مخاطب انتقال بدید . یک مشت تصویر که فقط تئاتر ندیده ها براش غش و ضعف می کنند و هیچ اتمسفری که موجب باور مخاطب بشه پیرامون اجرا شکل نمی دن . این تلاش بی ثمر برای به رخ کشیدن ایده های بصری از آنجا که همگام و در خدمت متن نیستند دستاوردی مگر تصنع برای اجرا در پی ندارند . چون اساسا پیوستگی وجودی میان مفهوم و روش انتخاب شده برای انتقال مفهوم بوجود نیامده و عناصر اجرا هر کدام راه مستقل خودشون رو طی می کنند . من اگر مخاطبی رو پیدا میکردم که حتی برای اجرایی که نظرش رو جلب نکرده اینقدر وقت بگذاره و راحت و بی ملاحظه باهام صحبت کنه حتما ازش تشکر می کردم . شما صاحب اختیاری . من غیر از تماشای اثر شما هیچ شناختی که تاثیری در قضاوتم داشته باشه از حضرتعالی نداشتم .. آرزوی موفقیت دارم براتون .