دار قالی نمایش نقش‌هایی در خود دارد که از دل آن بیرون کشیده می‌شوند. نمایش بازگویی آن چیزی است که این نقش‌ها، این برش‌های کاغذی، از سر گذرانده‌اند. تار و پود این فرش را عروسک‌گردانان در یافتن و به سخن آوردنِ نقش‌ها می‌بافند و می‌بافند. این بافتن و شکافتنِ مدام جلوهٔ حیرت‌انگیزی به بازگویی داستان‌های نسبتاً آشنای تراژدی‌های هملت و مکبث داده است که البته انتزاعی کامل از این داستان‌هاست. فرم اجرا علاوه بر این که تعبیر تازه‌ای از این داستان‌هاست، منطق و جریانی دارد خاص خودش- بالا و پائین، و بیرون و درون این دار قالی که در تجربهٔ تماشا تخیّل بیننده را درگیر خود می‌کنند..