گفتم بعد از مدت ها توی تیوال یه شعر بنویسم
و چه شعری بهتر و دردناک تر از مرثیه ای برای دختران این سرزمین
که اسید را هروز با چای تلخشان مزه مزه میکنند.

با این که این اتفاقات کیلومتر ها دور تر از تهران رخ میدهد
امیدوارم در راه تالار وحدت برای دیدن مردی برای تمام فصول
در راه خانه در راه دانشگاه در راه کافه ها و حتی در راه خدا
هیچ اسید پاشی منتظرمان نباشد.