باری دیگر نمایشی که دوستش داشتم.
نمایشنامه عزازیل را قبل از این خوانده بودم. نمایشنامه ای متفاوت در بین آثار مهرداد کورش نیا که بیشتر آثارش درباره جنگ است. اما رگه های سیاسی و اجتماعی این متن بوی نوشته های او را میداد؛ اما در فضای متفاوت. نمایشنامه را به دلیل مینی مال بودن و فرم جریان سیال ذهنش دوست داشتم و بعد از شنیدن اجرای آن به سراغش رفتم. تنها چیزی که از ذهنیت من دور بود دکور و لباس های غیر متعارف با متن بود. دکور و پله های رفیع آن یادآور جایگاه سخنوران دینی را القا میکرد و مفهوم و فضای بصری اش برایم قابل هضم بود و البته چشم نواز... اما لباس ها با آنکه می دانستم طراح برای این همانی کردن گذشته و حال دست به این طراحی زده (استفاده از لباسهای انسانهای معاصر) که برایم جذاب نبود چون خود متن و اجرا، این همانی یا تشابه وقایع را در دل مفاهیم خود دارد و اشارات عینی و بصری مستقیم کم لطفی به هوش مخاطب و کم کردن امکان تاویل و تحلیل اثر است... موسیقی مناسب با آن فضا و میزانسن های متنوع و بازی های خوب بخصوص بازی مصطفی پروین و میثاق زارع (با آنکه ذهنیت من از کاراکتر "برانژه" اسقفی پیر و فرتوت بود اما او با تداعی اسقفی میانسال چیزی از جذابیت های کاراکتر "برانژه" برایم کم نکرد) همه چیز برایم اجرای گرم دلنشینی به همراه داشت و به جرات می توان گفت اجرایی دیدم که برایم خاطره ساز و ماندگار شد... به گروه اجرایی بخصوص کارگردانان این اثر تبریک می گویم. و صد البته به کسانی که این کار را ندیده اند توصیه می کنم این اثر را ببینند اثری که تاکیدات و گوشزدهای مهمی از فضای سیاسی اجتماعی دوران ما دارد.