گاهی از اینکه برای دیدن یک تئاتر 300 کیلومتر مجموع مسیر رفت و برگشت به تهران را طی می کنم به خودم فحش میدهم .
بعد از دیدن این نمایش از دست خودم عصبانی بودم . اصلا و ابدا خوب نبود که هیچ به شدت افتضاح بود .

یکی از سه کار خوبی که در سال نود دیدم " درخشش در ساعت مقرر " بود .

بعد از دیدن کار قبلی گروه آو ( گیل گمش ) یک جور لذت خاصی تمام وجودم را گرفته بود که دوست داشتم فقط سکوت کنم تا آن حال و هوا از من دور نشود . نمونه ی یک تفاوت بارز با همه ی چیزی که از نمایش در ذهن داشتم که در کمال هنرمندی عناصر مختلف کنار هم چیده شده بودند .
اما مل پامنی هیچ کدام از مولفه های یک نمایش را ندارد و بیشتر شبیه یک پرفورمنس است یا حتی یک ویدیو کلیپ . نه آغاز مشخصی دارد و نه پایانی ، نه فراز و فرودی دارد و نه کاراکتر مشخصی ، نه داستانی دارد و اینکه حتی قابل نتیجه گیری کردن برای رسیدن به هدف خاصی نیست . شاید هدف از ساخت این کار به قول بابک مهری (کارگردان) این است که چند دقیقه ای کنار هم خوش بگذرانیم . همین . . .
کاش بابک مهری اصولی را که در گیل گمش رعایت کرده بود همیشه مورد توجه قرار دهد .