اما راجع به نمایش کاتالپسی،
کانال کولر، پیش برنده‌ و یا به نوعی بن‌مایه‌ی تمامی خرده‌داستانهای نمایش است و بی‌شک مضمون داستان نیست. مضمون خانواده است و مشکلات زوجین که به‌سادگی هرچه تمام‌تر حرف خودشان را در این نمایش می‌زنند. بازی‌های دلنشین، علی‌الخصوص بانوان اجرا (پانته‌آ‌مرزبانیان و هدیه حاجی‌طاهری) و شخصیت‌های باورپذیر که انگار از دل جامعه بیرون کشیده شده‌اند و گذاشته شده‌اند روی صحنه، همه و همه در خدمت نمایش به کار گرفته شده‌اند.
صحنه‌های سورئال و فراذهنی دو زوج نویسنده که می‌توان گفت ایده‌های نوشتن‌شان هستند و ما تماشاگران و خوانندگان متن اساسا غرق ایده‌های آنها می‌شویم. ایده‌هایی که در دل کانالهای کولر پیچ‌در پیچ گیر کرده‌اند و هر کدام با نام و قصه‌ای، راهی به حریم این دو زوج باز می‌کنند...
و در انتها بازگشت به حقیقت زیستن که با حضور دختر این زوج روی صحنه جان می‌گیرد. حقیقتی که به جای صداهای گوش‌خراش و ترسناک که در طی نمایش از گوشه کنار صحنه به گوشمان رسیده، موسیقی آرامی را می‌نوازد و زن و شوهر را تسلیم حقیقت می‌کند. تسلیم زندگی...جمع اضدادی که یقه‌ی همه‌مان را گرفته است.

سکوت سفید، سکوت دو ضربی موسیقی که به معنای واقعی کلمه در اجرا به تصویر کشیده شد. از صحنه و دکوری تر و‌تمیز و سفید، تا لباسهای بازیگران و حرکت شسته رفته‌ی آنها روی صحنه و شیوه‌ی انتخابی بازی یک ملودی آرام بود که نواخته می‌شد. و موسیقی چیزی نیست جز سکوت بین نتها. سکوتی که این بار با متن تام استوپارد و با ذهن خلاق و کاربلد کوروش سلیمانی ملودی دیگری را به جانمان می‌ریزد...
یادداشت مفصل را به زودی در روزنامه‌ی شرق بخوانید.

صحنه و ایده‌ی داستانی گیرا که به درستی همراه با شیوه‌ی اجرایی خاص جابر رمضانی، نمایشی جذاب ساخته که باید دید و نباید تجربه‌ی فضای این نمایش را از دست داد.

یادداشت من روی این اجرا در روزنامه‌ی شرق به چاپ رسیده و بخش اول یادداشت از این قرار است:
اجرای ۵۰-۵۰ به کارگردانی مرتضی اسماعیل‌کاشی و نوشته‌ی مشترک هاله مشتاقی‌نیا و مرتضی اسماعیل‌کاشی،
اجرایی که در طی ۱۸ماه تلاش و شناخت از دل یک کار کارگاهی با هنرجو شکل گرفته است. اجراهایی اینچنین به دلیل زمانی که برای رسیدن به ایده، پردازش و تکمیل آن صرف می‌شود، بسیار ارزشمندند. چرا که ادای دینی است به تئاتر و نمایش به مفهوم واقعی و اصیلش.