انقدر تسلط هنرمندان روی نقش خودشون زیاد بود که واقعا محوشون شده بودم..مگه میشد؟ پرده‌ی قرمزی که اول و اخر اجرا باز و بسته میشد ناخوداگاه باعث میشد لبخند بزنم
اکت‌های اقای تشکر بینهایت خوب و دلنشین بود، شخصیت‌ها خیلی حس واقعی زندگی میدادند.
در یک جمله بخوام توصیف کنم نمایش به شدت دل چسبی بود.
ممنونم از آقای سلیمانی