یادداشت رضا گوران
- ایستادن بر شانه های بی قرار باد

تو با کدام باد می روی؟ این تنها نام نمایشی که دیدم نبود، پرسشی است که نمایش تو را دچار خودش میکند با خودت می بری اش و می پرسی از خودت و از جمیع آنان که بر باد شدند و تو بر باد با ایشان نرفتی و ماندی .آری ماندن ،حدیث نمایش ماندن است پای سفت کردن بر نفس ماندن دیگر چه فرق میکند باشی یا نه من با تو زندگی میکنم...ماندن اصلا یعنی چی؟ این را همیشه از خودم پرسیده ام ماندن به کجا؟ از کجا؟ رسیدن به کجا؟ چگونه می شود بی علت ایستاد و جابجا نشد؟ این همان عمل بی دلیل نیست که آندره ژید در کتاب بهانه و بهانه های تازه از آن حرف میزند؟ یا همان لحظه ممتد و ناگزیر که کامو را وادار میکند شخصیت اول را در کهربای هیچ،غوطه ور رها کند؟؟؟ یا همان تأویل کریستوف از جابجایی نسبت در موقعیتی که قصد فروپاشی ندارد اگر چه که پیش از فرو پاشی از هم پاشیده است اما همین میل به ویرانی و ادامه دادن در آگاهی است که از نمایش فوق اثری دلچسب می سازد...
ایستاده اند بازیگرانی زیر نوری که تنها دارایی شان است و گلدانی که انتظار می کشد رها شدن را به بهای زوال ، این غایت منتظر بر تمامی ما خواه باورش کنیم یا نه....
نمایش را دوست داشتم منتقد نیستم و حرف دیگری ندارم تنها به این فکر میکنم چه چیز در این روزهای سخت می توانست بر آنچه پای سفت کرده ... دیدن ادامه ›› ام بر سرش امیدوار ترم کند باید بگویم آن ، این بود : تو با کدام باد می روی؟ 
نمایشی که باید دید و از وحدت متن و اجرا و پرهیز شریف و ستایش بر انگیز بازیگران از خودنمایی و حضور میت گونه بر صحنه ایشان لذت برد 
ساده و خودمانی
دم شما گرم
#تو_باکدام_باد_میروی؟

اُدیسه ایرانی
ترجمه نوشته ی "ماکسین رِیس" در مجله اینترنتی ,Link Art

شنبه شب تاتر بلوآر میزبان نمایش" تو با کدام باد می روی ؟" بود. یک حماسه ایرانی به روی صحنه رفت با 5 پناهنده در مرز میان اسطوره و واقعیت.
قصه ادیسه و عدم بازگشت، آمیخته به قصه پادشاه سرگردان در آبهای مدیترانه، قبل از به دست آوردن قلمرو و رسیدن به ریشه هایش. هر سرزمین جدیدی که ادیسه به آن پا می گذارد تبدیل به مانعی می شود و چالشی دیگر برای مبارزه .
در این دریای طوفانی، بحرانی و خطرناک، نردبانی هست به سوی جهنم، به جایی که بازگشتی از آن ممکن نیست.
نمایش تو با کدام باد می روی؟ آمیخته ای است از تخیل شعر حماسی پارسی از کتاب شاهنامه با خدایان که سفر دوزخی ادیسه وار را ... دیدن ادامه ›› پژواک می بخشد.
5 پناهنده در میان یک جنگل در مرز میان دو کشور بی حرکت ایستاده اند.
فضای مرزی بسیار نامشخص و بی پایان، که تجربه دوزخ را تداعی می کند.
این مسافران در حال از سر گذراندن آخرین مرحله از سفر خطرناک خود، در جایی در هفتمین مرز ایستاده اند.همانند اسفتدیار قهرمان شاهنامه که به دستور پدر خود، پادشاه، محکوم بود به گذشتن ازهفت خوان برای رسیدن به تخت پادشاهی.
با توجه به اجبار به فرار غیرقانونی از کشور خود این مسافران ناچارند که بی حرکت در جایی بایستند تا مانع از متوجه شدن پلیس مرزی شوند از حضورشان.
حرکتشان امیدشان قطع شده برای زمانی نامحدود در جایی که مرگ در کمین شان پشت هر حرکت درختی ایستاده.
در این شب پر از انتظار که همه چیز تحت فشار است، روح شخصیت ها بروز می کند و قصه مسیر 5 زندگی را شاهد هستیم: جوانی گریخته از خدمت سربازی، مادری که در تلاش است فرزندش را به دور از ازدواجی تحمیلی بزرگ کند، زوجی غم زده و ناامید که به دنبال خوشبختی در جایی دیگری می گردنند و مردی که در تلاش است برای یافتن عشق اش.
5 سرنوشتی که بهم گره خورده، ناگهان ما را به جایی در میان مرزهای واقعی سوق می دهد. برخلاف این که نمایش برگرفته از شعر و قصه های حماسی است، اما در دنیای آبستره و به دور از واقعیت نمی ماند. چون از واقعیت تلخ و تجربه ی مشترک هزاران پناهنده بهره گرفته است. آنها در تاریکی شب و در میان بادها، در انتظار لحظه ای برای گذر از مرز هستند، در آرزوی زندگی ای فارغ از ترس و مخفی بودن.
این لحظات معلق درارتباط درست و کارآمد و تاثیرگذاربا میزانسنی استثایی به نمایش در آمده.
درختانی کاشته شده همچون 5 سیلوئت بی حرکت به شکلی عمومی روی صحنه ایستاده اند.
آنها قادر به دیدن نیستن و تنها زمزها و نجواهایشان در این انتظارکشنده، منجر به مقاومتشان می شود.
سید کمال الدین هاشمی کارگردان این نمایش از کدهای مشخص و مستقیم بهره گرفته است. ارتباط شخصیت های نمایش با هم، به شکلی آرام و زمزمه گونه شکل می گیرد و از طریق بلند بلند فکر کردن، ذهنیات خود را با هم تقسیم می کنند.
در واقع تماشاگر به 5 مونولوگ درونی که برملا کننده پریشانی و دردهای درونیشان است، دسترسی دارد.
صحنه هایی از بحرانها و به هم ریختگی در شب، بحرانهایی که پایان ندارد. پریشانی در مقابل مرگ، بحران خستگی از سفری بی پایان و طاقت فرسا، که ممکن است به شکستی در پایان بینجامد.
و مقابله با ترسِ از دست دادن امید، علیرغم همه ی ایستادگی و از خود گذشتگی.

بالاتر از مرزهای جغرافیایی که مشخص شده میان دو کشور همانا مرزهای فردی که باید از آن گذر کنند و از اینجا مرزها بهم ریخته می شود ونمی توانیم چیزی ببینم و تشخیص میان واقع و غیرواقع بهم می ریزد..موهم و غیرموهم بهم
صحنه پایانی نمایش تصویری شاعرانه از امید و آرمان های 5 پناهنده را نشان می دهد.
کجا ایستاده اند؟ چه مرزهایی را موفق به گذراندن هستند. از سرزمین های جدید که در حال ساخته شدن هستند، یا مرزهایی که از زندگی جدایشان می کنند؟
سید کمال الدین هاشمی و 5 بازیگر به دنبال نمایش دادن امیدها و آرمان های پناهنده ها، با تمام حساسیت ها و سختگیری ها و نرمش ها هستند.
این نمایش تماشاگران را با خود به درون ادیسه می برد. در تاریکی و شب که نمی توان چیزی را تشخیص داد.
ادیسه ایرانی آنلاین هست:

Maxine Reys, Odyssée iranienne, www.link-art.org, 27.06.2015

ترجمه ی نقدی که در وب سایت فرانسوی زبان اومانیته درباره تئاتر " تو با کدام باد می روی ؟ " نگاشته شده است:

هنرمندانی خیره در چشمانِ دنیا

در «تو با کدام باد میروی»، کمال هاشمی و پنج بازیگرش مسیر زندگی پناهندگان را به گوش مخاطبان میرسانند.
پنج نفرند، رو به صحنه. بیحرکت، همگی به هم چسبیده اند. همچون انگشتان دست. سه مرد ایرانی، یک زن ایرانی و یک زن افغانستانی که زیر چادر طلائی اش نوزادی در آغوش دارد. در میان این چیدمان، در دستان یک مرد، درختچه ای است، انگار گنجی باشد، گنجی که باید نجات داد... در تمام طول بازی، از جایشان تکان نمیخورند. چهره ها، مضطرب. نفسها، تنگ. با صدای آهسته سخن میگویند. گفتگوهایشان محدود است به آنچه برای بقا لازم است، و تکگوییهای درونی.
«تو با کدام باد میروی؟» به کارگردانی کمال هاشمی که پیشتر در فرانسه در کنار امیررضا کوهستانی دیده بودیمش، نمایشی است واکنش برانگیز. فرمی ... دیدن ادامه ›› ظریف اما مستحکم، تکان دهنده. شاعرانگی درخشنده اش که بیان نشدنی را پس میزند. این نمایش که از اشعار حماسی ایرانی الهام گرفته است، مسیر منحصربه فرد پناهندگان را به گوش ما میرساند و سرگردانی میانِ بیخانمانی و بخت بد را به ما میچشاند. مادر نوزاد از آشوب افغانستان گریزان است، مردی جوان از خدمت سربازی؛ مرد دیگر همه چیز را پشت سر رها کرده است تا بر اثر معشوق برود، و زوجی که به امید لطافتی بیشتر در زندگی، سر به سرزمینهای ناشناس گذاشته اند. گرفتار آمده اند در دام گذر از مرزها، در تلاشند برای پنهان کردن حضورشان؛ و ترسها و بیمهایشان از همۀ حفرههای پوستشان میچکد. باید ماند، گرسنگی، سرما و جراحات را باید شکست داد و ماند. ما را به یاد «کورهای» مترلینگ میاندازند، همان شکنندگی را دارند و همان ترس از فاجعه در وجودشان لانه کرده است.
داستانی نمادین که البته در واقعیت امروز رقم میخورد و خشونت تصورناپذیر دنیایی را بیان میکند که مردها، زنها و بچه های سرگردان در جادهها و بر آبها را از هم فرو میپاشد.

مقاله گلناز سرکار فرشی که در " Studium Fundamentale " نشریه آلمانی زبان دانشگاه "Witten_Herdecke" به چاپ رسید و ترجمه ی آن در روزنامه شرق باز نشر شده است.
.نگاهی به نمایش «تو با کدام باد
می‌روی؟»

موضوع، موضوع ... دیدن ادامه ›› مرزهاست١

‌گلناز سرکارفرشی

راهنمایشان گفته که باید بی‌حرکت در جای خود بایستند. پنج پناه‌جو در تاریکی شب در جنگلی، درست در آستانه عبور از هفتمین مرز پیش‌رو قرار دارند و در لحظه مرگبار میان فوریت جلای وطن و غیرممکن‌بودن سفر به سرزمینی دیگر متوقف شده‌اند. حرف‌های آنان در قالب متنی شاعرانه و از میان گفت‌وگوهایی که آهسته زمزمه می‌کنند، صداهای دوردست و صدای زوزه باد شنیده می‌شود: مادری با نوزادش که از نابسامانی‌های افغانستان فرار کرده است؛ پسری جوان که حاضر به انجام خدمت سربازی نیست؛ مردی که از همه‌چیز خود گذشته تا نزد معشوقش برود؛ زوجی افسرده که در جست‌وجوی یک زندگی بهتر هستند – آنچه آنان را به یکدیگر پیوند می‌زند امیدی است که از هراس مرگ قوی‌تر است»,٢ «تو با کدام باد می‌روی؟» نام یک تئاتر ایرانی با کارگردانی کمال هاشمی است که از سوی جشنواره بین‌المللی تئاتر بلوار تولید شد و در سی‌ودومین دوره این جشنواره در شهر فرایبورگ٣ سوئیس دو شب (٢٧-٢٦ ژوئن ٢٠١٥) روی صحنه رفت. نمایش درباره پنج پناه‌جوست که بی‌حرکت در آستانه مرز سرزمین مقصد ایستاده‌اند؛ آخرین مرزی که باید در سفر طولانی و طاقت‌فرسایشان پشت‌سر بگذارند. راهنمای ایشان هر حرکتی را ممنوع کرده است، چراکه کوچک‌ترین صدایی ممکن است حضورشان را به مرزبانان لو داده و آنان را در معرض خطر قرار دهد. راهنما رفته تا مطمئن شود خطری در مسیر متوجه مسافران نیست تا آنان بتوانند به راه خود ادامه دهند. در سکوت جنگل هر یک از این شخصیت‌ها به دلایل گذشته‌اش برای مهاجرت غیرقانونی، برنامه‌ها و خواست‌های آینده و شوربختی و رنج اکنونش تأمل می‌کند. یک ساعتِ دشوار در سالن تئاتر سپری می‌شود، بی‌آنکه راهنما بازگردد یا هیچ‌یک از شخصیت‌ها حرکتی از خود نشان دهد.  این بدبختی و نومیدی را چطور می‌توان پایان داد؟ یا باید بازگشت یا پیش رفت؛ درحالی‌که هیچ‌یک از این دو کار ممکن نیست، زیرا هیچ‌یک از این پنج نفر نمی‌داند راه پیش یا راه پس کدام است و هر حرکتی می‌تواند به قیمت جانشان تمام شود. تنها راهی که برای ایشان باقی مانده است حرکت در جهتی اگزیستانسیالیستی است. زمانی که پنج مسافر صدای تیری می‌شنوند و امیدشان را به بازگشت خسرو، راهنمایشان، را از دست می‌دهند پس از یک سوگواری عمیق به درخت تناسخ می‌یابند. آنان دست‌آخر با محیط خود یکدست می‌شوند و در جایی که ریشه دوانده‌اند وطنی تازه و آرامشی ابدی می‌یابند. برخلاف دولت‌ها و مرزهای سیاسی‌ای که برای سرزمین‌های تحت حاکمیت خود تعریف می‌کنند، زمین بخشنده است و هرجا که گرده‌های درختان فرود آیند به آنها اجازه رشد و ماندن می‌دهد. آیا ممکن است درختان دیگر این جنگل هم زمانی پناه‌جویانی بوده باشند که برای همیشه در آستانه مرز مانده‌اند؟ رنج‌های این پنج مسافر با این تناسخ پایان می‌گیرد. رنج‌کشیدن، نگرانی، خواهش و تمنا متعلق به هستی انسانی‌اند. گیاهان با این عواطف آشنایی ندارند. برای آنها تنها لحظه اکنون مهم است و اگر مانند آدم‌های این نمایش که درخت شده‌اند قادر به تفکر باشند، تنها آرزوهای خوش «گیاهی» برای آینده دارند. امینه، زن افغانی که فرزندش بر اثر فراوانی قرص‌های خوابی که به او خورانده‌اند در آغوشش از دنیا رفته است، در پایان می‌گوید:  منتظرم که باد بیاد و بهار رو دنبال خودش بیاره. باد بیاد تا من گرده‌هام رو بهش بسپارم تا با خودش ببره. گرده‌ها توی هوا معلقن تا با یه گرده دیگه جفت بشن. می‌گردن تا بستر مناسبشون رو پیدا کنن، تا بتونن پا بگیرن، تا رشد کنن. چشم‌هام رو که می‌بندم می‌تونم ببینمشون. کنار رودخونه، روی دامنه کوه، تک‌وتنها وسط یک دشت، تو حیاط یه خونه، یه نهال تازه توی جنگل، هرجا که باد بوزه. اونها بچه‌های منن. من بهشون فکر می‌کنم. چشم‌هام رو که می‌بندم می‌تونم ببینمشون.  این قطعه به‌لحاظ زیبایی‌شناختی بر پایه سکون بازیگران، هندسه خطی و نورهای موضعی و با کنتراست بالا با تاریکی محیط قرار دارد. مخاطب مدام میان گذشته، آینده و اکنونِ پنج شخصیت نمایش در حرکت است که اندیشه‌های درونی‌شان را با صدای عادی بیان می‌کنند درحالی‌که گفت‌وگوهای اندکی که در واقعیت میان آنان ردوبدل می‌شود زمزمه می‌شوند. «تو با کدام باد می‌روی؟» اثری مینی‌مال و بدون حرکت و درعوض همراه با کنش‌های شدید و پراضطراب ذهنی است که در آن استیصال شخصیت‌ها در وضعی که در آن گرفتار آمده‌اند مورد تأکید قرار می‌گیرد. اینجا شاهد یک کشمکش درونی هستیم. آنجا که جهان بیرون عرصه را بر آدمی تنگ می‌کند، دنیای درون روی وی گشوده می‌شود: آنجاست که انسان‌ها دیگر آزادند، می‌توانند آن‌طور که دلشان می‌خواهد فریاد بزنند، بدوند، بروند و تناسخ بپذیرند. باد و درختان دو استعاره‌ای هستند که این قطعه بر پایه آنها استوار است. درختان سمبل استواری‌اند. باد نماینده آزادی، بی‌مرزی و استقلال است. پنج انسان- درختِ نمایش، آزادی خود را در سکونِ ابدی می‌یابند. باد در میان شاخه‌های آنان می‌وزد، گرده‌هاشان را با خود می‌برد و آنان را تکثیر می‌کند. آرزوها و خواهش‌های آنان با این تناسخ محقق می‌شوند: آنان که برای یافتن زندگی‌ای آرام از وطن خود فرار کرده‌اند اینجا آرامش و اعتمادبه‌نفس خود را بازمی‌یابند، کیارش با معشوق خود پیوند می‌خورد و فرزندان امینه همه‌جا در جهان رشد می‌کنند و قد می‌کشند.  این قطعه یک مفهوم ژئوپلیتیک؛ یعنی مفهوم مرز را به چالش می‌کشد. چهار شخصیت نمایش از ایران و یکی از آنان همراه نوزادش از افغانستان فرار کرده‌اند، ولی این اثر هیچ قضاوتی درباره وضعیت زندگی در این کشورها نمی‌کند. موضوع این اثر نه آسیا، اروپا یا آفریقا، بلکه انسان‌ها و مرزها هستند. مرزهای ژئوپلیتیک فرم‌هایی عینی هستند که جدای یک جامعه از محیط خود را نمایندگی می‌کنند. شهروند کشوری‌بودن معادل است با اینکه براساس قوانین آن کشور اجازه داشته باشی در محدوده مرزهای آن کشور زندگی کنی. درمقابل فرار و مهاجرت غیرقانونی زمانی اتفاق می‌افتد که قوانینی که در وطن آدمی حاکم هستند برای او زندگی آسوده یا امنی را فراهم نکنند. اینجاست که انسان خطر فرار را به جان می‌خرد تا بتواند میان مرزهای دیگری (یعنی تحت قوانین سرزمین دیگری) زندگی بهتری داشته باشد یا اصلا زنده بماند.  تماشاگر همراه با تناسخ‌یافتن پنج شخصیت نمایش «تو با کدام باد می‌روی؟» می‌تواند جهان را در سطح دیگری تصور کند: زمینی بدون مرزهای ژئوپلیتیک که از سوی انسان‌ها کشیده شده‌اند، زمین پیش از آنکه انسان‌ها بر آن گام بگذارند و شروع کنند به تقسیم‌کردن و تصاحب‌کردن آن با توسل به ابزار مصنوعی٤ (یعنی تشکیل جوامع). تنها اگر درخت باشی برایت واضح و بدیهی خواهد بود که انسان می‌تواند هرکجا که بخواهد فرود ‌آید و زندگی کند. آیا به‌عقب‌برگرداندن جامعه مدرن به وضعیت زمینی خالی از انسان که تمام موجودات زنده بر آن در صلح با یکدیگر زندگی می‌کنند، این مرحله پیشااجتماعی از هستی انسان راه‌حل درستی برای مشکل کنونی پناهندگان فراوانی است که در اقصا نقاط جهان حضور دارند؟ یا اینکه جوامع و کشورهایی که درحال‌حاضر مقصد بسیاری از پناه‌جویان هستند باید قوانین تازه‌ای وضع کنند که براساس آنها به پناه‌جویان در سرزمینشان زندگی‌ای بی‌خطر و فرایندی مطمئن برای اعطای شهروندی ارائه دهند؟ تا زمانی که چنین راهکارهایی اندیشیده شوند، پناهندگان بی‌حرکت و نومید در آستانه مرزها متوقف خواهند شد و متأسفانه آنان در واقعیت همواره انسان خواهند ماند؛ انسان‌هایی که همواره در جست‌وجو و تلاش برای زندگی بهتری هستند و نمی‌توانند این تلاش را وانهند. آن‌طور که فریدریش نیچه نوشته است: «اراده آزادی‌بخش بدین‌سان آزاررسان می‌شود و از هرچیزی که رنج تواند برد، بدان‌خاطر که واپس نتواند رفت، انتقام می‌ستاند».٥
منابع پی‌نوشت‌ها در روزنامه موجود است.

یاداشت صابر ابر برای نمایش " تو با کدام باد کی روی؟"
<<هوا بد است >>

همیشه قبل از رفتن، لحظه ای به نامِ ماندن و ایستادن ، عادتیست که همه کم و زیاد دچارش هستیم!
هیچ وقت برای کندن، بدونِ کمی ماندن نبودیم!
تَرک...
تَرک آداب دارد، ترکِ هر چیز، ترک هر کس! ترک ، از دست دادن نیست، خواستن برای حذفِ مکانی، آدمی، دوره ای یا شرایطی را ترک می گویند...
مهم ، خواستن است!!!
جای دیگری را خواستن، حالِ دیگری را خواستن،آدمِ دیگری را خواستن،گذشتن از دوره ای به دوره ای دیگر.
در نمایش < تو ... دیدن ادامه ›› با کدام باد میروی؟ > به زیباترین شکل این تصویر برای شما ساخته شده است، ساده و بی ادعا ... اما عمیق و زیبا.
بازیهای بسیار سخت، تمرکزی عجیب و چشمهایی که نگاه کردنشان جرات می خواهد.
پیشنهادم این است: پس از دیدن این نمایش این جمله را در ذهنتان مرور کنید:

کی و چگونه دلتان وا می شود؟!

متن، طراحی ، بازی ها و انتخاب جسورانه کارگردان به شما یک کلمه را پیشکش می کند، لذت!
با کدامین باد می روی؟ را تجربه کنید، شاید ریشه ای از پایتان، درختی را می سازد که از آن بی خبرید!
گاهی سبز، گاهی زرد!

----
پ ن : تیتر یادداشت از شعرِ جناب هوشنگ ابتهاج انتخاب شده.
( هوا بد است
تو با کدام باد می روی؟
چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را
که با هزار سال بارشِ شبانه روز هم
دل تو وا
نمی شود __
ه.الف.سایه)
-------
تاتر مستقل تهران
تا ٢٩ اردیبهشت

- یادداشت الهام کردا در روزنامه شرق

فقط وقتی برای درخت هم، شــعور قائل باشــی، می توانی نمایشــی مثــل «تو با کدام بــاد میروی؟» را بــا تمام وجــودت کار کنی و با تمام حواســت ببینی.
این درهم تنیدگــی واقعیتی که هــر روز به صورتمان می خــورد با آن همه جادو و شــاعرانگی دقیقا چیزی اســت که این روزها باعث کمی عمیــق نگاه کردن به
جهان اطرافمان می شــود. شــعوری که در اثر هست و قطعــا به عنوان بیننده اثر باید با همان شــعور با آن برخورد کرد و اســتحاله ای که شخصیت های نمایش
دچارش می شــوند، بــرای من مثل یــک «رقص روی لیوان هــا»ی دیگر بــود. شــوکه کننده، غیرقابل باور و درک شونده با تمام حواس. نمایش نامه پر از صداهای ذهنی شــخصیت هایش اســت؛ صداهایی که جرئت نمی کنــی بلند آنهــا را بگویــی چون گاهــی خیلی دم دســتی هســتند و گاهی آن قدر شــاعرانه و دور از کلمه های روزمره که در هر دو شــکل ترجیح می دهی آنهــا را برای خودت نگه داری تا بمیری؛ اتفاقی که در دنیای امروز همه ما مدام درگیرش هســتیم. ... دیدن ادامه ›› مدام در
ذهن خود زندگــی می کنیم و مدام تصمیم نمی گیریم و مدام ایســتاده ایم بدون هیچ حرکتی تا روزی که آرام بگیریم.
«تــو با کدام باد میروی؟» بــرای من پر بود از اینها، پر از در آســتانه نگه داشتن همه چیز. پنج بازیگر روی صحنــه هر کدام در مرکز یکــی از نورها که انگار هرکدام در جهان خود ایســتاده بــدون هیچ ارتباطی با دیگــران. در حالی که در ظاهر همه یک خواســته دارند. و درونشــان پر اســت از التهاب و تنش و تمنا و فکر و فکر و... شــعر. و آن قــدر غریب و با تمام وجود از تــو دریغ می کنند که تنها یک حرکت دســت که درفاصله پنج دقیقه باال می آید به بزرگ ترین و پرتمنا ترین حرکــت جهان تبدیل می شــود و دقیقــا این بخش از انتخاب این گروه باعث عمیق ترشــدن تماشاگر نسبت به کار می شود. این نشان ندادن ها در عین واقعی بودن و اینجاست که تو هر کلمه ای، هر حرکتی و هر صدایی را با تمام وجودت درک می کنی. نمایش نامه عجیب جمال هاشمی و جسارتی که در انتخاب سرنوشت شــخصیت ها دارد و کارگردانی کمال هاشمی و طراحی که برای نمایش دارد، فضای عجیبــی را در اختیار تماشــاگر می گــذارد؛ تجربه ای کــه با این همــه اتفاق پر از هیاهــو در تئاتر این روزها متفاوت اســت. کشمکشــی الهام بخش بین درست و
غلط بودن یک اثر هنری. چیزی که به اشــتباه همه ما دچارش هستیم. هیچ اتفاق هنری را براساس درست و غلط بودن نمی تــوان ارزش گذاری کرد. تنها می توان گفت کــدام اثر نــگاه ژرف تری به جهان به انســان و به کلمــات دارند و نمایش «تو با کــدام باد میروی؟» و بازیگرانــش و انتخاب های آنها تــو را مجبور به این کشمکش درونی می کنند.

این مطلب را آقای محمد علی ابطحی بعد از دیدن نمایش در صفحه فیسبوک و اینستا گرام خود منتشر کردند

حس کردم این شبها باید برای فرار از دغدغه های سیاسی و انتخاباتی به دامن هنر جست بزنم .
اخیرا به پدیده مهاجرت توجه ویژه ای می شود.امشب مهمان تاتر تو با کدام باد می روی بودم. با نویسندگی و کارگرانی کمال و جمال هاشمی.کار تلخی بود. درد سر های مهاجرت های غیر قانونی. جای دو تلنگر خالی بود. یکی به مهاجران که دلیل مهاجرت را مطرح نمی کردند.اگر برای رسیدن به زندگی بهتر مهاجرت می کنند که این همه سختی نباید تحمل کنند و یک تلنگر به دولت که در هر صورت شهروندانش حتی اگر غیر قانونی هم رفته باشند و در کمپ های کشورهای گوناگون گرفتار شده باشند ، باید به کمک دولت متبوعشان دلگرم باشند. این تاتر در سالن تاتر مستقل تهران ساعت ۷ این شبها به روی صحنه می روند.تاتری ها دنیای شیرین تری نسبت به سایر هنرمندان دارند. بعد از پایان تاتر با صابر ابَر و خانم الهام کردا که آنها هم بودند برای خسته نباشید رفتیم پشت صحنه. بعدش هم یک مصاحبه کردم در مورد تاتر که نفهمیدم برای کجا بود.

دیدگاه اسماعیل فلاح پورکارگردان سینما در مورد" نمایش تو با کدام باد می روی ؟ "
نمایش خیلی متفاوتی بود من خیلی خوشم اومد و نسبت به کارهایی که دیدم خیلی حالت تجربی داشت و به نمایش های ابزورد پهلومی زد . نمایشی بود که جسارت کرده بود تا میزانسن را تا پایان ثابت نگه دارد که منجر به این شده بود که درد ایستایی رو تماشاگر هم تجربه کند و به نطر من کار موفق و جالبی بود.

دیدگاه کاوه سجادی حسینی کارگردان سینما در مورد" نمایش تو با کدام باد می روی ؟ "
نمایش تو با کدام باد می روی رو دیدم و دوست دارم دوباره ببینم . پر از تصویر و خیال بود و خیال به این منظمی برام قابل توجه بود. متن داماتیزه شده من رو درگیر شخصیتها ها کرد و ساختار متن به گونه ای بود که از پیچیدگی به سادگی میرسید درست بر خلاف روال معمول که متن ها از سادگی به پیچیدگی می رسند و این مسئله کاربسیار دشواری است و نیازمند این است که ریسک کنیم تا به آن برسیم و برادران هاشمی هم در متن و هم در کارگردانی از پس آن بر آمده بودند. این نمایش را حتمن ببینید . دیدن این نمایش تجربه عجیب و جالبی است.

رهایی بخشی رفتن؛
حرکت از درون و رفتن، شمایل شکسته ای از وجود است. وجود جانت را فرا می گیرد و مانند نوزادی که رحم مادر را ترک می گوید زمان را از آن خویش می کنی. رهایی در رفتن است. به باغ جتسمانی رفتن مسیح. به نینوا رفتن حسین. به سرزمین همسایه رفتن مده آ. به تبای رفتن ادیپ. رفتن همیشه رهایی بخش است. و من صدای رفتن را بر بالهای آهنین زمان شنیدم در اجرای تو با کدام باد می روی؟ اجرایی که در ظریفترین شکل ممکن از فضای حاکم بر صحنه سود می جست. تارهای تنیده شده ی روایت با تمرکز بر ایستایی بازیگران لحظه به لحظه مخاطب را در خود هضم می کند و دنیایی همراه و موازی با مسافرانی سردرگم در برابرت شکل می گیرد. بی هیچ حرکتی، سفری همراه با رنج ها و رویاهای انسانی برای رسیدن به سکون و آرامش آغاز می شود. این نفس واقعی درام است که انسان در پس رنج هایش به سکونی ابدی برسد. این سکون زندگی بخش به تمثیلی اساطیری ختم می شود؛ درختان. آرام ترین موجودات جهان که شاد قرن ها شاهد رنج انسان ها بوده اند. آنچه این اجرا را متمایز می کند روند شکل گیری تغییر در بافت شخصیت های داستان این درام است که دقیقا عکس جریان روایت را طی می کند اما این خصوصیت بازخوردهای خود را دارد؛ خستگی، کلافگی، سردرگمی، ترس، اضطراب، خشم، ترس از مرگ، جنون، رهایی. تجربه ای که شاید مانند قربانی عنکبوتی مغموم در آن دام بیفتید اما ارزش رهایی اش را داشته باشد تا مرز رهایی و آزادی را بر صحنه بو بکشید. شما را با به این تجربه ی زیست بر صحنه دعوت می کنم، همراه با لذت رهایی که آرزوی تمام انسان های آزاده است.
خسته نباشید به جمال و کمال هاشمی عزیزم
و گروه خلاقشان.
ارادتمند شما میثم فرهمندیان.

مخدوش کردن ادراک مخاطب از زیباشناسی تئاتر

تو با کدام باد میروی؟
نام اثر به مخاطب وعده ی نمایشنامه ای با زبان شاعرانه میدهد. شاعرانگی که میتواند رمانتیتیسمِ عریانِ بدون سنخیت با ادراک مخاطب از دنیای امروز را حقنه کند ولی استفادهی جمال هاشمی نویسنده اثر از شاعرانگی زبان برای استحاله ی پوستین انسان است به طبیعت. او این کار را به آرامی، با صبر و حوصله ی تمام انجام میدهد. صبوری که مفهومی فراموش شده برای مخاطب امروز تئاتر است. او به نفع مخاطب صبوری میکند تا سیلیِ رمانتیتیسمِ عریان بر گونههای مخاطب ننشیند. منفعتی که صاحب اثر از آن با خبر است و مخاطب هیجانزده ی امروز هیچ درکی از آن ندارد. او آدمهای نمایشنامه اش را در موقعیتی قرار میدهد که هر کلام و حرکتی آنها را از رسیدن به هدفشان باز میدارد. این وظیفه ی دشوار را نمایشنامه نویس بر عهده ی کمال هاشمی کارگردان نمایش میگذارد که از این موقعیت ایستای فیزیکی تئاتر بسازد. اشاره به کلمه ی ایستای فیزیکی میشود چرا که پویانی درونیِ اجرا، چشم را به این ایستایی ظاهری میبندد. کارگردان با درک این موضوع که این ایستایی فیزیکی میتواند در طول اجرا آزار دهنده شود، تکیه گاه و منطقه ی امن خود برای به روی صحنه بردن این اثر را رسیدن به ریتم و ضرب آهنگ مناسب اجرا میبیند. شاید بتوان گفت در هر شکلی از تئاتر وظیفه ی کارگردان رسیدن به این مقصود است ولی نباید فراموش کرد که وظیفه ی کارگردان این نمایش دو چندان دشوار است. چرا که از خلق تصاویر پویا و هیجانی که مهمترین ابزار این روزهای تئاتر ایران برای ایجاد ریتم مناسب و دستیابی به تحسین مخاطب است، برحذر بوده و با سختکوشی ... دیدن ادامه ›› در تمرین که از ارتباط بازیگران روی صحنه عیان است، مخاطب را با اضطراب آدمهایش همراه میکند. در این حال است که کوچکترین حرکات بازیگران زندگی را ترسیم میکند که باز هم این موفقیت از دل تمرین و سختکوشی حاصل شده است. تمرین که دیگر فراموش شده ی این روزهای تئاتر است. تو با کدام باد میروی به مخاطبینش احترام میگذارد و چشم مخاطب را بر این نکته میگشاید که تئاتر هیجانزده ی امروز که صرفاً کالایی زینتی در سبد طبقه ی بورژوا است، تنها شکل تئاتر نیست. تئاتری که امروز بدون تمرین و با تکیه بر زرق و برق، حاشیه، آدمهای سرشناس، مخاطبین را به سالن ها میکشاند و تصاویر پویایی از هیچ ارائه میدهد. چه بسا که این تئاتر به تشویش و هیجانزدگیِ مسمومِ فرهنگیِ ما دامن میزند. باید ساکن ماند. باید سکوت کرد تا صدای زندگی را شنید. تو با کدام باد میروی به این مهم دست یافته است و میتوان به مخاطبینی که با اثر همراه شدهاند ولی این ادراک تازه از زیباشناسی را هضم نکرده اند گفت، تو با کدام باد میروی زبان سعدی شیراز را دارد. سهل و ممتنع. در آخر خطاب به مخاطبین تئاتر که چشمشان به هنرمندان است و هر آنچه آنها تولید کنند را به چشم غایت فرهنگی میبینند، سوالی را مطرح میکنم؟ "تو با کدام باد میروی؟"

رضا سلیمان تاش
کارشناس ارشد تئاتر
فروردین ماه هزار و سیصد و نود و شش شمسی

سلام
جای خوشحالی است دوستانی که این نمایش را می بینند نظر خود را هم هرچه که هست به نگارش در بیاورند تا زمینه ی گفتگو پیرامون این اثر مهیا شود.
با تشکر از همه دوستانی که نظر خود را ابراز کردند.