- یادداشت الهام کردا در روزنامه شرق

فقط وقتی برای درخت هم، شــعور قائل باشــی، می توانی نمایشــی مثــل «تو با کدام بــاد میروی؟» را بــا تمام وجــودت کار کنی و با تمام حواســت ببینی.
این درهم تنیدگــی واقعیتی که هــر روز به صورتمان می خــورد با آن همه جادو و شــاعرانگی دقیقا چیزی اســت که این روزها باعث کمی عمیــق نگاه کردن به
جهان اطرافمان می شــود. شــعوری که در اثر هست و قطعــا به عنوان بیننده اثر باید با همان شــعور با آن برخورد کرد و اســتحاله ای که شخصیت های نمایش
دچارش می شــوند، بــرای من مثل یــک «رقص روی لیوان هــا»ی دیگر بــود. شــوکه کننده، غیرقابل باور و درک شونده با تمام حواس. نمایش نامه پر از صداهای ذهنی شــخصیت هایش اســت؛ صداهایی که جرئت نمی کنــی بلند آنهــا را بگویــی چون گاهــی خیلی دم دســتی هســتند و گاهی آن قدر شــاعرانه و دور از کلمه های روزمره که در هر دو شــکل ترجیح می دهی آنهــا را برای خودت نگه داری تا بمیری؛ اتفاقی که در دنیای امروز همه ما مدام درگیرش هســتیم. ... دیدن ادامه ›› مدام در
ذهن خود زندگــی می کنیم و مدام تصمیم نمی گیریم و مدام ایســتاده ایم بدون هیچ حرکتی تا روزی که آرام بگیریم.
«تــو با کدام باد میروی؟» بــرای من پر بود از اینها، پر از در آســتانه نگه داشتن همه چیز. پنج بازیگر روی صحنــه هر کدام در مرکز یکــی از نورها که انگار هرکدام در جهان خود ایســتاده بــدون هیچ ارتباطی با دیگــران. در حالی که در ظاهر همه یک خواســته دارند. و درونشــان پر اســت از التهاب و تنش و تمنا و فکر و فکر و... شــعر. و آن قــدر غریب و با تمام وجود از تــو دریغ می کنند که تنها یک حرکت دســت که درفاصله پنج دقیقه باال می آید به بزرگ ترین و پرتمنا ترین حرکــت جهان تبدیل می شــود و دقیقــا این بخش از انتخاب این گروه باعث عمیق ترشــدن تماشاگر نسبت به کار می شود. این نشان ندادن ها در عین واقعی بودن و اینجاست که تو هر کلمه ای، هر حرکتی و هر صدایی را با تمام وجودت درک می کنی. نمایش نامه عجیب جمال هاشمی و جسارتی که در انتخاب سرنوشت شــخصیت ها دارد و کارگردانی کمال هاشمی و طراحی که برای نمایش دارد، فضای عجیبــی را در اختیار تماشــاگر می گــذارد؛ تجربه ای کــه با این همــه اتفاق پر از هیاهــو در تئاتر این روزها متفاوت اســت. کشمکشــی الهام بخش بین درست و
غلط بودن یک اثر هنری. چیزی که به اشــتباه همه ما دچارش هستیم. هیچ اتفاق هنری را براساس درست و غلط بودن نمی تــوان ارزش گذاری کرد. تنها می توان گفت کــدام اثر نــگاه ژرف تری به جهان به انســان و به کلمــات دارند و نمایش «تو با کــدام باد میروی؟» و بازیگرانــش و انتخاب های آنها تــو را مجبور به این کشمکش درونی می کنند.