پیش فروش سه روز سوم نمایش پسران تاریخ از ساعت ١٢ روز چهارشنبه ٢٤ آبان ماه در سایت تیوال آغاز مى شود.
٩ اجرا تا پایان

"به امید پیروزى واقعى، نه در جَنگ که بر جَنگ"
پرونده ى شرق در تاریخ سه شنبه ٩ ابان ١٣٩٦ براى نمایش "پچ پچه هاى پشت خط نبرد" به کارگردانى اشکان خیل نژاد
___________
گفت و گوى دکتر جلایى پور با اشکان خیل نژاد
به هم راه نوشته هایى از محمد کیانوش راد، ابراهیم اصغرزاده، محمدرضا خدایى و على ورامینى
http://sharghdaily.ir/1396/08/09/Main/PDF/13960809-3000-9-449.pdf

http://sharghdaily.ir/1396/08/09/Main/PDF/13960809-3000-11-449.pdf

نمایش «پچ‌پچه‌های پشت خط نبرد» برای آخرین بار تا ١٦ آبان تمدید شد و دیگر تمدید نخواهد شد.
پیش فروش روزهای جدید از سه شنبه ٢ آبان ساعت ١٢ آغاز می‌شود.
دانشجویان مى توانند به هم راه کارت دانشجویى خود هر روز به گیشه ى تاتر شهرزاد مراجعه کنند و به صورت حضورى از تخفیف دانشجویى برخوردار باشند.

گفتگوى اشکان خیل نژاد با روزنامه اعتماد (بابک احمدى)
"تجربه اندیشیدن با فرم اجرا"
با یادداشتى از سیاوش قائدى
"پسران تاریخ کجا ایستاده اند."
دوشنبه، ١٣ شهریور ١٣٩٦

‏http://www.etemadnewspaper.ir/1396/06/13/Main/PDF/13960613-3897-9-69.pdf

سازوبرگ‌های ایدئولوژیکِ دولت و آپاراتوسِ ادبیات/نگاهی به نمایش «پسران تاریخ» نوشته ى عرفان خلاقی در سایت درامانقد
پیش از این نیز آثاری که به موضوعِ ادبیات و نظام آموزش آن پرداخته‌اند نمونه‌هایی معروف و تاثیرگذار بوده‌اند: می‌توان به رمان/فیلم انجمن شاعران مرده (اچ. کلاین بام/ پیتر ویر) یا نمایشنامه‌ی تعلیمِ ریتا (ویلی راسل) و یا حتی اولئانا (دیوید ممت) اشاره کرد. آثاری که گویی در آن‌ها هنر (ادبیات) دست به بازنمایی و فلسفیدن در بابِ خود می‌زند؛ نوعی فرا ادبیات، یا خوانش و نقدی درون‌ماندگار از خویشتن.
تری ایگلتون کتاب ارزشمندِ خود درآمدی بر نظریه‌ی ادبی را با کوششی برای صورت‌بندی و تعریفِ ادبیات از منظرهای گوناگون می‌آغازد. او با برشمردن تلقی‌های رایج در باب چیستیِ ادبیات، آن‌ها را یک‌به‌یک با ارائه‌ی دلایلی مختلف مردود یا نابسنده شمرده و در انتها این بحث را با اعلام این نکته پایان می‌دهد که: ادبیات امری است از جنس–یا درونِ- ایدئولوژی و معطوف به انتقال و ترسیمِ ارزش‌ها – چه درونی (سوبژکتیو) و چه بیرونی (ابژکتیو)-و داوری‌های بالطبع ارزش‌گذارانه به مخاطب خود؛ ارزش‌هایی که هرچند پایدار و مستمر در زمینه‌ها و زمانه‌های (Context) مختلف نیستند، اما این کارکرد غایی خود را همچنان حفظ می‌کنند: «ساختارِ عمدتاً نهانی ارزش‌ها که زیربنای نظرات واقعی ما را تشکیل می‌دهد و آن را القاء می‌کند، بخشی از آن چیزی است که ایدئولوژی نامیده می‌شود…شیوه‌های پیوند گفته‌ها و عقایدمان با ساخت و مناسبات قدرت در جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم…بیشتر آن شیوه‌هایی از احساس، ارزش‌گذاری، دریافت و اعتقاد که به نحوی با بقا و استمرار قدرت اجتماعی رابطه داشته باشد»(ایگلتون،ص22)

حال اگر این تفسیرِ ایگلتون از ادبیات را در کنار تلقی مارکس از ایدئولوژی به‌مثابه‌ی دستگاه باژگونه‌ساز آگاهی (تولید آگاهی کاذب) بگذاریم، ... دیدن ادامه ›› لاجرم باید سری هم به دیگر میراث‌دار مارکس، لویی آلتوسر، بزنیم که میانجیِ اِعمال ایدئولوژی بر جامعه از سوی نهاد قدرت را در آن چیزهایی در روبنای آن می‌داند که آلتوسر آن‌ها را سازوبرگ‌های ایدئولوژیک دولت می‌خواند؛ عناصری همچون قانون، کلیسا (نهاد دین)، نهادهای آموزشی (مدرسه، دانشگاه) و غیره؛ و این آخری، نهاد و نظام ِ آموزشی، درست همان‌جایی است که الن بنِت ساختمانِ عظیمِ «پسران تاریخ» خود را بنا می‌کند: سازوکاری که در آن زبانِ والا (ادبیات) واسطه‌ای می‌شود برای تبیین و پذیرش گفتمان قدرت در میدان عام جامعه و در زیرمیدانِ خاصِ نظام آموزش – چنان که مثلاً پی‌یر بوردیو نیز از بازتولید قدرت در نظام آموزش عالی به میانجی عنصر زبان صحبت می‌کند.

الن بنِت در این متن با مواد و مصالحِ همیشه معزز و پرافتخار ادبیات انگلیسی، همان‌ها‌که لقب گنجینه ادبیات بریتانیا را بر آن نهاده‌اند، به سراغ نقد بی‌رحمانه‌ی جامعه‌ی بریتانیایی نیمه‌ی دوم قرن بیستم به این‌سو می‌رود؛ تاختن به ارزش‌های تاریخی، هویتی، آموزشی، اجتماعی، جنسی و سیاسی این جامعه همان چیزهایی است که متن لحظه‌ای برای برکشیدن و تجسم بخشیدن به آن‌ها پا پس نمی‌کشد. در این مسیر، الن بنِت ارجاعاتی از ادبیات گوتیک گرفته تا شکسپیر، از الیوت گرفته تا هوسمان، از فیلم‌های کالت این جامعه تا سایر عناصر فرهنگ روزمره را در متن خود انباشته می‌کند. انباشتنی که هرلحظه یادآوری می‌کند که چگونه نسلی از نوجوانان این جامعه می‌تواند زیر آوار این کلمات مطنطن، ذره‌ذره و گام‌به‌گام با برجسته ساختنِ ویژگی‌های قومی، زبانی و هویتی خود در جهانی که در حالِ از دست دادنِ ساختار سنتی دولت-ملت خود است، ارزش‌های نوین خود را بر این ذخایر ادبی بنا سازد. بنِت خود در مقدمه‌ی نمایشنامه شرحی از تجربه‌ی زیسته‌ی خود در چنین موقعیتی ارائه می‌دهد: یک مرکز پیش‌دانشگاهی که می‌خواهد نوجوانانِ خود را برای ورود به آنچه آکسبریج – لغتی جعلی از ترکیب دو واژه‌ی آکسفورد و کمبریج- می‌نامد آماده سازد.

در متن، هکتور، معلمی که آموزش ادبیات را به دانش آموزان به عهده دارد، از نظر مدیر این مرکز فاقد کارآمدی لازم برای آماده‌سازی دانش‌آموزان به امتحان ورودی است. او نماینده‌ی نظرگاهی به ادبیات است که لذت‌بردن از آن را مهم‌ترین هدفِ مواجهه با ادبیات می‌داند. لذتی که گویی خود را در ساحتی اروتیک نیز در شخصیت بازیگوشِ هکتور بازنمایی می‌کند. در مقابل، معلم تازه‌وارد و عصاقورت‌داده، ایروین، مأموریت دارد دانش آموزان را با تکنیک‌های سودگرایانه در باب نوشتن مقالات تاریخی آشنا سازد. آشنایی‌ای که نه‌فقط معطوف به هدف ورود به آکسفورد یا کمبریج، بلکه همان سازوبرگِ ایدئولوژیک پیش‌گفته است برای آنچه جامعه‌ی رسمی در قالب نهاد آموزش عالی می‌پسندد، و تصادفی نیست که او هر بار هر کنشِ مربوط به لذت‌جویی را به تعویق می‌اندازد و گفتارش بیشترین شباهت را به ژورنالیسم مرسوم و هوچی‌گر رسانه‌ای شباهت پیدا می‌کند. او در کارِ جاانداختنِ صُوَر ایدئولوژیکی است که هرگونه تمایز هویتی را نادیده می‌انگارد. هکتور و ایروین نماینده‌ی همان اقطاب همیشگیِ جهانِ هنر و ادبیات هستند، دوگانه‌هایی همچون: آپولون و دیونیزوس، هنر (ادبیات) و فلسفه، تاریخ و تخیل، حقیقت و واقعیت. درعین‌حال این دو قطبِ ناهمساز، همچون همه‌ی دوگانه‌های فوق، در لحظاتی به یکدیگر نزدیک نیز می‌شوند؛ اگر هکتور خواستار حقیقت‌‌جویی است از دانش‌آموزان، در مقابل ایروین آن‌ها را به بازنمایی حقیقتی وارونه دعوت می‌کند: «یک قضیه رو پیدا کن، وارونه‌اش کن، حالا برو دنبال اثبات‌کردنش»- به یاد بیاوریم انگاره‌ی آگاهی کاذب (باژگونه) مارکس را از کارکردِ ایدئولوژی. این نزدیک شدنِ دو قطب ناهمساز نیز لامحاله نتیجه‌ای جز فاجعه در بر ندارد: مرگ هکتور و معلولیت ایروین.

نمایشنامه‌ی الن بنِت با ظرافت هرچه‌تمام‌تر با کنارهم‌نهیِ تعاطی و تضارب این دو رویکرد به مقوله‌ی آموزشِ ادبیات و تاریخ به میانجی ارجاعات متعدد هنری، فلسفی، ادبی و تاریخی و احضار بی‌واسطه‌ی آن‌ها بر صحنه و بازنمایی چگونگیِ تأثیر آپاراتوس‌های آموزش و ادبیات بر نسلِ نوِ شهروندان بریتانیایی، می‌کوشد تجربه‌ای گسترده از نقش انقیادآور این نظاماتِ مسلط را به مخاطب خود ارائه کند. تجربه‌ای که باوجود تعدد سرگیجه‌آور و غرابت ارجاعات بینامتنی‌اش برای مخاطب ایرانی، اما همچنان لذت‌بخش و درعین‌حال هول‌آور باقی می‌ماند.

در کنار این‌ها، اجرای اشکان خیل‌نژاد نیز توانسته از پسِ بداعت‌ها و غرابت‌های این متن برآید. طراحی دقیق حرکات و تفسیر روان‌تنی جذاب از شخصیت‌ها در کنارِ گرافیکِ و صدای صحنه، چشم، گوش و ذهن مخاطب را در اختیار خود می‌گیرد-صحنه‌ای که همچون انگاره‌های صلب آموزشی جاری بر بستر آن، نمور و خاکستری و خنثی است در تضاد با رنگارنگی و جنب و جوش بی‌امان شخصیت‌های هستنده بر آن و در اجرایی که نشان از روند تمرینِ طولانی در حوزه‌های مختلف موسیقی، حرکت و بیان برای بازیگرانش دارد. خیل‌نژاد کوشیده با واردکردن عناصری که در متن اصلی وجود ندارد، اما حضورش مخل جریان درام نیست، پیچیدگی‌های معنایی و فرمال موجود در متن را برای مخاطب تسهیل کند. عناصری همچون ساختن شوخی‌های کلامی، بدنی و حرکتی بین شخصیت‌ها، میان‌صحنه‌های موزیکال یا از همه مهم‌تر ایجاد بینامتنیتی جذاب با نمایشنامه‌ی لیرشاه که در متن بنِت وجود ندارد اما در اجرای خیل‌نژاد توانسته حس تردید و لرزان دانش‌آموزان را در میانه‌ی این دو معلم/منظر نشان دهد. از یاد نبریم تفسیر درخشان استنلی کاول در مقاله‌ی معروف خود با نام «بازداری از عشق: خوانشی از شاه لیر» را که چگونه در آن وجوه شک‌انگارانه‌ی شاه لیر را برمی‌شمرد و مدعی می‌شود یکی از مضامین اصلیِ این نمایشنامه این است که «ما ناگزیریم از دانش چشم بپوشیم.» احتمالاً همان‌طور که نظام مرسوم آموزش ادبیاتِ موردنظر بنِت نیز چشم‌پوشی از حقیقت (دانش حقیقی) را تبلیغ می‌کند و عنصر عشقِ نامتعارف نیز این بیان را تشدید می‌کند. خیل‌نژاد در یکی دو مورد حتی از متن نیز پیشی می‌گیرد؛ به‌عنوان‌مثال آنجا که ایروین را ،برخلاف پیشنهاد توضیح صحنه متن، بدون صندلی چرخ‌دار به صحنه می‌فرستد تا در انتها لایه‌ی معنایی مازادی برای او ایجاد کند.

بااین‌همه شور و شر حضور این شخصیت‌ها و جذابیت‌های موسیقایی – چه موسیقیِ زبان و چه موسیقی نت‌ها- نباید چشم‌ها و گوش‌های ما را نسبت به ضعف‌های معدود اجرا ببندد: اینکه در بسیاری از موارد کارگردان با پریدن از ارجاعت بینامتنیِ نمایشنامه و پوشاندنش در تمهیداتِ جذاب پیش‌گفته، خود و مخاطبش را از رویارویی‌ای بی‌واسطه و البته سخت‌خوان با آن‌ها محروم می‌کند؛ معضلی که با کمی تأمل بیشتر بر وجوه دراماتورژیک اثر می‌توانست رخ ندهد. یا جزییات طراحی‌شده برای شخصیت‌ها، فارغ از آن‌هایی که در متن لحاظ شده، گاه ناکافی و شبیه به یکدیگر از آب درمی‌آیند، یا در طول اجرا بازیگران جوانش از حفظ و استمرار این جزییات بازمی‌مانند. در حوزه ترجمه نیز می‌توان با نگاهی دوباره به متنِ در حال اجرا، این تضاد تندوتیز بینِ فرهنگ‌عامه و فرهنگِ والای ادبی را هرچه بیشتر برجسته کرد؛ به‌ویژه در ترجمه‌ی حاضر بر صحنه، این بازنگری در آنجاهایی که این دو ساحت زبانی یکدیگر را قطع و نفی می‌کنند تا به سنتزِ زبانی‌ای مهارناشدنی و بی‌رحم بدل شوند، الزامی و اضطراری به نظر می‌رسد.

درنهایت اما متن-اجرای پسران تاریخ واجد پیشنهاد‌های بی‌بدیلی است برای تآتر ایران. از نحوه‌ی مواجهه‌اش با متون و گنجینه‌های ادبی، تا چگونگی از ریخت انداختن و معاصر کردنشان در جهتِ تیز کردن لبه‌های آخته‌ی نقدِ جامعه‌ی پیرامونی. از تأیید دوباره‌ی معجزه‌ی تمرین و تمرین و تمرین، تا بی‌نیازی صحنه‌ها از حضور چهره‌های «سلبریتی» و غیره.

پسران تاریخ اثری است که در هنگامه‌ی محصولات بنجل و بی‌اثرِ این روزها، هوای تازه‌ای است برای مخاطبان کم‌رمق‌ِ و تآترِ کم‌رمق‌ترش. آن را ببینید و تماشا کنید.

اداى دِینى به تاریخ هنر از دریچه شاعرانگى
گفت و گوى رضا گوران و اشکان خیل نژاد پیرامون پسران تاریخ
به همراه یادداشت هایى از امین عظیمى و اشا صدراشکورى
http://sharghdaily.ir/1396/05/24/Main/PDF/13960524-2937-9-28.pdf
روزنامه شرق، سه شنبه ٢٤ مرداد ماه، صفحه ٩

درنگى بر نظام آموزشى دوشقه شده
یادداشت عبدالرحمن نجل رحیم (عصب پژوه) براى نمایش پسران تاریخ
چاپ شده به تاریخ یکشنبه ٢٢ مردادماه ١٣٩٦/ روزنامه شرق

http://sharghdaily.ir/1396/05/22/Main/PDF/13960522-2935-9-202.pdf

نقد محمد حسن خدایى بر نمایش پسران تاریخ
برساختن تاریخ
روزنامه شرق

الن بنت با نمایش «پسران تاریخ» دهه ٨٠ میلادی انگلستان را بازنمایی می‌کند؛ انگلستان گرفتار تاچریسم که سودای ساختن تاریخ دارد و به همراه ریگانیسم آمریکایی، اقتصاد جهانی را به سمت‌وسوی نئولیبرالیسم سوق می‌دهد؛ تاچری را که در شمایل تابناک زنی مقتدر همچون «خانم لینتات» با بازی قابل اعتنای مریم نورمحمدی، مشاهده می‌کنیم.
زنی که قرار است همراه با معلمانی مانند «هکتور» شاعرمسلک و «ایروین» تاریخ‌دان پسامدرنیست، «پسران» دبیرستانی را تربیت و در نهایت رهسپار دانشگاه‌هایی همچون کمبریج یا آکسفورد کنند. «پسران تاریخ» تأملی در خود مفهوم تاریخ هم هست، تاریخ و نسبت مسئله‌داری که با «گذشته» برقرار می‌کند، تاریخ و البته امکان عاملیت و مشارکت در ساختن آن. اگر معلمی مانند هکتور از تاریخ به مثابه نوعی وقایع گذشته گریزان است و به شعر و ادبیات پناه برده، اگر که برای خانم ... دیدن ادامه ›› لینتات تاریخ امری بیش از اندازه جنسیتی و مردانه است، برای ایروین تازه از راه‌رسیده، تاریخ سلسله‌ای از رویدادهاست که اتفاق افتاده و اکنون می‌توان با تغییر چشم‌انداز و نگاه بی‌طرف و علمی، آن را شرح داد و توضیح‌پذیر کرد. اوج این تنش حل‌ناشدنی را می‌شود در صحنه‌ای مشاهده کرد که هر دو معلم، هکتور و ایروین در کلاس حضور دارند و در باب هولوکاست، نظریه‌پردازی می‌کنند.
کیت جنکیز در کتاب «بازاندیشی تاریخ» نگاه پسامدرنیستی به تاریخ دارد. از نظر او فرق است میان گذشته و روایتی که یک تاریخ‌دان از گذشته به میانجی معرفت‌شناسی خود، ارائه می‌دهد. از این منظر، ایروین را می‌توان یک تاریخ‌دان پسامدرنیستی دانست که برای او گذشته، گذشته است و می‌توان با ابزار علمی، حداکثر به آن نقب زد و معرفتی کسب کرد. در مقابل، کسی مانند هکتور است که گذشته را به میانجی ادبیات، نمایش و نقل‌قول‌هایی گزین‌گویه‌وار از شاعران و نویسندگان معروف، به یاد می‌آورد. یک رویکرد آگامبنی و بنیامینی به تاریخ. همان شرمساری در روایت رنج محذوفان و تمنای رستگاری ابدی‌شان.
رویکرد اشکان خیل‌نژاد به «پسران تاریخ»، کاستن از منطق روایی و رئالیستی و افزودن بر وجه اجرائی است. به‌طور مثال دراماتورژی باعث آن شده که تئاتریکالیته متراکم‌تری را هنگام اجرا مشاهده کنیم. این رویکردی است که گروه اجرائی در بازی‌های غیررئالیستی و اغلب استیلیزه انتخاب کرده است. استعاره‌ای از نهادهای آموزشی که چگونه دانش‌آموزان را ماشین‌وار تربیت می‌کنند و در سازوبرگ ایدئولوژیک نظام آموزش‌وپرورش ادغام می‌شود. بدن‌هایی دفرمه و میل‌های سرکوب‌شده که در مسیرهای به‌شدت کنترل‌شده، در حرکت هستند. از دل این رویکرد بوطیقایی در بحرانی‌کردن بدن‌ها و مشددکردن نیروهاست که فضایی متفاوت از بازنمایی زندگی روزمره به اجرا درمی‌آید. در خشونت وضعیتی که نهاد آموزشی بازتولید می‌کند، شاعرانگی کسی مانند هکتور، کم‌اثر شده و جدیت به جای آن می‌نشیند.
مجید آقاکریمی در نقش هکتور، یادآور همان شخصیت‌ انتزاعی نمایش‌های اولیه جلال تهرانی است که روزگاری در آنها بازی می‌کرد. ژست، بیان و حرکات او، بیش از آنکه بازیگوشی و شاعرانگی هکتور را نمایان کند، روایت ازنفس‌افتادگی و محذوف‌شدن است. حالا می‌توان مجید آقاکریمی را واجد نوعی سبک در بازیگری دانست که به هر نمایشی تشخص بخشیده و مخاطب را کیفور می‌کند.
اشکان خیل‌نژاد، از رئالیسم الن بنت فاصله می‌گیرد تا جهان انتزاعی و خشونت‌آمیز خود را به نمایش بگذارد. او در پی بازنمایی دقیق انگلستان دهه ٨٠ نیست و جهانی درون‌ماندگار با روایتی سوبژکتیو از مناسبات آن دوره خلق می‌کند. آن‌هم در شب تاریک جهان که حتی شعر هم توانایی نجات و رستگاری آن را ندارد. مکان نمایش کلاس‌ درسی است به رنگ سفید که قرار است شفافیت و روشنایی را تداعی ‌کند. نکته اینجاست که حتی روشنایی و سفیدی چشم‌نواز و گاه هراس‌آور کلاس هم به تمامی توان برملاکردن مناسبات پررمزوراز معلمان و دانش‌آموزان را ندارد.
درنهایت اجرای اشکان خیل‌نژاد از نمایش‌نامه‌ تحسین‌شده «پسران تاریخ»، همراه است با کامیابی‌ها و احتمالا دریغ‌های هر نوع تغییر و تفسیر تازه. به هر حال سودای الن بنت با «پسران تاریخ» خود، ساختن تاریخ و مداخله رادیکال در آن است، چه باک اگر که گروه تئاتر تازه به همین تمنا دست به تفسیر و اجرا زده باشند؛ یک کنش از برای ساختن تاریخ.
http://sharghdaily.ir/News/137481/برساختن-تاریخ

«پسران تاریخ» از ٥ مرداد روی صحنه می‌رود.

به گزارش مشاور رسانه‌ای این نمایش، پیش‌فروش نمایش «پسران تاریخ» به کارگردانی اشکان خیل‌نژاد و نوشته الن بنت، با برگردان محسن ابوالحسنی که از هفته اول مرداد ۹۶ اجرای خود را در سالن چهارسوی تئاترشهر آغاز می‌کند، از روز سه شنبه ٢٧ تیرماه ساعت ١٢ در سایت تیوال شروع مى‌شود.
بازیگران این نمایش (به ترتیب حروف الفبا) محسن ابوالحسنی، مجید آقاکریمى، مهرداد بابایى، سینا بالاهنگ، محمد برهمنى، سجاد حمیدیان، حامد رسولى، حمید رحیمى، مهدى شاهدى، مریم نورمحمدى و امیرمسعود واعظ تهرانی هستند.
گروه تئاتر تازه پس از اجراهای «پچ‌پچه‌های پشت خط نبرد»، «بالاخره این زندگى مال کیه؟»، «ویران»، «کامنت»، «پرده‌ى سوم صحنه‌ی چهارم» و «مرگ هوتن» جدیدترین اثر خود، «پسران تاریخ» را از هفته اول مردادماه در سالن چارسو روی صحنه مى‌برد.
دیگر عوامل این نمایش ... دیدن ادامه ›› عبارتند از:
طراح صحنه: اشکان خیل‌نژاد، مشاور و مجری صحنه: محمد موسوی، طراح نور: محمد رسولی، طراح لباس: مریم نورمحمدی، طراح پوستر و بروشور: مهدی دوایی، طراح گریم: سارا اسکندری، طراح صدا: حانیه موسوی و صبا تقوى، عکاس: مهرداد متجلی، مشاور هنرى: یوسف باپیرى و مجتبى کریمی، مدیر تولید: مهرداد بها‌ءالدینی، دستیار کارگردان: شیما اسماعیل‌زاده، مشاور رسانه و مدیر روابط عمومی: عسل عباسیان، تبلیغات مجازی: امیر قالیچی و ساخت و تدوین تیز‌رهای تبلیغاتی: مریم دیهول .همچنین گروه تبلیغات وی‌یو مدیریت تبلیغات این تئاتر را برعهده دارد.
اشکان خیل‌نژاد، کارگردان تئاتر و دانش‌آموخته دانشگاه‌های تهران و تربیت مدرس، از اعضای حلقه تئاتر دانشگاهی ایران است.