محمد طالبی فعال هنری

با وجود برخی سکانس ها و صحنه های با نمک فیلم به شدت دچار به سانتیمانتالیسم شده است. دیالوگ هایی که شعاری هستند و امین حیایی ای که بازی اش چنگی به دل نمیزند.
افت اسفناک رسول صدر عاملی (که نمیدانم چرا در اینجا به اشتباه نام کارگردان را مهدی نوروزیان زده است!) کاملا در فیلم جدیدش مشهود است.
از معدود نکات مثبت دیگر فیلم شخصیت پردازی کاراکتر «زیبا» است که تا حدودی پرداخت خوبی دارد اما در کل فیلم اصلا درنیامده.
نمره من ۲ از ۵

منو میشناسی ... من ... من خیلی وقته که دیگه «من» نیستم ...
تئاتر بی چیز قرار نیست همیشه و همه جا به معنای واقعی بی چیز باشد ، لازم هم نیست زرق و برق اضافی و غیراضافی داشته تا بتواند جایگاه خود را در دل مخاطبان محکم کرده و هویت خود را فریاد بزند ، هویتی که هر اجرایی به دنبال آن است: مرا ببینید! مرا بشنوید! مرا لمس کنید! مرا به یاد بیاورید! من حاصل یک اتفاق نه چندان ساده و نه چندان پیچیده از تراوشات خالقانم هستم!
گاهی پیش می آید که بی چیزترین اجرای بدست آمده بیشتر از همیشه‌ی خود باچیز است ... نگاه ها، احساسات، رنگ ها ، سرکشی ها ، خشم ها ... آشوب ها ... چشم ها ... چشم ها ... چشم ها
اجرای امیر سفیری اینگونه عرض اندام خود را به ما نشان میدهد ، دیبا سمن نیز بر روی صحنه رقص غریبی که برای عده از ما ممکن است غریب باشد و برای عده ای دیگر قریب ، انجام میدهد. گاهی پای هر دو لغزشی هایی دارد اما جای پا محکم است تا پارادوکس هویت و بی هویتی خود را بیشتر از گذشته در محکمه‌ی ذهن های ما فریاد بزنند و این ملغمه‌ی خوش آب و رنگ بی چیز ، یکی از باچیزترین جلوه های هنری برای اکثر قریب به اتفاق مخاطبان است.
منو میشناسی ... من خیلی وقته نیستم ...
نمره من: ۳ از ۵