امیر اسعدی فعال هنری

برای کسانی ک شعرهای فرا فرم دوست دارند:

با دست من گلوی کسی را بریده اند
سروده های:حامد ابراهیم پور


(محشرههههههههه)



داش آکل

نشست گوشه­ی در ، بند کفش را شل کرد
کمی مردد شد ، لحظه ای تأمل کرد
سپس شنید صدای تو را : - بفرمایید
تو آمدی بیرون ... دیدن ادامه ›› ، دستپاچه شد ، هُل کرد !
قرار بود بگوید که دوستت دارد
قرار بود بگوید ....خجالتش گل کرد !
و بعد شهر شب و اشک های داش آکل ....

تمام کوچه به جشنت شدند مهمان و
تمام شهر برای شما چراغان و
نشسته ای – سبدی گل ، میان تور سپید –
کنار آینه و شمعدان و قرآن و
کنار دست تو با چشم خیس می خندد
سرش به برف نشسته ست چون زمستان و
مچاله از سلول اتاق بیرون زد
و کوچه ها که شبیه حیاط زندان و
هوای مضطرب نیمه های آبان بود
چه دیر می گذرد عصرهای آبان و
لقد خَلَقنا الانسانَ فی َکبَد می خواند
مگر تمام شود رنج های انسان و
اگر بناست که داش آکل کسی باشی
چه فرق دارد شیراز یا که تهران و
برای مرگ نیازی به کاک رستم نیست
فقط ندیدن لبخندهای مرجان و
حضور قاطع غم کافی است تا بروی
اسیر مرگ شوی گوشه­ی خیابان و
شبیه لحظه­ی جان کندنِ رضا موتوری
شبیه سوختن چشم های سلطان و
شبیه قیصر یک جور تازه جان دادن
بدون مرگ رسیدن به خط پایان و
بعید نیست خودت قاتل خودت باشی...

کشان کشان آمد تا به خانه­ی تو رسید
کشان کشان آمد ، درد را تحمل کرد
تو آمدی بیرون : گونه هاش قرمز شد
تو آمدی ، خونش روی خاک قُل قُل کرد
نیاز داشت بگوید که دوستت دارد
نیاز داشت بگوید .... خجالتش گل کرد !

برایت گریه کردم تا که باران را ببینی
برایت مرده ام,تا مرگ آسان را ببینی
برایت تا سحر,من در خیابان شعر گفتم
نبودی حال و احوال خیابان را ببینی
تو رفتی و نماندی تا که بازم
بشینی آشتیِ شهر و زندان را ببینی
برایم شعری از احوال شیرازت نوشتی
همان بهتر نبودی تا که تهران را ببینی
برایت گریه کردم,گریه کردم,گریه کردم
برایت گریه کردم تاکه باران را ببینی




(جای نگاهت,روی دیوارم درد میکند....!!!)

"آدامس خرسی"

عکس برگردان های آدامس خرسی
از دیدار من برای تو
هیجان بیشتری داشت

نگاه میکنم...
به آدامس خرسی

می خندد...
به من،
به حماقتم

و من چقدر ساده بودم...
که میان چشم هایمان،
میان دست هایمان
چیزهای زیادی جز آدامس ... دیدن ادامه ›› خرسی
ساخته بودم

ولی تو به سادگی ترکاندن آدامست

مرا
و تمام المان های شعر شدن
را از بین بردی.



(از مستراح که میام بیرون دیگه حال زندگی کردن ندارم.

جایی که فقط اونجا میشه آزادی رو دید.....)

نگاه سرد تو
از دستان سرد پدر پیشی گرفت....

سرد گرم بود..

هیچ سردخانه ای
توان اینهمه سرمارا نداشت
و
آتش گرفت...

سپیده گذشت..
سحر تمام شد...
اما روز نشد...

بهار مسخ شد
و تا ابد گفت:
من زمستانم...

پکها تلختر شدند
و من
همچنان سکوت را
میدوزم به لبهایی
که توان گفتن هیچ چیز را ندارند...


(تقدیم به دوست خیلی خوبم)

اردیبهشت نه..که اردی جهنم است...

رنگ لاکت که به ناخن نشته است.....





(سبا:اگه باوفا باشم چیکار میکنی؟
محسن:نباش عزیزم..اگه نباشی..جاده تهران-تبریز و میدو ام...تا بجای اشک عرق بریزم)

من
برای تو
آهسته تعریف شده ام...

تند نمیروم بانو....

این روز ها
شک را
به یقینِ نبودنت ترجیح میدهم.....!!!

(نمیخوانی شعار هایم را....و شعرهایم کهنه میشوند)

عشق مثل یک اواز دور و نغمه ایی افسونگر و غمگینی است که آدمی زشت و بد منظر آنرا میخواند.!نباید جلو رفت و از نزدیک

به آن نگاه کرد!!!!!(صادق هدایت)

سالمرگ مرد تنهای کوچه های پاریس.چشم و چراغ کافه نادری تهران..هادی صداقت....کلاغ پیرمرد خنزر پنزری...

صادق هدایت بر شما هنر دوستان تسلیت باد....

باشد تا که روزی برسد فریادهای پر ملالش را بشنویم و به گوش جهانیان که نه....به گوش خودمان برسانیم....


یا هو...

امیر اسعدی

1391/1/19

"دختر گرجستانی"

آنروز ها را
امروز بیاد نمیاورند..
زخمهای قلبمان
سطحی تر بود و هیچ پرنده ای
نامش لاشخور نبود....
زیبای کوچک گرجستانی...
امروز را فردا ها بیاد آر.....



(وقتی که پیرشوی

پنجه کلاغ گوشه چشمت..

از هر پرستوی جوانی

عزیزتر است

برای من...)

زلیخا بودی و
یوسف وار نگاهت کردم....

حیف آن سر که جای انگشتانم بریدم....




(چهارشنبه های من از وقتی ک رفتی سوخت....سالهاست عید من تحویل نمیشود)

"مترسک"

از من نترسید...
من زنده نیستم...
در مزرعه ای زندگی میکنم...!!!؟؟
اما زنده نیستم...
من عروسک کلاغان هستم...
تنها به بازی گرفته شده ام...
از من نترسید...
من
به بازی نمیگیرم...
از من نترسید....


(استخوانهایم را جمع میکنم برای دوباره دوست داشتن)

"پاریس تا خدا "

همچون اب گل الودی هستم
که به زورمیکشم خود را
در کوچه ی 36.
توهم کافکا انتظار زیادیست..
مییترسم...
صدای بوف کور نیست؟؟؟..

............................................

سنگ فرش شانزالیزه
حتی بیدهای خیابان را
مجنون کرد.
چیزی ندید ... دیدن ادامه ›› مرا
و من نفهمیدم
پاریس شب قشنگی دارد یا روز دلربایی....؟؟؟؟

............................................

لبخند زنی زیبا..روسپی...
اما
پاکدامن...
بزرگوار...
بی توجه به او
جسد زندگیم را
تشیع میکنم....
باید به خدا رسید..
پس شروع میکنم
مراحل عرفان را...

پکی عمیق
بازدم
سه کام حبس...
و حالا ایفل
با تمام هیبتش
در دریای شوری غرق میشود...!!!!


(طفلک پیر شده از بس مرده)*

*فیلم مادر(اکبر عبدی)

همیشه سایه ای در خانه اش بود
سگی ولگرد هم آواره اش بود
نمی دانم چه شد با سایه ها رفت
گمونم خنزری همسایه اش بود
(((در انتهای هرپاییز وقتی شمارش سایه هایت تمام شد تو تنهانگران سایه ای بودی که به پای ترز افتاده بود)))

زادروزت مبارک

مادران جای دختران

هدیه ی روز عشق خریدند

مبادا که پای دخترانشان

به خیابان ها باز شود.

-------------------------------

مراقب شعر هایت باش

صدای جیغ کاغذ هارا ببین

وقتی مچاله شان میکنی.





(گفتم چگونه میکشی و زنده میکنی؟
.
.
.
.
.
.
از یک نگاه کشت و نگاه دگر فکند )

شعری می سرایم بر تن دیوار همواره بی تاب نوازش های عاشقانه،در وصف بیداری دو باره ی این دیوار بی تنهایی

سرشار از تب تند تنهاییهامان.

(عاشقانه ای برای دیوار)


تمام کج راهه ی دیوار را،تا ثریا که نه

تا دیدار تو رام رام گویان گفتم و گذشتم

گاهی رؤیایم رؤیای یوسف شدو برآورده

و گاهی دون ... دیدن ادامه ›› کیشت شدم و بد آوردم

عیسی نوشت:تو به بهشت میروی حتی اگر سنگ باران شوی

اما هیچ وقت انجیل نخواندم!

حالا رسیدم به تو

در آیینه ی نگاهت شالیزاری بود

راز انگیز و همیشگی

آینه شدی برایم

و هنگامی که قرص درشت قرمزی در دریا شسته می شد

مادران مسخ شده از مرگ فرزندان،درد زایمان می کشیدند



خنکای خیال دلم:

پر از راه بودم و به بیراهه ی تو کج کردم

ساعت از نیمه شب گذشت

بی خانمان ها یا خواب بودند و یا در حال رفتن می مردند

عارفان که نه،مرتاضان زندگی را به سخره گرفتند

و من سجده کردم در برابر خدایانی بی سخن و مسخ در برهوت برهنگی


(مجازی بودنت را دوست دارم)

روزگار در گیر و دار حول بود و عجیب و مبهم

(مجازی بودنت را دوست دارم)

روزگار هیچ چیز واقعی نشان نداد

حال امشب بی آن که مژه بر هم زنم نگاهت می کنم

تو دوست داشتنی ترین آخرین فنجان قهوه ای.