دوست عزیز حسین big.h
من نمایش رو دیدم و اتفاقا مخاطب حرفهای تیاتر هم هستم. چه توی اهواز و چه توی تهران. من اصالتا اهوازی هستم و اقای فقیهی هم خیلی خوب میشناسم کاراهای ایشون رو دنبال میکنم.
من کار بد از ایشون ندیدم. به جرات میتونم بگم بازی بد که هیچوقت ندیدم. واقعا ازین نمایش لذت بردم چون نمایش بر پایه مینیمال و و بدون ادا و اصول و با فضاسازی های درست و به جا مسیر خودش رو طی میکرد.
نمایشنامه هم کاملا مدرن خط داستانی رو پیش میبرد و توی نقطه دراماتیکش دقیقا درست مسیر داستانی رو تغییر میداد و باید خدمتتون بگم که این نمایش فقط درباره مارلون براندو نبود. اون چیزی که ما دیدیم و در زیر لایه های متن و فضاسازی با باز و بسته شدن در ها نقد و چالشی بود بر جوامع استسمارگر و صنعت سینمایی که ادم های بزرگش رو میون چرخ دنده های خودش له میکنه.
نمایش مارلون براندو اتفاقا مسیر درست رو پیش رفت. با سکوت هایی که در جای مناسب انتخاب شده بود. سکوت هایی که ریتم درونی داشتن و به جا بودن و ما هرلحظه منتظر اتفاق دیگهای بودیم و این ریتم درست است. یعنی سیر داستانی درست و
... دیدن ادامه ››
روایت بازی.
من فکر میکنم نباید وقتی نقد علمی رو نمیدونیم دست به نقد بزنیم چون نقد یه تخصص علمی ست. شما در پایان مطلبتون نوشتید من به عنوان یک بیننده معمولی نظر دادم! نظر دادن و نقد کردن دوتا چیز متفاوتن. فکر میکنم ادبیات شما رو هرکسی بخونه متوجه میشه با اقای فقیهی خصومت شخصی دارید تا اینکه بخوابد نقد علمی کنید وگرنه حرف های غیر علمی نمیزدید. فقط برای تخریب شخصیت ها.
در پایان باید بگم من فضای هنری اهواز رو خیلی خوب میشناسم و میدونم هرکسی کار خودش رو درست انجام بده باهاش بد میشن و همونطور که خود اقای فقیهی گفتن باید بگم تیاتر سکوت است و سکوت. این سکوت ها به تیاتر معنا میدن.