یاداشت خسرو نقیبی(منقد و فیلمنامه نویس)

یکی از آخرین دشت‌های جشنواره‌ای مان «جیب بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی بود. یک عاشقانه‌ی شهری آرام که بیش از هر چیز، نوید حضور پررنگ‌تر اسعدی را به عنوان یک کارگردان کاربلد در دل جریان حرفه‌ای سینمای ایران می‌دهد.
او را در یکی از سانس‌های خلوت جشنواره‌ی بیست و هشتم کشف کردیم. وقتی کسی چیز چندانی از «حوالی اتوبان» نمی‌دانست و کارگردانی حساب شده و قاب‌های فکرشده‌ی فیلم، یک غافلگیری تمام عیار شد. حالا، در فیلم دوم، اسعدی با یک مدیر فیلمبرداری دیگر،‌‌ همان قاب بندی و میزانسن‌ها را (و در جاهایی درست‌تر و نفس گیر‌تر) دوباره پیش چشم می‌گذارد تا ثابت شود آن چه جلوی دوربینَ ش می‌رود، سلیقه و نگاه خودش است. اصلن شاید مهم‌ترین ویژگی «جیب بر خیابان جنوبی» همین باشد: سلیقه و نگاه، پشتَ ش است. نگاه کنید به فصل فرار از بازار و ادامه‌ی آن، تا زمانی که با دختر تنها می‌مانیم، که به یک ضیافت بصری تمام عیار بدل شده. ضد نور‌ها، قطع پیاپی نماهای حرکتی به پلان‌های باز ایستا و ریتم نرمی که پارادوکسَ ش با اکشن جاری در صحنه، از‌‌ همان «نگاه» می‌آید.