مثل ِ رد ِ دانه های ِسُرخ ِ انار
روی ِ برف ِ نو،
همه جـــــــا را پوشانده ،
و پرسه می زند این حوالی
مرگــــــــــــ بوی گسی دارد،
نه شبیه بوی ِ خوش ِ شالیزار،
نه به تندی یک استکان زنجبیل،
و رنگی دارد به زیبایی عاشقانه های ِ شب،
ترس هــــــم بیداد می کُند ،
قبل از رسیدنش ،
بی مقدمه سَر می کشم ،
مخلوط ِ پرتغالی پُر از گناهم را ،
یک ستاره کمتر،
به کـُجای ِ آســمان بر می خــــورد؟؟