هفته پیش یک تئاتر رفتم که سه بازیگر داشت و دو تا از آنها نقش کلی آدم متفاوت را بازی می کردند، اما این تئاتر برعکس بود، شش نفر جای یک نقش بازی می کردند و خیلی برای من این تکنیک جدید و خلاقانه بود و هماهنگ کردن اینهمه بازیگر، اون هم در این سالن کوچک، خیلی کار سختیست. احسنت و صد آفرین به کارگردان کار.
دانشگاه خواجه نصیر که من سالها پیش در آن درس خواندم، با تخفیف ما را به تیاتر های معمولا خوب می برد، برای روز دوشنبه فراخوان این تئاتر را داد. من رفتم همه کامنت های زیرش را خواندم و دیدم خیلی دوست دارم بیام، اما همراهم نمی توانست بیاید، در نتیجه بلیط روز سه شنبه را خریدیم. بعدا نوشته شد که این روز، روز پایانی است. اون روز هم من خیلی کارهای مهم داشتم و وقت کم. آمدم به نمایش، و واقعا ارزشش را داشت.
اون بیست دقیقه اول هم که بعضی در کامنت ها نوشته بودند که اضافه است اصلا به نظر من اضافه نبود. نشون می داد که کارگردان با یک گروه آماتور چه مشکلاتی ممکنه براش پیش بیاد و از چی به چی رسید!
این که یک قسمت هایی همزمان به زبان انگلیسی هم بود، من خیلی دوست داشتم! چون متن شکسپیر انگلیسیش سخت و قدیمیه.
یکی هم در کامنت ها راهنمایی کرده بود که بهتره قبلا نمایشنامه هملت را خوانده باشید، دستش درد نکنه، منم رفتم در ویکی پدیا خلاصش را خواندم و باعث شد که خیلی بیشتر از نمایش بتونم استفاده کنم.