کیف کردم از بازی بی نظیر صابر ابر، ( با اینکه به شخصه چندان طرفدارشون نیستم در بازیگری. ) بازی در سکوت سرکار خانوم فاطمه نقوی و اقتباس بی نظیری که انجام شده بود.( متن های اینستاگرمی مهدی یزدانی خرم رو دوست ندارم اما دو کتاب خون خورده و سرخ سفید رو از ایشون خونده بودم که به شدت دوست داشتم و به امید اون ها رفتم و خوشحالم که امیدم تبدیل به نا‌امیدی نشد.) طراحی صحنه به وجدم آورد و با انتخاب موسیقی از آصف آویدان عزیزم روحم پرواز کرد. صحنه ی بازی با نور و سایه هم روحم رو جلا داد. بروشوری هم که فرهاد فزونی طراحیش کرده باشه خب معلومه که به بهترین شکل به محتوای نمایش نزدیکه و اصلا چه قدر خوشحالم که به مخاطب احترام گذاشتید و بروشور رو از اجرا حذف نکردید! همه چیز باهم مچ بود و عالی. تنها نکته ای که شما باید توی انتخاب نمایش بهش دقت کنید اینه که کلا مونولوگ دوست دارید یا خیر و اگر هم اولین تجربه تون هست این کار رو بهتون پیشنهاد می کنم. سر نمایش “همان چهار دقیقه” هم به این نتیجه رسیدم که صابر ابر به شدت کارگردان بهتری هست نسبت به بازیگر ولی بازیشون هم در این نمایش میخکوبم کرد و برای یک ساعت من رو از جهان اطرافم جدا. آخ که چه یک ساعت خوبی بود و آخ که چه جو خوبی داشت دیشب سالن. همه میخکوب؛ نه کسی با گوشی کار کرد، نه تلفنی زنگ خورد نه نور ساعت هوشمندی توی چشم زد. دوست دارم علاوه بر عوامل نمایش از تماشاگرای فهیمی که دیشب سانس ۱۹ به تماشای این کار نشستن هم تشکر کنم که این یک ساعت فوق العاده رو به من هدیه دادند.