دلم یه اجرای بی‌ادعا و بی‌سروصدا می‌خواد؛
توو یه سالن کوچیک، با دو سه تا بازیگر ناشناخته ولی با عشق و انگیزه، که زندگی رو اجرا کنن؛
بدون ادا و اصول، بدون هیاهو؛
از اون نمایشا که وقتی از سالن میای بیرون شبیه وقتایی که دست از هم‌زدن شربت خاکشیر می‌کشی، تازه کل دیالوگا ته‌نشین می‌شن.
چرا نیست؟
چرا همه‌چی انقد نخواستنیه؟