... دنبال واژه ای بودم که به استعاره بگیرم، شاید اینچنین بتوانم بهتر دکتر مسعود دلخواه عزیز و گروهش را معنی کنم. او همچون استاد فرش بافی، تار و پود ابریشمین این فرش پر نقش رو به هم گره زده بود و من که به معجزه باوری نداشتم، باور کردم که این همان قالی سلیمان است و اندیشه را سوار دارد.
شگفت نیست که همه حاضرین در سالن همچون مجنونی مفتون لیلی، سه و نیم ساعت در پی نمایش بودند، من مسخ شده بودم، این تعداد زیاد پرسوناژها و سازمان دهی بجا و ریتمیک میزانسن ها من رو در فضایی چند بعدی قرار داده بود ، انگار در دل یک مستند قرار گرفته بودم، موسیقی پرفورمنس، آکساسوار صحنه موجز و انتزاعی، لباس واقع گرایانه و ساده، عاری از رنگ های تند، تا ما از راز آشکار نمایش دور نشیم، و چه خوب تکنیک فاصله گذاری در نمایش رو اجرا کرد تا من بیننده دچار احساسات آنی نشوم و سیال بودن واقعی زندگی رو گم نکنم.
بله انتخاب نمایش نامه هایی چنین هوشمندانه از دکتر دلخواه نشان از استمرار و تاکید ذهن و بیان این هنرمند، بر شیرینی اندیشیدن و تلخی جهالت است.
این که ما دچار تسلسل اشتباه شدیم یا نه؟ اینکه آن چیز که هست مطلوب ماست یا باید مطلوب خود بدانیم! اینکه ماندن بهتره یا ماندگاری؟... و اینکه برای مانا شدن باید، باید زندگی کرد با خورشید با ماه با آب با عشق با غرور با شیطنت با مهربانی با سادگی با زیرکی و... با اندیشیدن و گاهی هم رها بودن از هر چیز و هر کس.
به اندازه بیکران تشکر و دمتون گرم و باز هم منتظر کارهای بعدی هستم.