تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
مجموعه تئاتر لبخندS3 > com/org | (HTTPS) 78.157.41.91 : 21:43:44
ما جانِ ناقابلی داریم
چند روز پیش با یکی از دوستان نشسته بودیم و در موردِ شارلی ابدو صحبت می‌کردیم.
او می‌گفت به عنوان آدمی که سال‌ها در فرانسه زندگی کرده و در جریان همه‌ی اتفاقاتِ آن کشور است به هیچ عنوان از شارلی ابدو بودن حمایت نمی‌کند | بلکه کسانی را که این حرکت را انجام دادند را جوگیر و بی‌اطلاع ... دیدن ادامه ›› می‌داند.
خودِ من یکی از کسانی بودم که بنا بر دلایلی از شارلی ابدو بودن حمایت کرده بودم | اما معمولاً در این مدل بحث‌ها سکوت می‌کنم تا به طورِ کامل نظرِ طرفِ مقابل را بشنوم...
صحبت‌های‌مان به جایی رسید که از او پرسیدم:"یعنی تو کشته شدنِ آن روزنامه‌نگارها را تایید می‌کنی؟".
پوزخندی زد و پاسخ داد:"چه کسی کشتن را تایید می‌کند؟ معلوم است که کسی کشتن را تایید نمی‌کند...این چه سوالی‌ست که مدام می‌پرسید؟".
نمی‌خواهم بگویم که صحبت‌های دوست را تایید می‌کنم یا تکذیب | فقط این را می‌توانم بگویم که او خاورمیانه را نمی‌شناسد و نمی‌داند که بحثِ اصلیِ امروز همان تایید کردن یا نکردنِ کشتن است.
همین چند روز پیش بود که در جریانِ توهینِ برنامه‌ی فیتیله به ترک‌ها | وبسایتِ خبریِ فردا یک نظرسنجی گذاشت و سوال این بود:"با توجه به حسن سابقه و عذرخواهی فیتیله‌ای‌ها چه مجازاتی را برای آن‌ها پیشنهاد می‌دهید؟"
و شاید باورتان نشود | یکی از گزینه‌ها این بود:"اعدام در میدانِ شهرداری تبریز" و درصدِ زیادی از کسانی که در نظرسنجی شرکت کردند به این گزینه رای دادند.
فکرش را بکنید | عمو فیتیله‌ای‌ها | کسانی که اول یک برنامه کودک بودند و بعد دست و پا دراوردند | کسانی که آن‌ها را از عمه و عمو‌های‌مان بیشتر دیده‌ایم....
درست است | یک همچین وبسایتی معیار مناسبی نیست | اما مسئله اینجاست که همچین وبسایتی هست | و همچین سوالی به راحتی طرح می‌شود | و گروهی به راحتی به همچین گزینه‌ای رای می‌دهند.
و دیگر همه به خوبی می‌دانیم همچنان یکی از تفریحات گروهی از مردم این است که بروند اعدام تماشا کنند و تخمه بشکنند | اعدام مصداقِ قتلی دوباره است و کسی که این کار را می‌کند بدونِ شک در قتلِ مجرم شریک است.
از آن طرف قهرمان ملت قاسم سلیمانی‌ای شده‌است که جز کشتن کار دیگری بلد نیست و ملت او را دوست دارند چون به خوبی بلد است دشمنان را بکشد.
وقتی که بحثِ اعدام‌های شصت پیش می‌آید | خیلی از ما تهِ دل‌مان می‌گوییم:"این کشت و کشتارها در شروع راه هر انقلابی طبیعی‌ست" | و خودمان در خودمان می‌دانیم که اگر فردا تحولاتِ دیگری در کشور پدید آید | بارِ دیگر به کشته شدنِ رهبرانِ و سیاست‌مدارانِ فعلی‌مان فکر خواهیم کرد.
حال به تازگی در پاریس حملات تروریستی صورت گرفته‌است و عده‌ی زیادی کشته شده‌اند | بحث بر سرِ این است که چرا وقتی که تعداد زیادی انسان در سوریه و فلسطین و لبنان و ... کشته شدند کسی صدایش در نیامد؟ و در همین گوشه و کنارها کم نبودند کسانی که گفتند کشته شدن حقِ‌شان بود...
بحثِ این‌روزهای فضای مجازی بر سرِ زشت و کثیف بودن ترور و قتل نیست | بر سر این است که برای کشته شدن چه کسی باید بیشتر گریه کنیم؟
وقتی که به خاورمیانه می‌رسیم | نمی‌توانیم از مرگ راحت بگذریم | نمی‌توانیم از کشته شدن راحت بگذریم | نمی‌توانیم راحت بگوییم که هیچ‌کس کشتن را تایید نمی‌کند...
ما در خاورمیانه روزی چند بار از صبح که از خواب بیدار می‌شویم تا شب که چشمان‌ماان را ببندیم چندین بار همدیگر را می‌کشیم.
ما برای صلح مدام می‌جنگیم غافل از اینکه بدانیم صلح با جنگ به دست نخواهد آمد.
از: کیومرث مرزبان
چند روز پیش با یکی از دوستان نشسته بودیم و در موردِ شارلی ابدو صحبت می‌کردیم.
او می‌گفت به عنوان آدمی که سال‌ها در فرانسه زندگی کرده و در جریان همه‌ی اتفاقاتِ آن کشور است به هیچ عنوان از شارلی ابدو بودن حمایت نمی‌کند | بلکه کسانی را که این حرکت را انجام دادند را جوگیر و بی‌اطلاع ... دیدن ادامه ›› می‌داند.
خودِ من یکی از کسانی بودم که بنا بر دلایلی از شارلی ابدو بودن حمایت کرده بودم | اما معمولاً در این مدل بحث‌ها سکوت می‌کنم تا به طورِ کامل نظرِ طرفِ مقابل را بشنوم...
صحبت‌های‌مان به جایی رسید که از او پرسیدم:"یعنی تو کشته شدنِ آن روزنامه‌نگارها را تایید می‌کنی؟".
پوزخندی زد و پاسخ داد:"چه کسی کشتن را تایید می‌کند؟ معلوم است که کسی کشتن را تایید نمی‌کند...این چه سوالی‌ست که مدام می‌پرسید؟".
نمی‌خواهم بگویم که صحبت‌های دوست را تایید می‌کنم یا تکذیب | فقط این را می‌توانم بگویم که او خاورمیانه را نمی‌شناسد و نمی‌داند که بحثِ اصلیِ امروز همان تایید کردن یا نکردنِ کشتن است.
همین چند روز پیش بود که در جریانِ توهینِ برنامه‌ی فیتیله به ترک‌ها | وبسایتِ خبریِ فردا یک نظرسنجی گذاشت و سوال این بود:"با توجه به حسن سابقه و عذرخواهی فیتیله‌ای‌ها چه مجازاتی را برای آن‌ها پیشنهاد می‌دهید؟"
و شاید باورتان نشود | یکی از گزینه‌ها این بود:"اعدام در میدانِ شهرداری تبریز" و درصدِ زیادی از کسانی که در نظرسنجی شرکت کردند به این گزینه رای دادند.
فکرش را بکنید | عمو فیتیله‌ای‌ها | کسانی که اول یک برنامه کودک بودند و بعد دست و پا دراوردند | کسانی که آن‌ها را از عمه و عمو‌های‌مان بیشتر دیده‌ایم....
درست است | یک همچین وبسایتی معیار مناسبی نیست | اما مسئله اینجاست که همچین وبسایتی هست | و همچین سوالی به راحتی طرح می‌شود | و گروهی به راحتی به همچین گزینه‌ای رای می‌دهند.
و دیگر همه به خوبی می‌دانیم همچنان یکی از تفریحات گروهی از مردم این است که بروند اعدام تماشا کنند و تخمه بشکنند | اعدام مصداقِ قتلی دوباره است و کسی که این کار را می‌کند بدونِ شک در قتلِ مجرم شریک است.
از آن طرف قهرمان ملت قاسم سلیمانی‌ای شده‌است که جز کشتن کار دیگری بلد نیست و ملت او را دوست دارند چون به خوبی بلد است دشمنان را بکشد.
وقتی که بحثِ اعدام‌های شصت پیش می‌آید | خیلی از ما تهِ دل‌مان می‌گوییم:"این کشت و کشتارها در شروع راه هر انقلابی طبیعی‌ست" | و خودمان در خودمان می‌دانیم که اگر فردا تحولاتِ دیگری در کشور پدید آید | بارِ دیگر به کشته شدنِ رهبرانِ و سیاست‌مدارانِ فعلی‌مان فکر خواهیم کرد.
حال به تازگی در پاریس حملات تروریستی صورت گرفته‌است و عده‌ی زیادی کشته شده‌اند | بحث بر سرِ این است که چرا وقتی که تعداد زیادی انسان در سوریه و فلسطین و لبنان و ... کشته شدند کسی صدایش در نیامد؟ و در همین گوشه و کنارها کم نبودند کسانی که گفتند کشته شدن حقِ‌شان بود...
بحثِ این‌روزهای فضای مجازی بر سرِ زشت و کثیف بودن ترور و قتل نیست | بر سر این است که برای کشته شدن چه کسی باید بیشتر گریه کنیم؟
وقتی که به خاورمیانه می‌رسیم | نمی‌توانیم از مرگ راحت بگذریم | نمی‌توانیم از کشته شدن راحت بگذریم | نمی‌توانیم راحت بگوییم که هیچ‌کس کشتن را تایید نمی‌کند...
ما در خاورمیانه روزی چند بار از صبح که از خواب بیدار می‌شویم تا شب که چشمان‌ماان را ببندیم چندین بار همدیگر را می‌کشیم.
ما برای صلح مدام می‌جنگیم غافل از اینکه بدانیم صلح با جنگ به دست نخواهد آمد.
از: کیومرث مرزبان
جم، مجتبی مهدی زاده، علی جعفریان، مینا قربانی، عاطفه، فاطیما م، رها باصفا و baharinbahar این را
دوست دارند
غزاله کهن دل (ghazalk)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۱
یادداشت کیومرث مرزبان در مورد وقایع پاریس . می دونم طولانیه ولی جالبه
۲۶ آبان ۱۳۹۴
دوست‌دارم
پاسخ
هر روز تلخ تر می شه این ماجرا ها...
و هر روز این سوال گنده توی ذهنم چرخ می خوره که واقعا چرا؟ نکنه آدم هایی که تو خاورمیانه زندگی می کنند، کمتر از پاریسی ها آدم اند و یا اینکه نکنه کشته شدن توی خاورمیانه عادی شده باشه؟؟؟
چی آدم ها رو انقدر سخت دل کرده که به تماشا نشستن یک اعدام رو لذت بخش می بینند و با شور و حرارت بهش نگاه می کنند؟
غم انگیزه! :(
و هر روز این سوال گنده توی ذهنم چرخ می خوره که واقعا چرا؟ نکنه آدم هایی که تو خاورمیانه زندگی می کنند، کمتر از پاریسی ها آدم اند و یا اینکه نکنه کشته شدن توی خاورمیانه عادی شده باشه؟؟؟
چی آدم ها رو انقدر سخت دل کرده که به تماشا نشستن یک اعدام رو لذت بخش می بینند و با شور و حرارت بهش نگاه می کنند؟
غم انگیزه! :(
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۵۸,۰۰۰ نفر
+۲۸,۶۳۰ برنامه
+۹,۰۰۰,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۶۱۹ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
