اول:  تق..تق...فیلم "بیخود و بی جهت" با این صدا شروع میشود...صدایی روی تیتراژ در حالیکه تصویر هنوز تاریک است...وقتی کنجکاوی برای فهمیدن منبع این صدا به نهایت می رسد...تصویر روشن می شود و میفهمیم این صدای ضربه زدن رضا عطاران مستاصل رو شکمش است! به نظرم این بهترین معرفی برای فیلم های کاهانی است...فضایی در ظاهر همینقدر بیخیال و شوخ که در لایه ای عمیقتر به شدت تلخ است...

دوم: زنی شهرستانی و مطلقه برای کار کردن و سروسامان دادن زندگیش به تهران می آید،وارد زندگی چندنفر از آشنایانش می شود ، آرامش روزمرگی و عادت شده ی آنها را به هم می ریزد و به همان سادگی از زندگی آنها خارج می شود...انگار نه انگار. به نظرم پوچی فضای فیلم های کاهانی از طرف دیگر همراه با جبری تلخ است.آدم ها همه در موقعیتی گیر افتاده اند که راه فراری از آن نیست و همه هم همدلی برانگیزند و حق دارند، شاید همین فیلم های کاهانی را به واقعیت امروز زندگی جامعه ای که ما در آن هستیم بسیار شبیه می کند...

آخر: اما چیزی در " استراحت مطلق" برای تبدیل شدنش به یک فیلم درخشان در ذهن من کم است،شاید گنگی بیش از حد شخصیت محوری سمیرا که البته با توجه بازی خوددارانه ی  ترانه علیدوستی به نظر می آید عامدانه بوده است ولی همین رابطه ی ما را هم با فیلم تا حدی گنگ و مبهم می کند.