وقتی یک نمایشنامه نداری، یا یک نمایشنامه در حد اجرای تاترهای مدرسه ای داری، وقتی دلت می‌خواهد نمایشی فاخر، نمادین و تامل برانگیز اجرا کنی اما نمایشت سبک، اداطور و کسالت بار میشود، وقتی دوست داری ضمن اینکه به تماشاگر مفاهیم عجیب و عمیقی را که بنظرت تماشاگر در حدفهمش نیست را به طرز هنرمندانه ای در دوساعت به خورد مخاطب بدهی اما نظرات سطحی تو فقط توان ارائه در ده دقیقه را دارد و دو ساعت کش می‌دهی، وقتی دوست داری دیالوگ هایی بنویسی که با تکرارهای هنرمندانه ، موتیف وار همچون زنگ در ذهن مخاطب به صدا دربیاید اما می‌شود یک سری کلمات تکراری و دم دستی ، وقتی که نمایشنامه ای چند خطی را با استفاده آر یک کابینت ساز ماهر که برایت طراحی صحنه انجام داده، و کم و زیاد کردن و قطع و وصل مکرر و بی دلیل نور صحنه و همچنین پیچ و تاب های بی دلیل بدن بازیگران برای هرچه هنرمندانه تر کردن اجرای خود مخاطب را کلافه میکنی، به سخره میگیری و وقت او را تلف میکنی، آن وقت است که اسم نمایشت می‌شود بی پدر و خالق آن می‌شود محمد مساوات! باور بفرمایید صحنه خالی و تاریک بماند، شرافتش بیشتر حفظ خواهد شد تا اینکه با به روی صحنه بردن چنین برنامه هایی ، اعتبار خود، وقت مخاطب و حرمت صحنه را زیر سوال ببرید! واقعا و براحتی می‌شود وقتی حرفی نداری فقط سکوت کنی و کاری انجام ندهی! به امید یک اجرای خوب از محمد مساوات در آینده.