خسته نباشید به همه بچه های گروه هملت دبستانی.
آریا جان متأسفانه من نتوانستم لذت کافی از اجرا ببرم و به هیچ عنوان گروه اجرا یا سالن و مکتب تهران را زیر سوال نمی برم چرا که از پایان اجرا تا نوشتن این نظر همه اش درگیرم که چه می شود که تئاتر مخاطبی پیدا می کند که تا این اندازه با فضای معمول در تئاتر بیگانه است!!؟
عجیب نیست که بعد از توضیحات محسن حسین و اشاره به روند رفتاری ناخوشایند برخی از مخاطبین شب های پیشین، به آنی که در سالن بسته شد خانمی شروع به صحبت و تکه پراکنی کرد؟!!!!
و این مزه پراکنی ها و تکه ها و خنده های بی مورد جدا از کار تا پایان نمایش از همان ردیف ادامه داشت و صداهای مردانه و زنانه گویی به دیدن تئاتر آزاد یا سیرک رفته باشند، به هر اتفاق یا اصلا هیچ و سیاهی واکنش نشان می دادند؟؟!!!
برای من که در طول همان یک ساعت، نیمی از حواسم به ردیف های انتهایی در آن سالن کوچک بود و نیمی دیگر را بین نمایش و آرام کردن خودم جابه جا می کردم؛ پر واضح بود که کاری نه از محسن حسین برمی آید نه از کارگردان.
اما بامزه می شداگر در آن سالن کوچک مسئول سالن در را باز می کرد و می آمد داخل و شروع می کرد به تذکر دادن. دیگر کار کاملا از دست می رفت...
تصور ... دیدن ادامه ›› می کنم در هر حال باید به دنبال راه چاره ای بود. چرا که بسیاری از دیالوگ ها در میانه این رفتارهای نابخردانه مخاطب از دست می رود و توجه و تمرکز او را از صحنه می گیرد. اما به قطع تذکر در میانه اجرا نه... شاید سخت گیرتر (البته نه در حد تفتیش) پیش از اجرا، هرچند که منطقی ترین راه و درست ترین راه اطمینان به شعور مخاطب تئاتری است.
امیدوارم کسانی که به تماشا می نشینند در نظر داشته باشند که اجرای این دوستان آن ها را خواهد خنداند اما روی صحنه. آنان را به فضای مجالس و طرب نخواهد برد. پس به دنبال بازسازی آن فضا نباشند.
اگر در صحنه هایی خنده شان نگرفت هیچ ایرادی ندارد. می شود سر آن صحنه ها و ریتم کار صحبت کرد.